De weerspiegeling van mezelf

Het was nog te vroeg om na te denken wat ik met mijn toekomst wilde, dat was nog te groot en te ver. Maar er kwam wel een proces op gang en dat startte klein en dichtbij. In de veilige omgeving van mijn huis.

Ik kreeg een sterke behoefte om op te ruimen. Stukje bij beetje struinde ik mijn kasten door, overtollige spullen bracht of gooide ik weg en ik deelde alles opnieuw in. En wat gaf het fijn gevoel als er weer een plank, een kast af was. Want ook al was het minimaal, ik bereikte weer iets en dat voelde goed.

Daarnaast had ik behoefte aan verandering. Ik kreeg spontane ideeën om mijn huis anders in te richten. En dat mag bijzonder heten, want als dingen eenmaal een plek hebben in mijn huis, dan blijven die dingen ook op die plek. Maar nu moest het anders. Ik begon te schuiven, op Marktplaats te zoeken en stukje bij beetje kreeg mijn woonkamer een make-over. Ik nam afscheid van oude spullen en er kwamen nieuwe voor in de plaats. Mijn huis kreeg meer licht en kleur.

En terwijl ik zo bezig was, werd mijn huis een weerspiegeling van mijzelf. Met het opruimen van mijn kasten, begon ook de opruiming in mijn altijd zo overvolle hoofd. De grootste piekerfactor was samen met mijn baan al verdwenen en door het opruimen werden mijn gedachten verder op orde gebracht. En het feit dat dingen anders in mijn huis moesten, sloeg ook op mijn leven. Die burn-out was niet voor niets gekomen. Ik wilde verandering in de oude patronen, denkwijzen en manier van leven die me daartoe gebracht hadden. Ik had echter nog geen idee hoe.

Hoe het gevoel het stokje overnam

Maar na tijden volledig in de greep te zijn geweest van mijn verstand, nam mijn gevoel nu het stokje over en nam me ongemerkt aan de hand. Op weg naar het antwoord. Uit het niets kwamen in die periode steeds twee woorden in mij op. Twee woorden die zich bleven herhalen.Twee woorden die mijn gevoel wáren, want beide woorden sloegen op mijn passies: reizen en schrijven. Passies die ik volledig kwijt was. Maar die nu weer boven kwamen en voor het eerst in deze combinatie. En iedere keer deed het me glimlachen, want het gaf me mooie herinneringen.

Ik dacht aan de vele reizen die ik al had gemaakt en aan het pure, intense gevoel dat het me gaf. Aan de wens die ik al jaren had om voor langere tijd op reis te gaan. Ik dacht aan mijn vele reisdagboeken, het geweldige gevoel van het opschrijven van mijn ervaringen en later ook het delen. Iets dat ik had ontdekt door het bijhouden van een blog tijdens 2 maanden vrijwilligerswerk in Afrika. De verhalen die ik deelde, bleken ook iets bij lezers los te maken. Het blog was na mijn terugkeer echter gestopt en ik had er nooit meer aan gedacht. En nu, nu kwam het weer boven, samen met het reizen. Waarom? Ik wist het niet. Wat kon ik ermee?

Het ‘toeval’ hielp een handje

Bij de fysiotherapeut waar ik destijds liep, zat ik op een middag in de wachtkamer. Mijn oog viel op een tijdschrift en ik zag een artikel over een reisblogster. Ik begon verrast te lezen. Reisblogster? Reizen en schrijven als werk? Bestond dat? En naarmate ik verder las, gebeurde er iets wat ik in lange tijd niet meer had gevoeld. Ik begon over mijn hele lijf te tintelen. Binnenin fladderde en borrelde het als een malle. Zou ik? Kon ik? Dit idee zoog zich ter plekke vast in mijn gedachten en liet niet meer los. En hoeveel mitsen en maren er ook waren, dit keer zweeg mijn verstand. Voor het eerst. En mijn gevoel sprak boekdelen. Dit was duidelijk. Hier moest ik iets mee, hier wílde ik iets mee.

Vanaf die middag had ik weer een doel. En wat voor één.

Dit vind je vast ook interessant om te lezen:

Hoe accepteer je een burn-out?

Stress is goed voor je gezondheid!