Zo hebben we al een bus aanbetaald en beginnen we nu met het verkopen van onze spullen, maar pas op de dag van de overdracht is het eigenlijk pas voor honderd procent zeker dat ons huis is verkocht en dat we op de voorgenomen datum op pad kunnen. Of dat we dus überhaupt een dak boven ons hoofd hebben – en wielen eronder.
Allemaal zijn we bang iets te verliezen.
Honderd procent. Ik merk nu pas hoe sterk ik altijd aan zekerheid heb vastgehouden. Ik ben niet van het kans berekenen, ik wacht gewoon tot ik iets zeker weet. Maar ja, wanneer heb je zekerheid? Nooit, bedenk ik me nu. Ik prijs mezelf gelukkig dat de hoeveelheid onzekerheid die ik op dit moment ervaar zo overweldigend is, dat ik niets anders kan dan me eraan overgeven.
Bang om iets te verliezen
Niet de makkelijkste taak voor een control freak, die ervan houdt alle touwtjes in handen te hebben. Ik weet zeker dat ik mezelf ooit wijs heb gemaakt dat ik daar blij van word. Ik weet namelijk precies hoe alles moet gaan zodat alles goed komt. Laat dat maar aan mij over! Nu vraag ik me af hoeveel ik te winnen heb met zo’n perfectionistische instelling. Is het niet gewoon angst, waarop mijn innerlijke control freak zijn bestaan heeft gebaseerd?
Allemaal zijn we bang iets te verliezen. Ik kan en wil me bijvoorbeeld niet eens voorstellen hoe het is om je baan te verliezen en daardoor uit je huis te moeten. Iets wat in onze samenleving op dit moment een heel reëel iets is. Het gekke is dat ik op papier min of meer hetzelfde doe: ik geef mijn prachtige huis op en de rest van mijn fijne leventje. Wat ik ervoor terugkrijg weet ik eigenlijk niet. Natuurlijk, ik kies er zelf voor en dat maakt alle verschil.
Genieten van wat er nu is
Het leven is in beweging, altijd. We worden geboren en we gaan weer dood. Maakt dat onze verwoede pogingen op deze aarde zinloos? Nee, want juist doordat we weten dat ons bestaan een houdbaarheidsdatum heeft, kunnen we er optimaal van genieten. Het is precies de reden waarom we verse bloemen kopen in plaats van neppers. Ik woon al vijf-en-een-half jaar in mijn huis, iedere dag met veel plezier. Maar sinds ik weet dat ik vanaf half oktober er niet meer woon, is het gevoel van genieten oneindig veel sterker geworden. Alsof je één nacht in een dure hotelkamer mag slapen en ieder beetje luxe in je op wil nemen, omdat het zo bijzonder is.
Ineens lijkt het me heel logisch om aan alles een houdbaarheidsdatum te hangen. Waarom zou ik nog iets voor altijd willen? Waarom zou ik nog vast proberen te houden aan zekerheid? Het leven en alles daaromheen is júist mooi omdat het eindig is.
