Ik had me al een jaar lang thuis laten inspireren door 365 Dagen Succesvol en had bovendien ook al daadwerkelijk stappen gezet. Want kennis waar je niets mee doet, is immers ballast. Dat was wel een eyeopener voor mij, want ik leer gemakkelijk en ik ben dol op informatie opzuigen. Maar echt iets veranderen en in praktijk brengen is andere koek.

Voel de noodzaak om iets te veranderen

Ik herkende deze middag veel in de deelnemer op het podium die vaak nadacht. David en Arjan lieten zien dat dat precies het verschil is tussen de grote en kleine hersenen. De grote hersenen beredeneren alles en weten bovendien vaak donders goed waarom je dingen op een bepaalde manier doet. Dat doe je namelijk allemaal met een reden. Maar ze brengen je niet in beweging.

In de kleine hersenen voel je pas de pijn en de noodzaak om iets te veranderen. De kleine hersenen geven ook eerlijk aan welk cijfer je jezelf geeft op het gebied van gezondheid, relaties, werk en geld. Een zeven lijkt op het eerste gezicht een mooi cijfer. Maar welke kleur zou je een zeven geven? Juist: grijs of donkerbeige.

Je eigen vonkje weer ontdekken

Zelf heb ik een paar maanden geleden mijn vaste baan als administratief medewerker opgezegd. De arbeidsvoorwaarden waren goed en de collega’s waren gezellig, maar ik werd ziek van verveling en zat gevangen in een bore-out. Ik moest dat vonkje weer ontdekken. Dat vonkje dat ik zelf ben, maar nu helemaal gedoofd was. En juist toen ik in mijn diepste dal zat, schreef ik een mooie afscheidsspeech voor een collega en een sinterklaasgedicht voor het hele bedrijf. Bijna moeiteloos.

Vandaar dat ik me nu richt op schrijven. Ik heb nog steeds niet de baan van mijn dromen, maar ik ben nu in beweging. Ik zie meer kansen en mogelijkheden en sta open voor nieuwe ontmoetingen. Tijdens een sollicitatiegesprek zei ik zelfs spontaan dat er genoeg werk is. En dat terwijl ik zelf ook nog zoekende ben. Maar ik geloof inmiddels in die wet van overvloed.

Jezelf laten zien

Op de andere drie gebieden scoor ik ook nog geen tien. Ik blijf het in relaties met anderen bijvoorbeeld lastig vinden om mezelf te laten zien. Soms denk ik aan een kinderboek, getiteld ‘Een mond vol lieve woordjes’. Dat gaat over de hamster Lola die ’s ochtends wakker wordt met een mond vol lieve woordjes. Die wil ze zó graag met iedereen delen. Maar dat lukt niet, omdat iedereen die dag gehaast is en niemand tijd heeft voor haar. Dus bewaart ze haar lieve woordjes in haar wangzakken. Maar ’s avonds puilen haar wangzakken uit en komen alle lieve woordjes er in één keer uit: “Papa, mama, ik vind jullie zo lief!” Daarna wordt ze natuurlijk overladen met knuffels.

Seminar: ben je een deelnemer of een toeschouwer?

Ook ik brand soms van verlangen om iedereen te vertellen wat ik wil en wat ik kan. Maar dan wacht ik toch tot… ja, tot wat? De omstandigheden het toelaten? De mensen aangeven dat ze nu eindelijk klaar zijn om mij aan te horen? Tot ik er zelf klaar voor ben? Daarom vond ik de uitnodiging voor het seminar ook zo mooi. ‘Het idee dat je pas ergens aan kunt beginnen als je er klaar voor bent, is toch een misverstand.’ Van nu af aan ben ik weer deelnemer aan mijn eigen leven, in plaats van toeschouwer.

Ben jij na het lezen van dit artikel klaar om het Introductie Seminar bij te wonen? Hoe zorg jij ervoor dat je een deelnemer bent in je eigen leven en geen toeschouwer? Laat het ons weten in de comments!