Er sneuvelt altijd een stukje van jezelf als je ergens 300% voor gaat

Op de eerste plek omdat ik er niet zo heel veel aan kan doen. Waarschijnlijk is dat niet waar, maar toch voelt het zo. Het zit in mijn persoonlijkheid om, als ik ergens voor ga, er voor 300% voor te gaan. Ik stort me er met alles wat ik ben op en na een poosje dooft het vuurtje langzaam weer uit. Dat voelt – meestal – verschrikkelijk, want ik heb dan echt alles gegeven. Misschien wel in de ijdele hoop dat dit het wél was, in tegenstelling tot al die keren daarvoor dat het het toch nét niet bleek te zijn. De manier waarop de samenleving is ingericht – op mensen die hun hele leven lang één ding heel goed kunnen en leuk vinden qua werk, maar ook bijvoorbeeld op ons geromantiseerde beeld van die ene ware liefde – heeft me zodanig gebrainwashed dat ik het steeds eerst als een verlies (met name van mezelf) ervaar wanneer het vuurtje uitdooft.

Want dit is wat er gebeurt wanneer je ergens 300% voor gaat: er sneuvelt altijd een beetje van jezelf. Onbewust, maar soms ook heel bewust. Je levert een stukje vrijheid in voor een vast contract, want die zekerheid is stiekem toch wel fijn. Je gaat niet meer stappen omdat je nieuwe liefde dat niet zo interessant vindt, en eigenlijk heb jij het ook wel gezien. Je kiest ervoor om te verhuizen voor die droombaan, want dat is het vast wel waard – snap je waar ik heen wil? In alles wat je doet, sluit je compromissen. En daarbij verlies je (ogenschijnlijk) altijd – altijd – een stukje van jezelf. Omdat je de ander tegemoet wil komen, jezelf niet in de vingers wilt snijden, noem maar op. Vaak is dit voor de buitenwereld moeilijk te begrijpen, want je bent ineens niet meer hetzelfde.

Ben je jezelf dan echt verloren?

Maar ben je jezelf dan ook echt verloren? Of ben je getransformeerd in een nieuwe, op dat moment handigere, versie van jezelf? Begrijp me niet verkeerd: er zijn mensen die hier zo ver in gaan dat hun omgeving ze helemaal niet meer herkent, of dat ze zichzelf in gevaar brengen. Dat is niet okay. Maar jezelf een beetje aanpassen, dat doen we toch allemaal? ‘t Zou wat zijn als we dat niet deden!

Hier is mijn punt: het is okay om jezelf (een beetje) te verliezen. Het is flippin’ amazing dat je jezelf durft aan te passen, dat je van gedachten durft te veranderen. Elke keer dat je dat doet groei, leer, ontwikkel je. Is er iets mooiers dan dat? Je bent niemand verplicht om altijd maar hetzelfde te zijn. Sterker nog, volgens mij is dat niet vol te houden. Maar laten we het niet meer zien als iets negatiefs. Laten we “jezelf (vooruit, een beetje) verliezen” zien als een kans om nog dichter bij jezelf te komen. Steeds weer. En weer. En weer.

En laten we onszelf de tijd geven om, wanneer het vuurtje is uitgeblust, weer even bij te komen. Onszelf als een puzzel weer in elkaar te steken – een puzzel waar ineens stukjes uit zijn verdwenen of zijn bijgekomen. Stukjes die zijn veranderd van kleur of van vorm, van intensiteit of van toewijding, maar die nog steeds passen in het geheel van wie je bent. En laten we vooral vrede hebben met die stukjes die niet meer passen, maar die je hebben gebracht tot waar je nu bent. Als je ‘t zo bekijkt kan het toch bijna niet meer voelen als een verlies?

Wil je met minder stress en meer zelfvertrouwen jóuw leven leiden?

Heb jij het gevoel dat er meer in het leven zit? Wil je eindelijk je dromen waarmaken? Wil jij geen prima leven, maar een fantastisch leven? Mooi! Je hebt noodzaak gecreëerd om te werken aan jouw beste jaar ooit! Via onze nieuwsbrief helpen we je daar nú mee te starten en blijf je op de hoogte van al onze programma’s en events. Doe je mee? Al 130.000 mensen gingen je voor. Vanaf nu is het tijd voor jou!