Liever bekende pijn dan onbekend geluk

We komen er nu pas, meer dan ooit in de geschiedenis, aan toe om de beste versie van onszelf te worden. Waarom lukt dan toch vaak niet? Waarom verstijven we als we aan de rand staan van ons geluk – onze mogelijkheden en onze grootsheid – en trekken we ons liever terug in de schulp van het bekende? Het beroemde gedicht van Marianne Williamson verwoordt dit op een prachtige manier:

Onze grootste angst is niet dat we niet goed genoeg zijn.
Onze grootste angst is dat we buitengewoon krachtig zijn.
Het is ons licht, niet onze schaduw, dat ons het meest beangstigt.

We vragen ons af:
wie ben ik om briljant, knap, getalenteerd en fantastisch te zijn?
Maar, wie ben jij om dat níet te zijn?

Je onbelangrijk voordoen, bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan je klein maken, opdat niemand om je heen zich onzeker voelt.
We zijn allemaal gemaakt om te stralen, zoals kinderen doen.
Dat zit niet in sommigen van ons, maar in iedereen.

En als we ons licht laten stralen,
geven we onbewust andere mensen de toestemming om hetzelfde te doen.
Zodra we bevrijd zijn van onze eigen angst,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf anderen.

Hoe komt het dat dit gedicht bij zo veel mensen herkenning oproept?

Waarom zijn we bang zijn voor onze eigen kracht:

Straalangst Het is een cliché, maar wel waar: hoge bomen vangen veel wind. Als je opvalt, gaan mensen iets van je vinden. Aparte kleding, iets persoonlijks delen op Facebook, je mond opentrekken in een vergadering, een bedrijf beginnen: wie zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, kan verwachten dat iemand eraan komt gehold met een zeis. Daarom voelt het veiliger om te blijven zitten waar je zit. Dan loop je geen risico. Dit noemen we straalangst: bang zijn voor de gevolgen van je succes. We wachten liever met in het licht treden, totdat we denken dat de kust helemaal veilig is. Newsflash: dat moment komt nooit. Jezelf groots maken, werkt altijd als een magneet. Het trekt bepaalde mensen aan, maar stoot er ook heel veel af. Kritiek krijgen is daarmee een teken van succes!
Perfectionisme Wanneer je eenmaal hebt besloten te gaan voor groei en bloei, voel je direct de druk: “moet ik dan vanaf nu altijd maar succes hebben én behouden? Dat kan ik nooit! Laat dan maar.” In werkelijkheid maken succesvolle én gelukkige mensen aan de lopende band fouten. Daar leren ze van.
Faalangst “Wat als ik geen bijzondere talenten heb? Wat als ik niets te bieden heb?” Deze angst werkt zo verlammend dat je liever niets onderneemt dan dat je teleurgesteld kunt raken in jezelf. Ook hierbij komt perfectionisme om de hoek kijken: “als het niet goed genoeg is, ga ik eerst nog even wachten of oefenen.” Hiermee creëer je een self-fulfilling prophecy: doordat je niet in actie komt, gebeurt er niks en heb je sowieso gefaald. Iéts doen is altijd beter dan niets, zelfs als dat ‘mislukt’. Het geeft je namelijk altijd nuttige informatie die je verder kan helpen. Mislukken is dus niet eens mogelijk!
Aangeleerde bescheidenheid We hebben vaak niet geleerd om positief naar onszelf te kijken. “Doe maar gewoon” en “wees niet zo arrogant”. Niet-groots over jezelf denken, is daarmee het gedrag geworden waarmee je goedkeuring van je ouders of omgeving oogstte. Dat gaf en geeft een gevoel van veiligheid. Elke andere gedachte hebben we geleerd af te keuren, dus op de voorgrond treden voelt onveilig. Gelukkig valt groei te leren.

Sta in je kracht en help anderen

Grootheden zoals Oprah Winfrey en Nelson Mandela bewijzen het: met hun grootsheid maken zij anderen niet klein. Hun mislukkingen en hun lef bleken juist hun kracht waarmee ze anderen inspireren en helpen groeien. Ook jij bent eindeloos geweldig; ook jij hebt unieke kwaliteiten waarmee je anderen én jezelf iets schitterends te bieden hebt. Jij kunt en mag dit ontdekken en laten zien. Wees lief en mild voor jezelf, geef jezelf de tijd en de ruimte om te leren en vooral: om fouten te maken!

Wat zou jij doen als je nergens bang voor was? Deel jouw antwoord met ons in de comments!