Eindeloze eenzaamheid

In de tram op weg naar huis begin ik het te snappen. Het is niet het onderlinge geruzie dat me raakt. Of Freddies worsteling met zijn seksualiteit. Het is zelfs niet zijn overlijden aan aids, die nieuwe mysterieuze rotziekte. Het is wat daar allemaal aan voorafgaat: zijn eindeloze eenzaamheid.

Helemaal in de dagen rond Kerst en de jaarwisseling laat dat thema me niet los. Niet eerder voelden zo veel mensen in Nederland zich alleen. Een clubje voor eenzame mensen zou meteen het grootste clubje van het land zijn – en het kan zichzelf dan onmiddellijk weer opheffen. Iedereen kent het gevoel. Of het nou hartverscheurende herinneringen zijn aan je gebroken puberhart of elke avond alleen gaan slapen in een koud bed: je weet hoe die zwarte, zware deken van eenzaamheid voelt.  De paradox ervan is dat we die samen delen.

Gemiddeld hebben mensen zo rond hun vijfentwintigste levensjaar de grootste groep vrienden. Vanaf die leeftijd wordt het elk jaar minder. Vrienden worden kennissen, kennissen worden oude bekenden. De drukte in je carrière en je gezin neemt het over. Ik hou er helemaal niet van om precies in statistieken te passen, maar ik moet toegeven dat het klopt. Tien jaar geleden dineerde ik elke avond met andere vrienden. Een deel daarvan zie ik niet meer – en de rest veel te weinig. Het leven kwam ertussen.

Hoort eenzaamheid bij het leven?

Er zijn zelfs mensen die zeggen dat het erbij hoort. Dat mens-zijn neerkomt op leren omgaan met je eigen eenzaamheid. Ik ben het daar niet mee eens. Want eenzaamheid is, zoals alle negatieve emoties, niks anders dan een schurend verlangen. Misschien verlang je naar meer leuke mensen om je heen en noemen we dat sociale eenzaamheid. Misschien verlang je naar een diepe verbinding met één iemand anders en noemen we dat emotionele eenzaamheid. Maar het kan ook goed dat je vooral verlangt naar verbinding met wie je zelf ook al weer in essentie bent – en dat heet dan existentiële eenzaamheid. Je kunt je niet verbinden met dat wat je afwijst en wanneer je jezelf afwijst, zul je jezelf nooit verbonden voelen. Oók niet met een ander.

Misschien is dat wat ik herken in Freddie Mercury. Wanneer de vrede en bevestiging niet uit mezelf komt, blijf ik die altijd van buitenaf verlangen. Dan maakt het ook niet meer uit hoeveel fijne vrienden ik heb en hoe liefdevol mijn relatie is. In de film zingt Mercury het prachtige ‘Love of my life’ voor zijn grote liefde Mary en ik vraag me nog steeds af of zijn leven anders was gegaan als hij het lied voor zichzelf had gezongen.

Wil je met minder stress en meer zelfvertrouwen jóuw leven leiden?

Heb jij het gevoel dat er meer in het leven zit? Wil je eindelijk je dromen waarmaken? Wil jij geen prima leven, maar een fantastisch leven? Mooi! Je hebt noodzaak gecreëerd om te werken aan jouw beste jaar ooit! Via onze nieuwsbrief helpen we je daar nú mee te starten en blijf je op de hoogte van het 365 Jaarprogramma. Doe je mee? Al 130.000 mensen gingen je voor. Vanaf nu is het tijd voor jou!