Soms helpt het als je ziet dat je niet de enige bent
De mascara op Mirjam’s gezicht zit op plekken waarvoor het niet is bedoeld. “Ik ben niet goed genoeg,” zegt ze. “Of wat ik eigenlijk geloof is dat er niemand op mij zit te wachten.” Haar handen trillen en de microfoon die ze in haar hand heeft, schudt ritmisch mee. Maar ze staat er toch! En eigenlijk staat ze daar ontzettend krachtig. Er kijken 600 paar ogen naar haar in de theaterzaal waar we samen zijn voor ons seminar.
Dus vragen we de zaal: wie herkent deze gedachte? Wie heeft de neiging om op zichzelf veel kritischer te zijn dan op de wereld om zich heen? Wie heeft het gevoel dat je eerst nog iets te doen hebt, voordat je helemaal tevreden met jezelf kunt zijn?
Wanneer onzekerheid verblindt
Bijna alle handen gaan de lucht in. Mirjam met haar microfoon grinnikt van schrik. Hoe kan dat nou? Waarom had ze dat niet in de gaten gehad? Het is wonderlijk om te beseffen dat je eigen onzekerheid soms zo groot kan zijn, dat je die van een ander niet meer kunt zien.
Terwijl ondertussen bijna iedereen zichzelf als onaf verklaart.
‘Pas als ik een paar kilo lichter ben, vind ik mezelf echt leuk.’
‘Pas als ik me mannelijk ga gedragen, ben ik aantrekkelijk.’
‘Pas als ik niet meer zo emotioneel doe, ben ik een leuk mens.’
Mirjam is als kind gaan geloven dat de liefde die anderen voor haar voelen nogal voorwaardelijk is: ik moet me gedragen, ik moet stil zijn, ik moet slim zijn, ik moet mooi zijn. En dan pas verdien ik hun liefde. Dan pas mag ik blijven.
Of dat ook waar is? Meestal niet.
Een perfect begin
Voor veel kinderen is het gelukkig zo dat ze in de eerste maanden van hun leven onvoorwaardelijk perfect zijn. Of ze je nu onder spugen met zure viezigheid of poepen in bad: alles is fantastisch. Maar er komt een moment waarop dat verandert. Opeens leren ze dat ze hun eten op moeten eten. Of niet zo hard mogen schreeuwen. En niet weer op de muren tekenen. Stel je voor wat voor kortsluiting dat oplevert: de ene dag ben je perfect en de volgende dag moet je aan regels voldoen.
Het is een belangrijke vraag. Hoe leer je je kinderen dat ze helemaal perfect zijn – en dat toch niet zomaar alles mag?
Dat kan een hoop mascara schelen als je later groot bent.
