Hooggevoeligheid is een keuze, toch?

De waarheid is dat ik gewoon niet wist wat het inhield en niet ‘anders’ wilde zijn. Het paste niet bij mijn zorgvuldig opgebouwde imago van stoere zakenvrouw met glanzende carrière en fijn salaris. Mijn perfectionisme was een effectief wapen waarmee ik heel wat overwinningen had behaald. Mijn plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel zorgden ervoor dat ik overal ‘ja’ op zei en alles wel regelde. Ik kon me enorm inleven of, beter gezegd, invoelen in de problemen van anderen waardoor ik niets anders kon dan helpen met oplossen. Al deze dingen tezamen vormden een soort verwachting bij anderen waar ik van mezelf aan moest blijven voldoen, ook als het ten koste ging van mijn tijd, rust en gezondheid.

En toen deed ik knak. Beginnende baarmoederhalskanker was de trigger voor de Grote Instorting, inclusief een dikke depressie. U wilde een teken? Alstublieft!

Mijn sterke eigenschappen waren eigenlijk mijn zwaktes

Na de geijkte fases van ontkenning, boosheid, vechten, depressie en tenslotte de aanvaarding, besloot ik eens wat te lezen over burn-out, depressies en hooggevoeligheid. Ik begreep namelijk niet hoe zo’n sterke, slimme en down-to-earth bikkel als ik zo keihard kon instorten. Ik was een schim van wie ik voorheen was. Of, zoals ik later realiseerde, van hoe ik me voordeed te zijn. En wat bleek: prototype hooggevoeligerd! Alles waarvan ik dacht dat het een sterke eigenschap was bleek juist een zwakte: perfectionisme, plichtsbesef, het overnemen van emoties en aan verwachtingen willen voldoen.

Ineens begreep ik waarom ik altijd als eerste naar huis wilde op feestje of uitjes. Waarom ik (van kinds af aan) heel goed alleen kan zijn, me soms ‘anders’ kan voelen maar niet weet waarom, afscheid nemen vreselijk vind en elke aflevering van Spoorloos keihard janken kan. Prikkels, prikkels, prikkels.

Ik deed al jaren alsof en dat maakte me doodongelukkig

De burn-out en depressie dwongen me tot afzonderen, rust nemen, de stilte opzoeken en uitzoeken wie ik nou eigenlijk was. Ik werd overgevoelig voor geluid en prikkels, alsof alle signalen die ik voor de Grote Instorting negeerde met terugwerkende kracht over me uit werden gestort. Omdat het leven wat ik had niet erg voor me werkte, besloot ik naar de signalen van mijn lijf te luisteren en anders te gaan leven. Meer nee zeggen, tijd nemen, toegeven aan mijn behoeftes.

Het duurde ruim twee jaar voor ik weer het gevoel had iets van een gezond mens te zijn. Het hele imago van carrièrevrouw bleek bewijsdrang. Zonder passie voor het werk en in combinatie met de overgevoeligheid voor geluid en prikkels bleek terugkeer naar mijn oude werksituatie onmogelijk. Ik nam de spannendste en tevens beste beslissing ooit: ik liet mij ontslaan en werd freelancer.

Van managementtraining naar moestuin

We zijn inmiddels ruim drie jaar verder en door te beseffen dat ik mijn hele leven al hooggevoelig ben en hier eindelijk naar te leven is mijn leven 180 graden gedraaid. Ik hou van mijn werk als schrijver en de vrijheid van freelancen (met name werken in pyjama). De gejaagdheid is uit mijn leven en dat was zó nodig.

De grootste stap is iets wat ik me drie jaar geleden niet had kunnen voorstellen: onze recente verhuizing van Haarlem centrum naar een Fries dorpje voor meer rust en een groenere omgeving. Dit is mijn leven. Ik had de Grote Instorting nodig om te leren dat hoogsensitiviteit geen keuze is. Of iets met tropische Mc Hammer-pants te maken heeft.

Welke ervaring heeft jou doen besluiten het roer om te gooien? Deel je verhaal in de comments!