Ik kan me goed indenken dat er in veel bedrijven nog weinig ruimte is om dit te doen. Er zijn  niet voor niets steeds meer mensen met een burn-out of overspannen. Tijd voor jezelf nemen – laat staan hardop zeggen dat je het nodig hebt om mentaal weer even fris te worden – is in veel gevallen nog een teken van zwakte. Een redelijk achterhaalde vicieuze cirkel, als je het mij vraagt. Want hoe minder we die zwakte durven (of mogen) tonen, hoe zwaarder het wordt om te doen alsof er niets aan de hand is.

Rust nemen is geen zwaktebod

Maar als het nu eens normaal zou worden dat we op tijd aan de bel trekken, zouden we dan niet veel langdurige, zware processen voorkomen? Als het niet langer als teken van zwakte wordt gezien dat je tijd nodig hebt om op te laden, maar juist als teken van kracht? Als we open en bloot zouden durven, kunnen en mogen praten over mentale struggles, zouden we er dan niet veel makkelijker iets aan kunnen doen?

Veel van de reacties op het bericht op Facebook waren in de trant van ‘daar heb je toch weekend voor’ en ‘waarom zou je daar een vrije dag voor opnemen?’ In eerste instantie dacht ik hetzelfde. In het weekend laad je op. Vrije dagen zijn te kostbaar om hieraan te besteden. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe vreemder ik het vind. Als je – zoals het grootste deel van onze samenleving – vijf dagen werkt, een gezin hebt wat 24/7 door moet blijven draaien en een sociaal leven wat je hele weekend in beslag neemt is het misschien helemaal niet gek om op donderdagmiddag lekker in je eentje aan het water te gaan zitten, met een coach te praten of op een andere manier de tijd te nemen voor jezelf.

Mentaal uitwaaien

En daarnaast: who cares waarvoor jij je vrije dagen gebruikt? In de meeste gevallen weet je vooraf hoeveel je er hebt en kun je zelf besluiten hoe je ze invult. Als je het mij vraagt zou er een dag(deel) per maand verplicht bij moeten komen om te besteden aan je mentale fitheid. Hoe je die invult – van seminars volgen tot uitwaaien aan het strand of helemaal niks doen – mag je zelf weten. Maar dan loop ik misschien heel erg op de zaken vooruit.

Of toch niet? Want veel meer van de reacties waren – gelukkig – aanmoedigend en vol bewondering. Zowel voor de openheid van de mailster en voor de woorden van haar werkgever. Het verlangen is er bij veel mensen om dit ook te kunnen doen. Lekker even mentaal uitwaaien zodat je met frisse moed weer aan de slag kunt, zonder dat daar een stigma of een oordeel tegenover staat.