Mijn burn-out heeft me een flinke duw in de rug gegeven
Een jaar lang reizen, op mijn 47e. Het is iets dat ik van jongs af aan al wilde, maar nooit heb gedaan, door… Ja, door wat eigenlijk? Kwam niet uit, kon niet, paste niet, een hypotheek, niet durven, geen zekerheden willen opgeven, te druk. Er was altijd een reden om de stap niet te zetten. En zo gleed de tijd aan me voorbij, met altijd die wens op de achtergrond.
Mijn burn-out heeft me de duw in de rug gegeven. Een flinke duw. Ik sloeg de nieuwe weg in en kon niet meer terug. Dit is wat ik wilde en dit keer ging ik het ook doen. No more excuses. Dit keer was de droom groter dan alle bezwaren. Dit keer heb ik de stappen gezet die ik nooit dacht te zetten. Een eigen bedrijf opgestart, knopen doorgehakt, bewust keuzes gemaakt in plaats van laten gebeuren, mijn eigen weg gevolgd in plaats van die van anderen en last but not least, leren loslaten.
De kunst van het loslaten
Loslaten van zogenaamde zekerheden, een vaste baan, een dagelijkse structuur, een leven waarin alles onder controle lijkt. Loslaten van spullen, van mijn thuis. Loslaten van meningen van anderen. Loslaten van familie en vrienden en inzien dat weg zijn, niet weg ís. En loslaten van controle. Niet meer alles plannen en vastleggen, maar de weg laten ontstaan op basis van gevoel en gezond verstand. En wat geeft dat een vrijheid.
Was het een makkelijke weg? Zeker niet! Anderhalf jaar lang een dubbele agenda. Hard werken enerzijds en voorbereiden anderzijds. Naast de vele praktische zaken, was het vooral de mentale voorbereiding die veel tijd en aandacht vroeg. Want je leven volledig op zijn kop zetten is nogal wat. Het zorgt voor onrust, voor vallen en opstaan, voor angst. Zelfs nu, of misschien juist nu – vlak voor vertrek, vraag ik me vaak af waarom ik hieraan begonnen ben. Al die veranderingen dringen door tot diep in mijn poriën en mijn hele lijf schreeuwt om terug te gaan naar normaal, naar hoe het was, naar die veilige comfortzone. Maar dan denk ik aan wat er voor me ligt. Zie ik foto’s en herinner ik me gouden momenten die me het intense geluk laten voelen dat ik heb tijdens het reizen en dan zet ik toch weer de volgende stap.
De reis van je leven
En zo heb ik in anderhalf jaar tijd stukje voor stukje van de puzzel gelegd. En staat mijn droom nu voor de deur. Wat zal het me brengen? Wat zal ik leren over mezelf, over anderen, over de wereld? Wie ben ik als ik echt alleen ben, los van alle invloeden, omgeving, vaste structuur? Wat leer ik over geluk? Bij mezelf, bij anderen, in andere culturen? Ik vervolg de reis van mijn leven. Een reis als het leven zelf: een ontdekkingstocht, naar het onbekende, met hoogte- en dieptepunten. Een reis die gaandeweg ontstaat.
Spannend, onzeker, maar ook geweldig en boeiend. Een reis die begonnen is op het moment dat ik de nieuwe weg insloeg. Een reis die nu in Zuid-Afrika wordt vervolgd. Verder op weg naar het grote avontuur. Komend jaar neem ik je met mijn blogs graag mee op mijn reis. Misschien herken je jezelf of je eigen reis hierin? Heb je zaken waar je benieuwd naar bent? Of heb je vragen die ik onderweg mee zou moeten nemen? Laat het me vooral weten in de comments!