Het ei dat de emmer deed overlopen
Ergens in augustus 2014 deed ik *knak*. We waren op vakantie en ik flipte volledig uit mijn panty omdat mijn eitje te zacht gekookt was. In twintig seconden knalde ik van explosieve woede naar onmacht en verdriet en stortte me vervolgens vol in een ugly cry onze tent in. Ik kon gewoon niet meer stoppen met huilen! Alsof al het leed van alle mensen op de wereld zijn weg door mijn traanbuizen had gevonden. Mijn liefste begreep niet helemaal waarom ik zo van slag raakte door een ei maar voelde goed aan dat ik even een moment voor mezelf nodig had. Dat moment duurt nu al drie jaar en twee maanden en zal mijn hele leven lang zijn.
Het begin van een burn-out is voorspelbaar
Hoe een burn-out eindigt is variabel, maar het begin is redelijk hetzelfde. Burn-outers doorlopen allemaal de vijf stadia van rouw. Klinkt misschien vreemd, maar als je erover nadenkt, is het heel logisch: een burn-out is het verlies van jezelf. Of beter gezegd: van de persoon die je denkt te (moeten) zijn. Je moet sterk zijn, een doorzetter, succesvol, keihard zakenmens, de ouder die alles tegelijk doet en maar doorgaat. Maar het ophouden van dat personage, van het imago dat je jezelf en anderen voorhoudt, tast alles aan tot je breekt. En als je dan maar eens naar de huisarts gaat omdat je al maanden slecht slaapt en te horen krijgt dat je meer dan waarschijnlijk overspannen bent, dán treden de vijf fases van rouw aan.
De vijf fases van een burn-out
Eerst komt Ontkenning. Ik? Een burn-out? Echt niet! Gevolgd door Boosheid, het verdedigingsmechanisme om maar niet te hoeven voelen hoe slecht het eigenlijk met je gaat. Daarna ga je Vechten en jezelf een termijn opleggen om beter te zijn. (Spoiler: dat werkt niet.) Dan treedt de onvermijdelijke Depressie op. Oftewel overgeven aan de machteloosheid want je komt tot de ontdekking dat ontkennen, boos worden en vechten niet helpt. En ten slotte Aanvaarding. Je geeft toe aan dat het is zoals het is. Hoera, nu kan je pas écht kapot gaan.
Ik was alles behalve mezelf
En kapot ging ik. Van uren apathisch op de bank zitten, naar dagen in bed liggen huilen. Me schuldig voelen omdat ik zwak was, te moe om mijn tanden te poetsen, bang voor de deurbel. Tot ik een half jaar later eindelijk de energie had om naar een psychotherapeut te gaan om uit te vinden waarom ik nou eigenlijk in die situatie verzeild was geraakt. Therapie hielp enorm; patronen inzien, snappen waarom ik dingen deed, leren om het anders te doen. Accepteren dat het anders moest. Stukje bij beetje kon ik het beschermingsmechanisme van ‘stoer zijn en doorgaan’ loslaten en uitvinden wie ik eigenlijk was. De echte ‘ik’ bleek een veel zachter persoon die helemaal geen status en stoer imago wilde. Toen ik die bewijsdrang liet gaan, kon de rust (na twee jaar) eindelijk thuiskomen.
Het geheim van genezen
Het duurde twee jaar voor ik me beter voelde, maar het proces is continu. Ik check constant bij mezelf of iets energie geeft of kost: het geheim om de balans te bewaren. Voor ieder die hoopte in dit stuk het verlossende antwoord te vinden over hoe lang een burn-out precies mag duren: helaas, daar valt geen peil op te trekken. Ben ik ‘beter’? Ja, maar niet zo zeer in de zin van ‘verlost van een aandoening’ maar in zin van de overtreffende trap van ‘goed’. Ik ben beter dan voorheen en daardoor is de kwaliteit van mijn leven is beter dan ooit!
Wil je met minder stress en meer zelfvertrouwen jóuw leven leiden?
Heb jij het gevoel dat er meer in het leven zit? Wil je eindelijk je dromen waarmaken? Wil jij geen prima leven, maar een fantastisch leven? Mooi! Je hebt noodzaak gecreëerd om te werken aan jouw beste jaar ooit! Via het Jaarprogramma helpen we je daar graag mee. Vanaf nu is het tijd voor jou!