Ontslagen worden

In 2008 werd ik ontslagen door mijn toenmalige werkgever. Zomaar op maandagochtend. Geen vuiltje aan de lucht (dacht ik). In plaats van ons vaste marketing/sales overleg moest ik bij de afdeling HR langs. Nog steeds ging er geen belletje rinkelen. Maar het gesprek was helder en duidelijk: er werd gesneden in de marketingafdeling en er moesten mensen weg. Of ik in een andere kamer wilde wachten totdat de gesprekken met mijn collega’s gevoerd waren. Daarna mocht ik mijn spullen pakken. 

Ik was in shock over de onverwachte gang van zaken en het gemak waarmee ik ‘op straat werd gezet’. In mijn hele schoolcarrière was ik niet één keer de klas uitgestuurd. Het type ‘braafste meisje van de klas’ past absoluut bij mij. Nu voelde ik me ineens een misdadiger. Een ongemakkelijke situatie waar ik me geen raad mee wist.  

Eigen baas worden

En toch ben ik achteraf gezien ontzettend dankbaar voor het ontslag. Omdat ik in vaste dienst was moesten ze mij een regeling aanbieden. Die regeling kwam er op neer dat ik ruim zes maanden doorbetaald werd. En omdat ik geen dag meer hoefde te werken voor dit bedrijf had ik zeeën van tijd om een nieuw avontuur te beginnen. En dat heb ik gedaan.

Al tijden speelde ik met de gedachte om voor mezelf te beginnen. Een eigen winkel. Niet fysiek, maar online. De eerste schetsen stonden al in mijn computer en ik had een lijst van potentiële merken die ik wilde verkopen. Met mijn vriend sprak ik af dat ik vier maanden fulltime zou proberen de zaak uit de grond te stampen. Mocht ik dan nog geen inkomsten hebben uit mijn winkel dan zou ik er een parttime baan bij nemen. 

Hoe vertel ik het mijn ouders?

Dat is nooit nodig geweest. La Vie de Marie kende een vliegende start. Al snel waren mijn weken gevuld en verdiende ik weer een eigen inkomen. Ik ben ervan overtuigd dat ik deze sprong in het diepe niet had genomen als ik niet ontslagen was.

Eén van de moeilijkste dingen aan mijn ontslag vond ik het gesprek dat ik moest aangaan mijn ouders. Vertellen dat je ontslagen bent is niet iets om trots op te zijn. Het kind in mij wilde mijn ouders niet teleurstellen. Maar ook dit gesprek bleek een dankbare les. De reactie van mijn ouders was totaal niet waar ik bang voor was. In tegendeel. 

Kort maar krachtig zei mijn vader: 

“Goed dat je dit een keer meegemaakt hebt. Sla de bladzijde om en ga verder in je boek.” 

Ik zal die zin van mijn leven nooit vergeten. En ik ga hem zeker doorgeven aan mijn eigen kinderen.

Geen wrok

Omdat ik altijd met plezier gewerkt heb bij de werkgever door wie ik ontslagen werd, voelde het vreemd om ineens niet meer positief over ze te zijn. Uiteraard was ik de eerste weken boos, vooral over manier waarop ze het hadden aangepakt. Maar ik had er toch een mooie tijd gehad? En dus trok ik samen met een oud-collega anderhalf jaar later de stoute schoenen aan. We stuurden een e-mail en vroegen om een afsluitend gesprek met de twee directeuren. Die stonden er verrassend open voor. In dat gesprek werd duidelijk dat ook zij veel geleerd hadden van de situatie. Ze hadden het liever anders aangepakt. Ze waren blij dat we in het gesprek van beide kanten onze visie op het verhaal konden geven.

Eens in het jaar organiseren ze een feest voor (oud-)medewerkers. En je raad het al. Ik ben sindsdien standaard van de partij. Dankbaar. Dat ik er niet meer werk, maar toch zonder schroom het glas kan heffen met oud-collega’s.