Het begon met een dikke vinger. Mijn dochter van vijf had haar vinger in een ringetje gepropt – en dat ringetje zat vast aan de muur van het schoolplein. Paniek, tranen, een dikke rode vinger. Zeep en olijfolie was niet genoeg, de brandweer moest erbij, de muur er half uit en uiteindelijk stond ze daar met haar dikke rode vingertje waar net nog een schoolgebouw aan vastzat. De brandweer vertrok weer en een beetje wiebelig stond ze op de stoep voor school. Ik knielde naast haar, veegde haar vinger schoon met een babydoekje en zei zacht: “Het is al goed.” Ze snikte nog even na, maar keek me toen aan. Ik zag in haar ogen dat ze hetzelfde voelde als ik.
Het is al goed.
Die woorden bleven in mijn hoofd hangen terwijl de dag verder kabbelde. Hoe vaak zeggen we dat tegen onszelf? Hoe vaak geloven we het écht? Want daar, op de stoep, was niets veranderd aan de situatie. De rode vinger was er nog. De pijn ook. En toch: het was al goed.
Non-dualiteit leert ons dat er geen “ik” en “jij” is, geen goed en kwaad, geen winnen en verliezen. Er is alleen dit moment, zoals het is. Het klinkt simpel, bijna flauw. Maar wat als het precies dát is wat van 2025 je beste jaar ooit kan maken?
Alles waar je mee worstelt – je werk, je relaties, de eindeloze strijd met jezelf – bestaat alleen in je hoofd. Je lijdt nooit aan een situatie, alleen aan je gedachten erover. En die gedachten? Die zijn eigenlijk nooit waar.
De sleutel zit in zien.
Echt zien. Niet naar wat had moeten zijn of wat ooit zou moeten komen, maar naar wat nu is. Als je 100% eerlijk kijkt naar het nu, ben je bijna altijd veel veiliger, vrijer en rijker dan je denkt. We denken onszelf een gevangenis. Maar waarom zou je in een gevangenis blijven, als de deur wijd open staat? Alles waar je op hoopt, al het geluk dat je achterna jaagt, is al hier. Het ligt niet in een promotie, een groter huis of een slanker lichaam. Het ligt in zien dat je al compleet bent.
Als je stopt met vechten tegen wat is, gebeurt er iets bijzonders. Je leven wordt zachter, lichter. Zelfs de dingen die moeilijk zijn – een ruzie, een teleurstelling, een dikke vinger – voelen minder als een last en meer als een uitnodiging. Als je de rivier haar eigen koers laat varen, stroomt ze altijd naar de oceaan.
Mooiste voornemen
Misschien is dat het mooiste voornemen voor 2025: te leven in overgave. Niet passief, maar open. Kijken naar wat komt zonder het te willen veranderen. Kijken naar anderen zonder oordeel. Kijken naar jezelf zonder voorwaarden.
Want uiteindelijk, als je niets meer hoeft te worden, ontdek je iets bijzonders: je was het altijd al. Het is al goed. Je bent al thuis. Mijn dochter haalde even bibberend adem. “Ja,” zuchtte ze. “Het is al goed.”
Ze keek even scheel naar haar vinger vlak voor haar neus, de vinger waar net nog een schoolgebouw aan vastzat – en ze lachte.
