Al 25 jaar op de ambulance
Zorgen voor mensen? Al op haar 18e, toen Willy begon als leerling-verpleegkundige, wist ze dat dát haar droom was. Al meer dan 25 jaar staat ze nu op de ambulance in Ede en omgeving. Willy vertelt enthousiast: “Ik zeg weleens: ik werk met alle mensen van 0 tot 100 en kom hen in alle situaties tegen. Soms kom ik voor een bevalling, soms voor een ongeval, soms voor een snijwond van een aardappelmesje. Ik vind het fijn om steeds de spanning te ervaren dat je niet weet wat je te wachten staat. Dat past bij mij.”
Erbij willen horen
Maar een aantal jaar geleden ging Willy beseffen dat zorgen voor mensen niet haar enige reden was om juist voor dit vak te kiezen. Ze ontdekte dat er nog een, minder gezonde, reden achter haar keuze voor de zorg zat: “Ik wilde ook heel graag ergens bij horen. Door mijn werk kreeg ik aanzien en respect, en voelde ik me gezien. Pas later ben ik me gaan afvragen waar die behoeften vandaan kwamen. Waarom voelde ik me niet gezien of gehoord en had ik de bevestiging vanuit mijn werk nodig om me een goed mens te voelen?”
Het bleek te liggen aan de bril waardoor Willy al van kinds af aan naar de wereld keek. “Op de lagere school werd ik gepest en dat heeft veel met me gedaan. Mijn ouders konden er tegelijkertijd niet voor me zijn op de manier die ik op dat moment nodig had. Sinds die pesterijen heb ik lang de behoefte gevoeld om ergens bij te horen en het goed te doen. Ik had als verpleegkundige ook nog eens een beroep waarin je continu beoordeeld wordt. Het maakte een kameleon van mij: als ik maar een goede beoordeling kreeg en goed in de groep lag, dan was het oké. Alleen daardoor had ik steeds goedkeuring van anderen nodig en wist ik niet meer wie ik zonder die goedkeuring was.”
[Het interview gaat verder onder de video van Willy]
Hard werken
Vanuit de drang om erbij te horen, werkte Willy hard. “Ik vond mezelf toen niet goed genoeg en had vanuit huis meegekregen dat je je best moet doen en hard moet werken. Ook als je daardoor soms over je grenzen heen gaat. Alleen ging ik daardoor als volwassene om de verkeerde redenen over mijn grenzen. Als iemand op het werk ziek was, viel ik altijd in. Ik overlegde niet met mijn man en keek niet in mijn agenda. Nee, ze hadden me nodig, dus ik stond er! In dat opzicht was ik wel een pleaser.”
Mede door Miracle Roadmap pakt Willy dat nu anders aan. “Als mensen me bellen om in te vallen, geef ik vaak aan dat ik over een paar minuten terugbel. Dan kijk ik eerst in mijn agenda, overleg ik met mijn man en vraag ik me vooral af of het goed voelt voor mij. Doordat ik vaker ‘Nee’ zeg, kan ik als ik ‘Ja’ zeg echt vanuit kracht iets betekenen voor de ander. Dan sta ik er niet van vanuit de hoop gezien of gehoord te worden, maar omdat ik er echt wil staan.”
Niet meer in de rol van het gepeste kind
Inmiddels kijkt Willy met meer liefde naar hoe ze lange tijd in het leven stond. “Ik zie nu in dat ik er niets aan kan doen dat ik de wereld op die manier bekeek. Alles wat ik heb gedaan, deed ik met de mogelijkheden die ik toen had. Door Miracle Roadmap heb ik geleerd dat je je eigen pad bewandelt met de mogelijkheden die je tijdens je wandeling had. Wat gebeurd is, kun je niet veranderen. Maar je kunt wel later leren om je oordeel ervan af te halen. Ik heb zelf in de hand hoe ik wil zijn en reageren.”
Die gedachte helpt Willy ook in het dagelijks leven. Ze vertelt stralend: “Een mooi voorbeeld is dat ik nu besef dat ik minder snel boos of heel verdrietig reageer als ik me aangevallen voel. Als ik feedback kreeg, trok ik me dat eerder al snel persoonlijk aan. Dan kroop ik direct in de slachtofferrol van het gepeste kind en werd ik boos of trok ik me terug. Nu realiseer ik me dat dat een primaire reactie was. Door die reactie vanaf een afstand te observeren en aan de ander te vragen hoe diegene het bedoelt, kan ik loskomen van de gedachte ‘Ik doe het fout’ en beter kijken of er toch een kern van waarheid in feedback zit.”
Tweede keer Miracle Roadmap
Willy doet nu voor de tweede keer mee aan Miracle Roadmap. Vooraf had ze dat nooit gedacht. “Maar,” zo zegt ze, “na ronde 1 wist ik direct dat ik dit nog een ronde wilde meemaken.” Willy noemt Miracle Roadmap “een mooie, laagdrempelige manier om met onbekende mensen met dezelfde intentie te werken aan je diepste zelf”.
Ze vervolgt vrolijk: “Ik krijg hier de kans om steeds een laagje van mezelf af te pellen en dieper bij mijn kern te komen. Het mooie is dat het ook zijn weerslag heeft op mijn omgeving. Door het positieve in mezelf te ontdekken, kan ik veel voor mezelf betekenen én een mooiere plek maken van de wereld.”
Met zachtere ogen naar de wereld kijken
Willy was altijd al een vraagbaak en luisterend oor voor de mensen om haar heen. “Maar,” zo benadrukt ze, “ik heb nu nog meer tools om aan de ene kant te luisteren naar wat ik nodig heb en aan de andere kant te merken hoe dat zit bij mensen om me heen. Ook bij patiënten in de ambulance komt het goed van pas dat ik met zachtere ogen kijk en minder oordeel.”
Eerder merkte Willy dat ze regelmatig met een bepaald oordeel uit de ambulance stapte. “Je leest op het scherm in de ambulance een korte samenvatting van het verhaal. Ik merkte dat ik op basis van de leeftijd en klacht vaak al een beeld had van de patiënt. Dan las ik bijvoorbeeld dat iemand een snijwond had van een keukenmesje en vroeg ik me af waarom diegene niet zelf een pleister had gehaald. Maar dat maakte mijn werk voor mezelf minder fijn en had ook zijn impact op de ander. Ik zie nu in dat het fijn is als ik met een open blik een huis binnenstap. Dat maakt mijn werk leuker voor mezelf én maakt me een betere verpleegkundige.”
Minder diepe valkuilen
Inmiddels is Willy alweer een tijdje onderweg met de tweede ronde van Miracle Roadmap. “Het is bijzonder om te merken dat ik sommige dingen in ronde 1 al heb opgeruimd, maar ook weer aan nieuwe stukjes kan werken.
Wat Willy tegen anderen wil zeggen? “Je bent het waard om jezelf te ontwikkelen, om te leren begrijpen waarom je dingen doet zoals je ze doet, en om met positievere energie in de wereld te staan. Dat alles leert Miracle Roadmap je!” Willy’s leven is niet perfect, maar ze voelt zich wel rijker dan ooit. “Natuurlijk gaat groei altijd gepaard met vallen en opstaan. Soms betrap ik mezelf erop dat ik weer in mijn vroegere valkuilen trap.” Maar ze voegt er glunderend aan toe: “De valkuilen worden mede dankzij Miracle Roadmap steeds minder diep.”
