De geschiedenis leert ons dat we in tijden van polarisatie vaak het meest hebben aan oude verhalen. Zoals het verhaal van de twee wolven. Op een donkere avond vertelt een grootvader aan zijn kleinzoon over de strijd die zich binnenin de mensen afspeelt. Hij zegt: ,,Mijn zoon, de strijd gaat tussen twee ‘wolven’ in ieder van ons. De ene wolf heet Kwaad. Hij is boos, afgunstig, hebzuchtig en vol van zelfmedelijden, wrok en egoïsme. De andere wolf heet Goed. Hij is vol van vreugde, vrede, liefde, vriendelijkheid, trouw, empathie, waarheid en compassie.” De kleinzoon denkt even na over die woorden en vraagt dan  aan zijn grootvader: “Welke wolf zal er winnen?” De oude man antwoordt eenvoudig: “De wolf die jij voedt.”

De moraal van dit oude verhaal is simpel en het is makkelijk om het ermee eens te zijn:

alles wat je aandacht geeft groeit, dus voed het goede. Maar het is volgens ons niet het hele verhaal. Want verdwijnt de woede als je die stelselmatig negeert? Stel je zo’n situatie voor binnen je eigen relatie: wat nu als je over bepaalde stukken van die relatie écht ongelukkig bent en je mag of kunt het er niet over hebben met je partner. Het mag er niet zijn. Wordt het daar werkelijk minder van? Als je alleen de goede wolf zou voeden, is het niet zo vreemd dat zijn kwade tegenhanger zich steeds agressiever in een hoekje verstopt, wachtend op een kansje, om alleen maar bozer tevoorschijn te komen wanneer hij een keer zijn kans ruikt.

Stel nou dat je het anders zou doen en de Kwade wolf óók zou voeden.

Door te erkennen dat hij bestaat. Door aandacht voor hem te hebben en interesse. Door zijn goede kanten te zien: zijn doorzettingsvermogen bijvoorbeeld, of zijn wilskracht. Het is verleidelijk om alles waarmee je het niet eens bent ofwel te bevechten ofwel te negeren. Het zijn twee manieren om een ander af te wijzen. Twee manieren om elkaar de boom in te sturen. En dus twee varianten van agressie.

Terwijl er zoals altijd ook een derde optie is, waarin je beide wolven begeleidt.
Want misschien hebben ze elkaar wel heel hard nodig, omdat je met de kracht van de één en de zachtheid van de ander, tot de mooiste oplossingen komt.