Durven springen

Wat als ik de deur opendoe en spring? Die gedachte flitste door mijn hoofd toen ik tijdens mijn vakantie met een helikopter over de Grand Canyon vloog. Ik klampte me angstig vast aan de stoel. Wat als ik het echt deed? Ik hield van het leven en was hartstikke bang van de dood maar zat ook al een poos op een neerwaartse helling op de curve van het leven. En hoe lang ging ik dat nog volhouden? Ik was vastgelopen in mijn eigen leven. Moe van het constant mezelf moeten bewijzen en hard werken. Leeg door het gemis aan een zingevend sociaal leven.

Zondagskind

Aan de buitenkant zag je mijn gevecht niet. Ik was de bedrijvige horeca ondernemer die al jong de eigenaar was van MediaCafé Plantage waarin programma’s als Barend en Witteman, Jiskefet en Buitenhof werden opgenomen. Later zette ik in Zandvoort de hippe strandtent Rapa Nui op. En daarna hielp ik mee om het Media Café Westergasfabriek op te starten en te runnen.

Op het eerste oog leek ik een zondagskind en lange tijd was ik dat ook. Mijn ouders lieten me zijn wie ik was. Ik mocht fouten en schulden maken, zij herstelden het wel. En ook het atheneum en vriendinnen kwamen me aanwaaien. Ik deed niks, het kwam toch wel goed.

Niet goed genoeg

Maar hoewel mijn ouders me onvoorwaardelijk steunden, waren ze altijd aan het werk. Als klein jongetje voelde ik me vaak alleen. Doe ik er wel toe? Ben ik wel leuk, interessant en mooi genoeg? Gedachtes die me nog steeds verlegen en onzeker kunnen maken.

En ik had ook zakelijk tegenslagen. Zo belandde ik met het Mediacafé Plantage in de schuldsanering omdat ik het ondernemerschap niet serieus genoeg nam. Misschien was ik toch iets te jong en er nog niet klaar voor. Rapa Nui werd een succes maar ik kon geen aandeelhouder worden.

Werken om maar niet te voelen

Lang heb ik die gevoelens kunnen onderdrukken door keihard te werken. Er was ook altijd werk. Toen het afliep bij Rapa Nui, vroeg mijn vader of ik terug bij de zaak wilde komen. Hij had Mediacafé Plantage van me overgenomen toen ik het moest verkopen. Met de komst van het programma ‘De Wereld Draait Door’ was dat een gouden tent geworden. Daarom aarzelde hij ook geen moment om een andere locatie erbij te kopen, toen Plantage langdurig moest worden verbouwd.

Kom je helpen?’, vroeg hij. ‘Dat is goed’, zei ik , ‘als ik het daarna weer kan overnemen’.

In essentie was onze samenwerking goed en wilden we het beste voor elkaar en het bedrijf. Maar omdat ik vooral bezig was met ‘als ik het heb overgenomen, dan doe ik het op mijn manier’ en mijn vader wel wilde overdragen maar tegelijkertijd ook wilde beschermen wat hij en mijn moeder hadden opgebouwd, werd de samenwerking steeds lastiger. Daarom zei ik na drie en een half jaar: ‘Weet je pa, ik doe het gewoon niet. Ik wil het met liefde voor je blijven runnen maar ik neem het niet over’. Een heftig besluit voor iemand die dolgraag wil bewijzen dat hij het alleen kan. En toch gaf het onze relatie boven verwachting ruimte en openheid. Daarom overviel het me dat het daarna voor mezelf zo onduidelijk werd.

En dan raak je jezelf kwijt

Bijna veertig, altijd hard gewerkt en ineens weet je niet meer wat je hebt en wilt gaan doen. Was horeca het wel voor me? Waarom had ik nog steeds geen relatie? Ik keek in de spiegel en herkende mezelf niet meer. Ik zag een schim van degene die ik zou kunnen zijn. Een schim van iemand die ik was geweest.

Toch bleef ik lange tijd doormodderen. Totdat ik steeds verder wegzakte in een diep dal en niets positiefs meer kon zien. Daarvan schrok ik zo erg dat ik paniekaanvallen kreeg. Wat als die negatieve gevoelens niet meer weggingen? Wat als ik de controle over mijn gedachtes verloor en iets ging doen waarvan ik spijt kreeg? De angst dat ik misschien ook de wil om te leven zou verliezen als die aanvallen te lang zouden aanhouden, wekten nog meer paniek op. Ik zat in een neerwaartse spiraal en kon mezelf niet langer voor de gek houden: hier kwam ik zelf niet meer uit.

Niks gebeurt zonder reden

Samen met mijn hardloopmaatje die ook zoekende was, gaf ik me op voor het kennismakingsseminar van 365. Toen ik daar mijn leven een cijfer moest geven en op bijna alle fronten een drie scoorde, dacht ik: met een beetje hulp kan dit alleen maar beter worden. Dus gaf ik me op voor het jaarprogramma. Een goede investering want nog steeds ga ik elke keer beter weg dan ik binnenkwam.

Een mooie stap vooruit, maakte ik tijdens de Nature Quest. Het miezerde maar omdat er volgens David en Arjan ‘niks gebeurt zonder een reden’, verwelkomde ik het. Natuurlijk regent het, dacht ik, anders kunnen de bomen om me heen niet groeien en heb ik geen zuurstof. Ik voelde me ontspannen en tevreden. Het leven voelde een stuk lichter. Toen besefte ik dat ik niet zo’n zwaar geval kon zijn. Niet als ik zo kon genieten van mezelf en de rust van de natuur.

Jezelf laten zien

Ook de sessie van de ademcoach was voor mij een eyeopener. Ik heb altijd moeite gehad met het tonen van emoties, dus mijn eerste gedachte was: fuck, wat gebeurt hier! Bang dat als ik mijn emoties zou toelaten, ze me zouden overweldigen. Dat ik zou ontploffen van boosheid. Of dat ik zou blijven hangen in mijn verdriet om relaties en zakentransacties die niet gelukt waren. Dus ik hield me in. Ik wilde niet in het middelpunt van de belangstelling staan door keihard te gaan liggen blèren. Maar gaandeweg raakte ik in een soort van trance. Mijn handen groeiden, ze begonnen te trommelen…

Tot twee keer toe deed ik mijn ogen open omdat ik bang was dat het te hard zou gaan. Maar uiteindelijk gaf ik toe en voelde een mooie heftige emotie. Ik voelde opluchting. Opluchting dat de druk van de ketel was. Ik had altijd zo’n grote bewijsdrang en maakte mezelf wijs dat ik niet goed genoeg was. Als je dan ook nog eens je emoties binnenhoudt, is het niet raar dat je soms het gevoel krijgt dat je ontploft. Zoals tijdens die helikoptervlucht, ik wilde er helemaal niet uitspringen, ik stond op springen!

Ik heb nu het ventielknopje gevonden. In het jaarprogramma heb ik gezien dat iedereen kampt met onzekerheden en twijfels. En hoe mooi het is om dat te laten zien en niet de schone schijn op te houden. Dat probeer ikzelf nu ook meer te doen. Dat geeft ruimte en lucht. En het heeft mijn vriendschappen enorm verdiept. Alles is uiteindelijk terug te leiden op jezelf. Ik liet vroeger nooit wat zien, nu doe ik dat wel en krijg ik zoveel terug.

Balans brengt rust

Toen Arjan en David de vier vlakken lieten zien die belangrijk zijn in ons leven, viel bij mij het kwartje dat alleen keihard werken je niet gelukkig maakt. Naast werk en geld moet er ook aandacht zijn voor gezondheid en relaties. Door daarin een betere balans te hebben, ben ik blijer en rustiger. Genoeg sporten en mediteren helpen mij om mijn frustratie en boosheid niet meer op te kroppen. Door met vrienden dingen te delen en te ondernemen, laad ik weer positieve energie op.

Natuurlijk heb ik nog steeds mijn twijfels maar de pieken en dalen worden minder extreem. Waardoor ik ze beter kan accepteren en ze me minder van mijn stuk brengen. Als ik nu een slechte dag heb, denk ik: het is OK om me even niet goed te voelen. Morgen weer een dag. Want de dalen zijn nodig om van de pieken te kunnen genieten. Lang wilde ik de dalen niet zien en zocht steeds grotere pieken. Ik moest van mezelf altijd vrolijk en gelukkig zijn en mocht niet klagen. Maar als je op een gegeven moment een zwerver achter een winkelwagen nodig hebt om je gelukkig te voelen, dan gaat het toch niet echt goed.

Van een drie naar een zeven

Nu gaat het veel beter met me. Mijn leven is een zeven geworden in plaats van een drie. Zakelijk geef ik mezelf zelfs een tien. Ik heb nu twee eigen goedlopende bedrijven. Afgelopen juni heb ik het Mediacafé Westergasfabriek overgenomen van mijn vader. We zaten samen in zo’n lekker vaarwater dat ik tegen hem zei: ‘Als je nu vraagt wil je deze tent overnemen en het blijft zoals het is, zeg ik ja’. Toen hebben we elkaar de hand geschud en was het binnen anderhalve maand beklonken.

Bijna synchroon liep nog een ander initiatief: een nieuw foodconcept op het Westergasfabriek terrein. In de zomer kreeg ik ineens een pand daarvoor aangeboden van de verhuurder. Ook al heb ik er totaal geen verstand van, het is een wijnbar/winkel geworden. Gelukkig kwam er een sommelier op mijn pad die een zaak wilde beginnen en de bar loopt nu boven verwachting.

In beweging blijven

Ook heb ik een foodtruck gebouwd voor hartige wafels voor het evenement ‘de rollende keukens’ hier op het terrein. Een te gekke mooie ervaring waarvan ik de investering binnen vijf dagen heb kunnen terugverdienen. Hij staat nu te koop maar ik heb alweer een nieuwe gekocht die ik wil laten ombouwen tot mobiele wijnbar/keuken. Omdat dat meer in lijn is met de andere dingen die ik doe.

Het kan dus heel snel gaan bij mij. En zolang ik me in acht blijf houden, blijf ik goed op stoom. De snelkookpan is wat rustiger geworden maar bij mij gaat het niet sudderen hoor. Springen uit een helikopter is een vreselijke gedachte maar stilzitten is pas echt dodelijk voor me.