Esther kreeg op haar 28e een hartstilstand: “Ik kan gelukkig het licht weer toelaten.”

Esther was amper 28 toen ze van het ene op het andere moment op de grond viel. Een hartstilstand, zo bleek. Haar toenmalige partner redde met een reanimatie haar leven. “Ik zat in de bloei van mijn leven en was kerngezond. En dan ineens laat je lichaam je in de steek”, blikt ze terug. “Dat moment heeft alles veranderd. Pas later ontdekte ik dat ik een afwijking in mijn hartklep en een hartritmestoornis heb. Daar had ik helemaal geen weet van. Mijn leven werd plotseling totaal op z’n kop gezet.”

Na een jaar aan haar fysieke herstel te hebben gewerkt, kwam er voor Esther weer ruimte voor de mentale verwerking van wat er was gebeurd. “Ik heb de hartstilstand vaak de schuld gegeven van alles wat er veranderd was in mijn leven. Ik kon gewoon niet accepteren dat het zo was gegaan en dat er zo veel anders was dan voorheen. Mijn omgeving toonde er veel begrip voor dat de hartstilstand veel emoties losmaakte. Maar zelf wilde ik vooral dat het was zoals eerst en voelde het alsof ik nog een lange weg te gaan had.”

Weg van haar gevoel

Hoewel Esther zich gesteund voelde door haar omgeving, kwam het allemaal niet echt binnen. “Iedereen was zó lief. Maar ik voelde het niet. Ik zat in mijn hoofd, ver weg van mijn gevoel. Als mensen vroegen hoe het met me ging, lachte ik. Ik kon hun steun en liefde niet goed écht ervaren, doordat ik zelf niet goed in mijn vel zat.”

Bovendien was Esther het vertrouwen in haar lijf kwijt. “Het had me zo plotseling in de steek gelaten. Hoe kon ik weer geloven dat mijn lijf voor me werkte? Het was ook een lange zoektocht naar de juiste zorg. Zo moest ik medicijnen slikken voor mijn hart, maar niemand had me verteld dat die medicijnen ook veel effect op mijn gevoelens en emoties zouden hebben. Het leek alsof niemand écht begreep wat ik nodig had. Dat was extra lastig omdat ik zelf ook niet wist wat dat dan precies was.” Inmiddels heeft ze overigens wél een medicijn gevonden dat aansluit bij wat ze nodig had; het was alleen een lange zoektocht.

Op zoek naar licht

Maar het licht kwam uiteindelijk terug. Meedoen aan een online challenge van 365 Dagen Succesvol was voor Esther het keerpunt na een langere periode van zelf zoeken. “Toen ik bij die challenge over Miracle Roadmap hoorde, wist ik meteen: ‘Dit is precies wat ik nodig heb!’. Ik ben zo lang zoekende geweest, maar dit voelde als alles wat ik zocht. Alles in mijn lijf zei ‘Ja!’. Het sprak me aan dat Miracle Roadmap heel toegankelijk en praktisch is. Iedereen kan er op een eigen manier iets uit halen.”

Miracle Roadmap bracht Esther naar eigen zeggen “licht aan het einde van de tunnel”. Ze vertelt: “Sinds ik hiermee ben gestart, zie ik het licht weer steeds dichter bij komen. Ik voel me ook lichter en meer in balans. Ook kan ik mijn triggers beter herkennen, doordat ik verwachtingen van oordelen kan scheiden.” Daarnaast zit Esther minder in haar hoofd. “Hiervóór kon ik niet bij mijn gevoel komen. Ik maakte vaak lijstjes om keuzes te maken en piekerde over van alles (mijn relaties, vriendschappen, mezelf), zelfs al was het piekeren niet altijd nodig. Ook gaf ik vaak de hartstilstand de schuld van mijn gedachten. Nu sta ik liever stil bij de vraag ‘Wat heeft het leven na de hartstilstand me gebracht?’.”

De tekst gaat verder onder deze video van Esther.

In je eigen licht staan

Vertrouwen op je gevoel staat voor Esther centraal in alles wat ze door Miracle Roadmap anders is gaan doen. “David verwoordde dat heel mooi”, blikt ze terug. “Hij zei: ‘Het licht is hier al. Zet eens een stap opzij. Dan zie je dat je al die tijd in je eigen licht stond.’ Dat is iets belangrijks om mezelf aan te blijven herinneren. Ik zag elke keer allerlei blokkades en probeerde die dan rationeel op te lossen. Maar eigenlijk ben ik een gevoelig persoon en wil ik veel meer op basis van mijn gevoel keuzes maken. In plaats van overal aan te twijfelen, voel ik nu meer vertrouwen. Vertrouwen op mijn eigen gevoel en kracht.”

Die verandering merkt Esther onder andere in kleine dingen. “Zo heb ik in mijn eentje de helft van het Pieterpad gelopen. Voorheen zou ik zijn thuisgebleven als er niemand was om mee op pad te gaan. Nu doe ik dat soort dingen in mijn eentje. Ook ben ik al eens zelf naar een in mijn eentje naar een concert, op citytrip en uit eten geweest. Bij al die dingen denk ik: ‘Waarom zou ik altijd afwachten of er iemand mee kan? Ik kan het ook zelf.’ Ik heb niet meer altijd de bevestiging of aandacht van anderen nodig om iets te kunnen doen. Ik zoek nu eerder de rust op om met mezelf en mijn gedachten te zijn.”

Vergeven en loslaten

Wat Esther het meest heeft gebracht, is het idee van acceptatie. In eerste instantie voelde ze daar weinig voor. “Ik hoorde het woord ‘acceptatie’ vallen tijdens een online sessie en dacht meteen: ‘Hoe kan ik nou accepteren dat ik een hartstilstand heb gehad, terwijl ik dat helemaal niet kan of wil?’.”

Toch lukte het Esther uiteindelijk. “Tijdens de live-dag erna gingen we verder met dit thema en deden we een vergevingsoefening”, legt ze uit. “Het ging over de waarheid onder ogen zien en daarbij ook mezelf vergeven. Ik had heel lang mezelf de schuld gegeven van allerlei dingen. Ik gaf mijn lichaam de schuld van de hartstilstand. Ik vond dat het mijn schuld was dat mijn relatie voorbij was, omdat ik deels door mijn medicatie een ander mens was geworden. Ik zag het ook als mijn schuld dat mijn leven voor mijn gevoel stilstond. Ik was 32 en had geen relatie, geen vaste woonplaats en geen kinderen maar wel een kinderwens… Ik vond dat ik dat zelf had gedaan.”

Wat Esther heeft geholpen in haar proces, is de vraag ‘Wat zou liefde doen?’. “Dat helpt mij om te relativeren. Door het piekeren kon ik eerder niet zoveel met mijn gedachten. Ik bleef in een cirkel draaien waar ik zelf (ook met hulp van anderen) niet uitkwam. Nu ik me vaker afvraag wat liefde (in plaats van angst) zou doen in een bepaalde situatie, ervaar ik meer rust en kom ik makkelijker uit dat draaien in cirkeltjes.”

De tekst gaat verder onder deze advertentie.

Tweede verjaardag

Op 5 januari viert Esther nog altijd haar ‘tweede verjaardag’ – de dag waarop ze haar hartstilstand kreeg. “Elk jaar denk ik weer: ‘Wat heeft de tijd daarna me gebracht? Hoe wil ik het invullen?’ Ik ben aan de ene kant 32, maar ook pas 4 (als je rekent vanaf mijn hartstilstand). Het is voor mij nog elk jaar een symbolisch moment om dankbaar te zijn dat ik er nog ben.”

Tegelijkertijd heeft de hartstilstand Esther extra duidelijk gemaakt dat ze haar tijd goed wil inzetten (nog meer dan vóór de hartstilstand). Terugblikkend: “Ik vond dat ik door wat ik had meegemaakt extra van de dingen ‘moest’ genieten. Maar doordat er zo’n druk op lag, lukte dat niet. Het lukt me nu beter om dat los te laten en meer rust te voelen. Ik hoef de touwtjes sowieso niet meer zo stevig vast te houden. In relaties, op werk, in mijn planning… ik vertrouw erop dat het goed komt. En dat ik het aankan als het anders loopt.

Voel de liefde

Als Esther anderen iets mag meegeven, dan is het dit: “Voel de liefde. Je bent niet alleen. Je hoeft het ook niet alleen te doen.” Juist daarom spreekt Miracle Roadmap haar zo aan. “Met de cirkel ga je echt de diepte in. Het is heel bijzonder om in een zaal te zitten met 1000 mensen die allemaal dezelfde intentie hebben. Dat werkt heel steunend en bekrachtigend; je spreekt dezelfde taal en leert veel van elkaar. Ik deel de lessen uit Miracle Roadmap ook graag met mijn omgeving. Het programma is heel helpend voor iedereen, ook als je niet tegen iets concreets aanloopt. Door de online sessies, de livedagen en de cirkel komt de materie op veel manieren terug en blijft het echt hangen.”

Ze glundert: “Sinds ik met Miracle Roadmap ben gestart, komt het thema ‘stralen’ opeens op allerlei manieren terug. Dat ik het liefst de Pickwick-thee met de naam ‘Shine’ drink, kan geen toeval zijn. Ik dacht altijd dat ik faalangst had. Maar het is straalangst, leerde ik bij Miracle Roadmap. En wat ben ik blij dat ik eindelijk écht durf te stralen als mezelf. Met minder onzekerheid en meer licht.”