Hoe ga je door met het leven als je je kinderen al 10 jaar niet meer ziet?

Laat de hoop op een beter verleden los

Een situatie als deze laat je niet 1, 2, 3 los. David kan Mara’s pijn niet wegnemen. Wat hij haar wel op het hart drukt, is om zichzelf, haar ex-man en haar kinderen te vergeven. Dat betekent niet dat je de daden van anderen opeens goedkeurt, wel dat je beseft “Het is zo gegaan en dat kan ik niet veranderen”.

Vaak koesteren we hoop op een beter verleden. We blijven bedenken hoe het anders had kunnen lopen. Welke keuzes we hadden kunnen maken. Hoe dingen mooier waren geweest als anderen ons geen pijn hadden gedaan. Wat er was gebeurd als de scheiding geen gevecht was geweest. Of als Mara wél op haar strepen was gaan staan. Maar het verleden valt niet aan te passen. Het enige wat je kunt doen, is accepteren dat het was zoals het was.

Liefde in plaats van wanhoop

Terwijl David tegen haar praat, verzacht Mara’s blik. Haar ogen stralen weer liefde uit in plaats van wanhoop. Zelfs wat dankbaarheid. De pijn is niet in één keer weg, maar ze kan wel vanuit de grond van haar hart zeggen: “Goh, eigenlijk ben ik wel dankbaar voor hoe liefdevol mijn ex-man en zijn vrouw de kinderen hebben opgevoed.” Ze kan zelfs ergens diep van binnen voelen dat ze het best goed heeft gedaan. Als moeder. Als mens.

David geeft haar nog een les mee: het is voor kinderen soms lastig om te zien dat je een keuze uit liefde maakt. “Het is logisch dat zij in het boze stuk zitten, zeker op die leeftijd. Zij zien het gemis van hun moeder, nog niet de reden erachter. Op latere leeftijd gaan ze wellicht het grotere plaatje herkennen: de liefde die er al die tijd was. Al was het niet altijd in de standaardvorm. 

Mara deed het altijd al vanuit liefde. Dat mocht ze alleen nog zelf inzien. Dat haar kinderen dat zien? Dat komt misschien wel. En ook als het niet komt, dan nog is en blijft ze een goede moeder.

Een moeilijke keuze uit liefde

Tijdens de live-dagen van Miracle Roadmap doen sommige mensen hun verhaal. Er komen prachtige verhalen voorbij, maar ook verdrietige verhalen. Zoals dat van Mara. Ze heeft de microfoon stevig in haar handen gedrukt. Met trillende stem begint ze te vertellen, terwijl de zaal in absolute stilte luistert. “Ik heb mijn kinderen al tien jaar niet meer gezien. Ze zijn inmiddels 19 en 22 jaar, en ik heb de laatste 10 jaar van hun leven gemist.” De tranen pinken al na die twee zinnen in haar ooghoeken.

Ze vervolgt haar verhaal: “Het voelt als mijn schuld dat ik ze niet heb gezien. Soms is mijn oudste zoon zelfs boos op me. Hij vindt dat ik er niet ben geweest. Dan snapt hij niet dat ik de keuze juist uit liefde heb gemaakt.” 

Mara zat in een vechtscheiding. Naast dat ze zelf leed onder het gevecht tussen haar en haar ex, merkte ze dat het vooral de kinderen geen goed deed. Uit liefde voor haar kinderen maakte ze destijds de lastigste keuze ooit: haar zoons mochten volledig bij haar ex-man blijven wonen. Ze offerde zichzelf op om haar kinderen rust te gunnen. “Ik heb het daar heel lastig mee gehad. Maar het geluk van mijn kinderen gaat boven dat van mij!”, zegt Mara resoluut, maar nog altijd geëmotioneerd.

Moeder zijn zonder kinderen om je heen

Dat haar kinderen niet kunnen inzien dat dit een keuze uit liefde was, maakt de situatie voor Mara extra pijnlijk. “Had ik dan toch harder moeten vechten? Had ik dingen anders moeten doen?”, vraagt ze zich hardop af. “Ik ben moeder, maar ik voel me geen moeder!” Haar lip trilt terwijl ze het zegt.

Er klinkt liefde uit de hele zaal. Ook David is er stil van. “Je bent meer moeder dan dat je moeder kunt zijn”, is het eerste wat hij zegt. Mara voelt zich misschien minder moeder omdat ze haar kinderen niet altijd om zich heen heeft. Maar juist het feit dat ze uit liefde de beslissing nam om haar kinderen te moeten missen, getuigt van moederliefde.

“Je koos er uit liefde voor de kinderen voor om hen los te laten. Met de kennis van toen en de situatie op dat moment, is dat het beste wat je had kunnen doen”, troost David haar. Mara kijkt voorzichtig op. Duidelijk al opgeluchter dan eerst.

Liefde kent geen vorm

“Liefde is er altijd, welke vorm het ook heeft”, benadrukt David als Mara haar verhaal heeft gedaan. “We zijn vaak geneigd om het in vormpjes te gieten. Er is liefde als je een relatie hebt, als je getrouwd bent, als je bepaalde dingen voor elkaar doet of als je in één huis woont. Maar liefde gaat zoveel verder dan dat. Je kunt ook liefde voelen voor je ex na een scheiding. Alleen dan liefde in een andere vorm dan eerst.”

David kijkt haar in de ogen. “Kun je ervaren hoeveel liefde er wel is én altijd is geweest? Jezelf dingen verwijten of spijt hebben van het verleden, houdt de wrok en frustratie in stand. Je bent en blijft een liefdevolle moeder, ongeacht welke omgangsvorm er is. Wanneer je kunt ervaren hoe ongelooflijk veel liefde er is, zal je merken dat je anders kunt kijken. Dan heb je je zoons altijd in je hart, ongeacht of je ze fysiek bij je hebt of niet.”