Ik wil geen relatie meer (nope, nope en nog eens nope!)

Niemand wordt geboren zonder vertrouwen in de liefde. Het beeld dat jij van liefde hebt, wordt van jongs af aan gevormd door je omgeving en ervaringen. Je fantaseert er zelf nog wat leuke frutsels en ideeën bij tot je een plaatje hebt wat voor jou liefde omvat. En als het de eerste keer dan echt raak is, duik je er vol enthousiasme in want: liefde!

Maar vaak lopen die prille liefdes uiteindelijk op de klippen: je bent jong, je ontwikkelt je, dingen veranderen, jij verandert en dan blijkt dat jullie niet op één lijn zitten. En hoewel het verdriet over een mislukte relatie soms hard aan kan komen of diep kan zitten, zijn de meeste mensen na verloop van tijd wel weer in staat opnieuw de liefde te onderzoeken. Maar soms raken mensen op zo’n manier gekwetst, die anders is dan de keren daarvoor, dat het gedeukte hart niet meer terugveert in z’n originele vorm, maar dat het breekt…

Liefde bestaat voornamelijk in je hoofd

Het is niet dat je niet meer in de liefde gelooft, maar het is de realisatie dat jouw voorstelling van liefde niet klopt. Alsof je weer hoort dat Sinterklaas niet bestaat. Je geloofde dat als je dit maar deed, of zo was en dat maar voelde, de liefde vanzelf zou komen en zou blijven. En toch ben je weer (of nog) alleen! Als blijkt dat die grandioze explosie van bloemen, hartjes en eeuwigdurende passie niet is zoals jij dacht, breekt niet je hart, maar de fantasie waarin je gelooft. En dat kan net zo pijnlijk zijn. Helemaal als je daarna niet in staat bent die fantasie los te laten voor een realistischer beeld. En dan hebben we ook je gedachten nog…

Geloof niet alles wat je denkt

Een gebroken hart kan je doen geloven dat je nooit meer iemand gaat vinden. Dat alle vrouwen valse heksen zijn en alle mannen vreemdgaan. Dat je te oud of lelijk bent, of te beschadigd. Dat écht alle leuke potentieeltjes al bezet zijn en je zielig en alleen sterft te midden van je achtenveertig katten. Het enige wat je doet is hiermee recht op die boom afgaan die je zo hard probeert te ontwijken.

Gedachten zijn de grootste fuck-uppers van ons leven, want uiteindelijk ga je krijgen wat je gelooft: liefde is niet voor mij weggelegd. De simpelste manier om uit deze neerwaartse denkspiraal te komen is jezelf bij elke negatieve gedachte af te vragen of het werkelijk zo is. Kan je met honderd procent zekerheid zeggen dat iedereen jou kansloos vindt? Weet je zeker dat alle vrouwen heksen zijn? Of alle mannen vreemdgaan? En als het antwoord ‘nee’ is, moet je stoppen met die gedachte. STOP! (in the naaaaame of looooove)

Vertrouwen in jezelf = vertrouwen in liefde

In het verlengde van doemdenken ligt ook je eigenwaarde en dat vieze woord: zelfliefde. Je hoeft geen zweverige ziel in een kaftan te zijn om jezelf te vinden: het start met de realisatie dat je geen verloren zaak bent. Je trekt namelijk aan wat jij denkt dat je waard bent. Dus niemand óf altijd de verkeerde man of vrouw treffen komt echt door jou en het geloof dat je niet beter kunt krijgen of beter verdient.

En waarom heb je een ander nodig? Zoek je de liefde en bevestiging die je niet bij jezelf kunt vinden? Het is zo cliché maar waar: je kunt pas echt liefhebben als je eerst van jezelf houdt. Anders maakt het niet uit of er iemand naast je wakker wordt, je zult altijd een leegte voelen die niemand op kan vullen. Hoe beter jij je over jezelf voelt en je eigenwaarde vergroot, hoe meer je dit uitstraalt en je opvalt bij mensen die gelijkwaardig aan je zijn en dit aantrekkelijk vinden. Dus verbeter de liefde, begin bij jezelf!