Als je te hard doordendert zie je het mooie niet
Al vijfentwintig jaar werkte Annemieke in het speciaal onderwijs. Ze combineerde deze baan met de zorg voor haar gezin. Drie kinderen, waarvan er één direct na de geboorte overleed. Annemieke verloor tijdens de bevalling zoveel bloed dat ze zelf ook bijna overleed. Dit was, zoals ze het zelf noemt, haar eerste ‘wake-upcall’. “Je bekijkt het leven dan ineens van twee kanten. Aan de ene kant is het mooi, maar aan de andere kant ook eindig. Als je te hard doordendert zie je het mooie niet.” Haar gedachten over wat belangrijk is in het leven veranderden vanaf dat moment. Haar tweede wake-upcall kwam toen ze in 2016 twee weken in spanning zat vanwege een knobbeltje in haar borst. De uitslag was goed, maar de onrust in haar hoofd bleef. “Ik leefde te veel vanuit mijn hoofd en niet vanuit mijn hart.”
‘Staar wat vaker uit het raam’
Annemieke besloot haar baan op te zeggen. “Veel mensen vonden dat een gewaagde stap, maar voor mij voelde het goed. Al die jaren was is ik er vooral voor anderen geweest. Nu werd het tijd om naar mezelf te luisteren.” De steun die ze kreeg van haar man was erg belangrijk voor haar. “Dat maakte de beslissing wel makkelijker.”
Bij het afscheid op school bleek dat haar vertrek ook tot inspiratie leidde bij collega’s. “Niet dat ineens iedereen met zijn baan stopte, maar het creëerde wel bewustwording over het volgen van je gevoel. Dat het belangrijk is om af en toe uit de ‘rijdende trein’ te stappen en stil te staan.” Als afscheidscadeau gaf ze het team een poster met daarop de woorden: ‘Staar eens wat vaker uit het raam’. “Ik ben altijd een persoon geweest die moeilijk stil kon zitten. Maar deze tekst heeft mij aan het denken gezet. Je mist soms mooie dingen als je altijd doorgaat. Door af en toe stil te staan zie ze wel.”
Nieuwe uitdaging: boek voor Warchild
Helemaal stilzitten deed Annemieke zeker niet nadat ze gestopt was met werken. Integendeel. “Ik nam vrijwilligerswerk aan op de school van mijn kinderen. Daar haalde ik ontzettend veel voldoening uit.” Ook was er ruimte om iets te doen met haar creativiteit. “Een jaar eerder had ik in de kerstvakantie geholpen bij de opvang van vluchtelingen. Het contrast tussen hoe rijk wij zijn in vergelijking met vluchtelingen die niets hebben maakte diepe indruk op mij.” In de maanden nadat ze stopte met werken besloot ze een boek te schrijven over deze thematiek. “Ineens was ik weer dicht bij mijn gevoel. Werkte ik vanuit mijn hart.” Ze schreef het boek in drie maanden en maakte ook zelf de illustraties. De opbrengsten van het boek gaan naar Warchild.
Wees dankbaar voor wat je gedaan hebt
Het afgelopen jaar was Annemieke deelnemer aan het jaarprogramma. “Het was echt een cadeautje voor mezelf. Het ging helemaal over mij. De dagen waarop ik ernaartoe ging voelde als een uitstapje.” Hoewel ze al veel rust en ruimte gecreëerd had in haar leven voordat ze aan het programma begon heeft ze toch enorm veel geleerd. “Groot denken bijvoorbeeld. Ik had eerst maar vijf exemplaren laten drukken van mijn boek. Dat werden er uiteindelijk tweehonderd. Nu moet ik ze alweer laten bijdrukken.” Ook het vieren van succes was iets waar Annemieke nooit bij stilstond. “Was de ‘to-dolijst’ af, maakte ik meteen weer een nieuwe. Waarom niet even stilstaan en dankbaar zijn voor wat je afgemaakt hebt?’
Toch is het vooral de verbinding die ze voelt met haar kinderen waar ze enthousiast van wordt. “Ik begrijp steeds beter hoe ik zelf in elkaar zit, welke invloed ik heb op mijn eigen gedrag en gedachten. En ik merk dat ik steeds beter de woorden kan vinden om mijn gevoel te omschrijven. De lessen die ik leer in het jaarprogramma wil ik vooral aan hen doorgeven. Ik heb me alvast ingeschreven voor het tweede jaar.”
Herken jij je in dit verhaal of heb je een inspirerende tip voor mensen die door een soortgelijk proces gaan? Laat het ons dat weten in de comments!