Een samengesteld gezin: we hadden het onderschat

Toen ik verliefd werd op mijn vriend lag hij in scheiding en kreeg co-ouderschap over een dochter van vier. We bouwden het contact met het meisje langzaam op, en het ging goed. De dochter vond mij lief, ik vond haar lief, tot zover geen probleem. Een klein jaar later besloten we om samen te gaan wonen. Maar dat hadden we onderschat.

Er zaten allerlei factoren tegen. Het huis was heel klein waardoor we op elkaars lip zaten en ik weinig eigen spullen mee kon nemen. Mijn vriend had een burn-out en voelde zich schuldig over de scheiding tegenover zijn dochter. Ik had een oud issue met me niet-gezien voelen en als standaard overlevingstactiek probeerde ik dingen naar mijn hand te zetten als ik me kwetsbaar voelde, wat averechts werkte bij mijn vriend. Oh en ik had nog een stuk onverwerkt verdriet over een misgelopen zwangerschap van een paar jaar daarvoor. Alles bij elkaar hét recept voor hoogoplopende emoties en conflict!

Met wie vier je kerst? De simpelste dingen worden ineens ingewikkeld

Ik heb veel uitdagende dingen meegemaakt in mijn leven, maar stiefmoeder worden kwam meteen binnen in de top 3. Wat een ingewikkelde puzzel! Wat een balanceren tussen ruimte geven en ruimte innemen. Het kwam allemaal langs: Met wie vier je Sinterklaas en kerst? Mag je van het kind vragen zich aan te passen aan die nieuwe partner in huis? Waar mag je je als stiefouder wel en niet mee bemoeien? Moet je het oké vinden als je partner nog regelmatig met zijn dochter en ex-vrouw afspreekt om iets leuks te doen? Mag je je hart openen voor het kind als je weet dat haar moeder dat moeilijk vindt?

Boosheid wegdrukken veroorzaakt depressie

De eerste weken in het nieuwe huis ging ik me aanpassen. Ik vond dat ik maar moest leren met deze situatie om te gaan. Dat ik er vast sterker van zou worden. Ik heb nog nooit zo fanatiek schoongemaakt als in die periode. Ik denk dat het een manier was om me het huis eigen te maken. Ondertussen drukte ik mijn behoeften weg. En werd ik ongelooflijk boos. Maar ik mocht niet boos zijn van mezelf, want natuurlijk snapte ik dat mijn vriend het lastig vond om aan te passen en dat zijn dochter altijd op de eerste plaats kwam. De weggedrukte boosheid resulteerde al snel in een depressie. En na tien weken gaf ik het op en ging ik terug naar mijn oude huis.

Wie heeft wie in de steek gelaten?

We zijn nu driekwart jaar verder. Onze relatie heeft het ternauwernood overleefd. Er zit bij mij nog steeds veel onverwerkt verdriet en boosheid van die periode. En die komt eruit als ik bijvoorbeeld zo’n reclame zie. Dan voel ik weer hoe ongelooflijk eenzaam ik me toen heb gevoeld. Maar eigenlijk… ben ík degene die mezelf in de steek gelaten heeft! Ik heb niet goed voor mezelf gezorgd. Ik heb hele normale, menselijke emoties weggeduwd. Balanceren tussen ruimte geven en ruimte innemen? Dat begint allemaal bij jezelf.