Hoeveel macht geef jij aan de kilo’s?
Maar liefst dertig jaar, oftewel drie decennia, ben ik in gevecht geweest met mijn lichaam. En dan hebben we het niet over wereldschokkende hoeveelheden hè: we hebben het over wel tien hele kilo’s, die ik toestemming gaf om mijn leven te vergallen. Tien kilo te veel om te voldoen aan het ideaalbeeld. Tien kilo waarvan ik dacht dat die het obstakel waren om het grote geluk te kunnen ervaren. Die het verschil maakten of mannen mij aantrekkelijk vonden of niet.
Dat is begonnen op mijn veertiende, toen ik om onverklaarbare reden in één jaar vijftien kilo aankwam. Nou ja, onverklaarbaar? In die zin dat mijn eetpatroon zich niet had gewijzigd. Natuurlijk was het aandienen van de puberteit een van de boosdoeners. Maar pas veel, heel veel jaren later werd het mij duidelijk wat de impact is geweest van een slopende, terminale ziekte bij een van onze gezinsleden die zich dat jaar aandiende. Ik werd letterlijk een ‘binnenvetter’, en het grote, stille gevecht begon.
Moe gestreden, zonder resultaat
Diëten, sporten, nog meer diëten en stoppen met sporten, want pubers kunnen snoeihard zijn in hun opmerkingen tijdens de gymles. En volwassenen buiten de gymles om ook trouwens. Gevolg: een enorm minderwaardigheidscomplex. Wat ooit begon als onvrede met een getal op een weegschaal, was ontspoord in een gevecht met mij als persoon.
Dertig lange jaren later was ik letterlijk moe gestreden zonder een kilo kwijt te zijn. En was ik door al dat vruchteloze vechten, met alle frustratie die daarbij komt kijken, een mooier mens geworden? Eén keer raden..
Godzijdank zette het leven mij uitgerekend op dat moment letterlijk ‘on hold’. In een paar weken tijd; baan kwijt, relatie over en uit, en een onschuldig potje squash zorgde ervoor dat ik alle bekende én onbekende pezen in mijn rechteronderbeen afscheurde. En dat betekende een jaar lang op de bank met mijn been hoger dan mijn hart, een operatie, en nog een jaar om opnieuw te leren lopen. Daar lig je dan, gevangen in een lange pauze waarvan je niet eens besefte dat je hem nodig had. En als je levenslust groot genoeg is, is er maar één mogelijkheid; in volle glorie door de shit van je verleden kruipen om er als verbeterde versie van jezelf uit te komen.
Een mooier lichaam: niet de kilo’s maken het grote verschil
De belangrijkste les kwam echter pas vorig jaar, in het staartje van mijn revalidatie. Aangezien ik toch aan de slag was met een personal trainer om alles weer werkende te krijgen, besloot ik dat er wel een tandje bij kon om die langgekoesterde wens eindelijk in vervulling te laten gaan; tien kilo eraf. Dus toen ik weer kon rennen, dansen, springen in combinatie met een eiwitrijk, gezond voedselpatroon ging het zó goed. Ik voelde me zo goed in mijn lijf, had zo veel energie dat ik bergen kon verzetten en alles leek te lukken.
Totdat ik op de weegschaal ging staan… driehonderd gram eraf, níet tien kilo… Oké, de vetpercentages waren wat lager, maar niet dat vervloekte getal op de weegschaal. En dus verdween mijn ‘high spirit’ als sneeuw voor de zon en gaf ik de brui aan het sporten. Binnen no time lag mijn energielevel weer op de grond en werd ik moe van mezelf als ik in de spiegel keek. En toen kwam het inzicht. Ik had de afgelopen tijd zo veel complimenten ontvangen over hoe goed ik eruitzag, omdat ik straalde door mijn hoge energielevel. Die ‘high spirit’, dat goed voelen in mijn lichaam; dát is wat mensen zagen, niet die paar kilo (of in dit geval zelfs gram) meer of minder!
Uit liefde voor mijn lichaam
Direct volgende een besluit. Een besluit om te stoppen met vechten en een andere aanvliegroute aan te leggen. En dat begint met naar je lichaam kijken en zien wat er al is om te waarderen; dat dit ingenieuze systeem het überhaupt elke dag doet, dat het gezond is, dat het is genezen van een ziekte, dat het is hersteld van een zware blessure, dat het sterk is, dat het lenig is, dat ik en mannen ervan kunnen genieten, dat het me in staat stelt om door dit leven te wandelen als mijn ultieme voertuig, om er maar een paar te noemen. Ik zal altijd met mijn lichaam bezig blijven, dat is inmiddels in mijn DNA verweven maar met dit grote verschil: niet uit onvrede over mijn huidige staat, maar omdat gezond eten en bewegen je de beste kwaliteit van leven geeft. Omdat ik er goed voor wil zorgen, uit liefde voor mijn lichaam.
Wat is jouw grootste eyeopener op afvalgebied? Tof als je je ervaring achterlaat in de comments hieronder!