Liefde, drugs en een gek die naar me luisterde
Ik noem mijn depressie mijn ‘bijna-doodervaring’. Ik leefde namelijk niet echt meer, niet als voorheen. Het was een staat van bestaan, een soort coma dat ik bewust meemaakte. Je weet niet hoelang het duurt, of je al op het dieptepunt bent of dat je ooit weer iets positiefs zult voelen. Maar het kan gelukkig wel! Dankzij de onmetelijke steun van mijn verkering, geweldige cognitieve gedragstherapie en uiteindelijk wat farmaceutische assistentie brak de zon uiteindelijk weer door. En nu? Hoe is het leven nu?
Seksuele issues tijdens en na een depressie
Fysiek hakt een depressie er goed in. Dankzij de zelfmedicatie bijeffecten van Ben & Jerry’s en het gebrek aan animo om iets actiefs te ondernemen, lijd ik aan het Syndroom van Dikbil. Onder het motto ‘beter een chunky dunk dan een skinny dip’ komt verlossing van dat syndroom wel als ik er zin in heb. Maar wat me overrompelde en meer dwarszat dan ik had verwacht, was totale aseksualiteit.
Ik beschreef mijn libidale issues toentertijd in een artikel en hoe de combinatie van hormonale disbalans, het stoppen met de pil en het gebruik van antidepressiva mijn erogene zones de erotische bekwaamheid van beige flanel toebedeelden. Maar, ook dát heeft zijn weg weer gevonden! Met het afbouwen van de antidepressiva steeg het libido ook weer. Tot volle tevredenheid van vriendlief en vooral dat van mij! De buren denken er anders over, maar soit. Ik ben enorm blij dat mijn lady bits weer functioneren!
Het mooie van op de bodem op de put liggen
Hoe angstig ik soms voor en tijdens mijn depressie kon zijn over het maken van keuzes, zoveel makkelijker kan ik nu grote knopen doorhakken. De simpele vraag die ik mezelf stel is: geeft het me energie of neemt het juist energie? Voornamelijk sociale verplichtingen of verwachtingen zijn geen ‘moeten’ meer maar een keuze. Ik ben enorm bewust geworden van de keuzes die ik heb.
Hoe ik in bepaalde situaties reageer, met wie ik omga en hoe ik leef. Het mooie van op de bodem van een put liggen creperen is dat het een goede fundering voor een betere, stabiele toekomst is. Ondanks het feit dat ik nooit meer een depressie hoop mee te maken, ben ik enorm dankbaar voor de lessen die ik uit die ervaring heb geleerd. Ik durf voor mezelf te kiezen!
Hersteld, maar gelukkig nooit meer de oude
Het is niet alleen mijn leven dat anders is: mijn vriend heeft een andere vriendin dan dat wij elkaar leerden kennen, gelukkig vindt hij deze ook leuk! Maar ook vrienden, familie en collega’s kregen een ander soort Lonneke terug. Niet tot ieder z’n meug, maar ja, noem het natuurlijke selectie. Het verlangen om je met positieve mensen te omringen wordt namelijk een noodzaak en dat maakt afscheid nemen van bepaalde (soort) mensen of situaties een stuk eenvoudiger.
Ik ben niet meer wie ik vroeger was, maar mijn definitie van ‘beter worden’ is niet ‘dezelfde als voorheen’ zijn. Een depressie is zo’n ingrijpende ervaring dat je nooit meer de oude kunt worden. Misschien ook maar goed want die oude versie werkte blijkbaar niet zo goed voor me. Terwijl ik gisteravond onze leasehond uitliet en geduldig wachtte tot hij een drol draaide, keek ik naar de sleutelbos in mijn hand en naar de hondenpenning die daar aanzit. Een rood rondje met op de ene kant mijn telefoonnummer en de andere kant de tekst: Shit, I’m lost. En ik realiseerde me dat ik verre van lost ben. Integendeel, ik ben dichter bij mezelf dan ooit en precies waar ik moet zijn. Ik ben gelukkig.
Vertel ons hoe jij je leven of dat van een dierbare na een depressie ervaart. Mensen die geen depressie hebben gehad kunnen vaak niet bevatten hoe ingrijpend het is. Help ons in het kweken van begrip!
