Maar goed, twee jaar geleden móest ik het wel erkennen. Als je op een gegeven moment zo moe, uitgeput en overprikkeld bent van het constant moeten aanpassen en wegduwen, kun je op een gegeven moment niets anders doen dan je eraan over te geven. Het was niet zozeer meer een keuze om het te aanvaarden, want de keuze om zulke dingen te voelen en ervaren heb je niet, die is al voor je gemaakt: je hebt het nu eenmaal.
Naast het gaspedaal ook de rem
Want dat aanpassen en wegduwen, daar was ik de beste in. Ik wilde altijd heel graag met de stroom meegaan, het meisje zijn dat van me verwacht werd dat ik zou zijn, altijd maar doorgaan en nooit een keer stoppen en rust nemen. Altijd op het gaspedaal en nooit eens op de rem. Volgens mij heb ik mezelf ooit voorgenomen dat ik altijd maar door moest gaan, het was in ieder geval een concept waar ik graag aan wilde voldoen.
Maar ik kwam erachter dat alleen maar dat gaspedaal indrukken niet aan mij besteed was. Ik had namelijk nog iets nodig: de rem. Zo graag als ik mensen, prikkels en ervaringen op zoek, zo graag pak ik ook weer de rust om hiervan bij te komen. Om tijd aan mezelf te besteden, om uit te rusten, en eigenlijk gewoonweg om even stil te staan en niet alleen maar altijd in beweging te zijn.
De transformatie
Nou, dat was een hele transformatie kan ik je vertellen. In plaats van op elk feestje aanwezig te zijn, altijd ja te zeggen, altijd alles maar mee moeten maken, ging ik maar eens naar mijn lichaam luisteren en op basis daarvan een beslissing maken. Zo goed als ik altijd andere mensen kan voelen, zo goed kan ik mezelf eigenlijk ook voelen! Wow, het leek wel alsof ik mezelf al die tijd een beetje vergeten was. Alsof ik niet bewust was van het feit dat ik ook aan mijn eigen behoeften moest voldoen en niet alleen aan de behoeften van anderen.
Balans vinden: een levenslange oefening
Knap lastig kan ik je vertellen, om iets te gaan doen wat je niet gewend bent en nooit gedaan hebt. Nog steeds vind ik het niet makkelijk. Het is niet makkelijk om je niet meer te voldoen aan het beeld dat anderen van je verwachten, dat je nota bene zelf aan andere hebt gegeven. Dat hele beeld verandert plotseling. Ook is het heel lastig om de balans te vinden tussen prikkels opzoeken en deze juist te vermijden.
Al helemaal in de huidige maatschappij waar de prikkels je om de oren vliegen (en ook nog eens hartstikke verslavend zijn, ahum je telefoon bijvoorbeeld). Het is een hele oefening om die balans te vinden en te behouden, en deze zal in elke situatie ook weer verschillend zijn. Op deze manier zal het dus een levenslange oefening zijn. Het zal dus altijd een beetje afwegen zijn tussen je rust en actie. Maar ja, dat maakt het leven juist ook weer erg prikkelend én leuk!
Herken je je in het bovenstaande verhaal? Tof als je deelt hoe jouw ervaringen hiermee zijn. Hoe zoek jij de balans. Laat het weten in de comments hieronder.
