Slechte gezondheid geeft stress
Doordat ik eigenlijk continu (onbewust) bezig ben alles goed uit te balanceren, terwijl ik verder minstens zestig uur in de week werk, weet ik hoe belangrijk het is om goed voor jezelf te zorgen. Doe ik dat langere tijd niet, dan zie ik dat meestal terug: in de slechte waarden op mijn bloedsuikermeter. Slechte suikers zijn niet mals, daar kun je je goed ruk door voelen. Laat staan de langetermijngevolgen die continue hoge suikers kunnen geven (blindheid, nierfalen, to name but a few) en de kortetermijngevolgen als er iets heel erg misgaat met mijn suiker richting laag (coma, dood) of als ik geen insuline krijg (idem). Best pittig, dat zwaard van Damocles elke dag met je mee te slepen.
Uit ervaring weet ik, zoals je ziet, dat je gezondheid je stress kan geven. Maar andersom kan het ook. Raak ik erg gestrest, dan kan dat ook weer een directe invloed hebben op mijn suikers en dús op hoe ik me voel. Ik probeer, naast mijn drukke werk dus genoeg te ontspannen, goed te slapen, gezond te eten. Maar ook ik vlieg heus weleens uit de bocht. Een avondje doorzakken. Een grote bak friet. Ook al gebeurt dat met diabetes dan nog steeds letterlijk en figuurlijk berekenend. Echt losgaan is een te groot risico.
Stress oorzaak én gevolg van chronische ziekte
Je zou zeggen, met een site als de jouwe, die zich focust op stress en balans, ben je vast vaak relaxed. Nou, over het algemeen probeer ik dat inderdaad, zelfs als ik het druk heb. Maar helaas laat een geest, een lichaam en helemaal een chronische ziekte zich niet altijd sturen. Want naast de eerder genoemde invloeden – die je echt niet altijd volledig kunt beheersen – zijn er ook nog invloeden die ik níet ken; soms zit ik hoog of laag, maar heb ik geen idee waarom. En dat is pas écht frustrerend, want hoe moet je reageren als je niet weet waaróp?
Ik heb dus iets waarvan ik soms stress heb, waar stress invloed op heeft én waarvan ik stress krijg omdat ik af en toe niet weet waarom het doet wat het doet.
Het ironische; hoe erger ik me opwind over ontsporende suikers, hoe erger mijn suikers uiteindelijk nog verder ontsporen. Believe me, I tried. Bij mij is het dus goed om te doen wat ik kan, maar me niet hysterisch vast te bijten als het eens niet gaat zoals ik hoop. Uiteindelijk: een balans vinden tussen vasthouden en loslaten.
Eigenlijk wel een mooie metafoor voor dingen in het algemeen: de kunst is het vinden van een balans tussen vasthouden en loslaten. Dingen gaan nu eenmaal niet altijd zoals je wilt; het beste wat jij kunt doen, is simpelweg: je best. Want: van stressen wordt het ook niet beter. En ik kan het weten.
