Angst nam over

De volgende dag moesten alle auditanten zich in een aardrijkskundelokaal verzamelen. ,,Zusjes, jullie zijn helaas niet door.’’ Op dat moment wilde ik naar huis fietsen, naar mijn kamer rennen, onder een deken kruipen en drie dagen daar blijven janken. Dat klinkt wat overdreven, maar ik voelde me zo gekwetst. Ik had de droom om musicalster te worden en die spatte daar uiteen. Als je niet eens kan meedoen met een open podium op school ben je niet goed genoeg om ooit in een groot theater te staan. Mijn angst kreeg de overhand.

Ik borg mijn stem op. Totdat ik mijn huidige vriend tegenkwam en hij af en toe luisterde als ik in de badkamer onder de douche stond te blèren. ,,Waarom doe jij daar niets mee?’’ vroeg hij. Na honderd veren in mijn reet, durfde ik weer te dromen over het podium. Ik hoorde dat er een theaterschool bestond waar je parttime lessen kon volgen (ik was toen net afgestudeerd als journalist) en gaf me op voor de auditie. Ik zong, danste en speelde het zweet op mijn rug. Bijna iedereen werd aangenomen. Ik niet.

Weer kwam dat gevoel, de faalangst. Ik kap ermee, misschien ben ik gewoon niet goed genoeg. Ik voelde me zo gekwetst. Op een podium staan, voelt alsof je huid transparant is en iedereen je ingewanden kan zien kloppen. Zonder huid komen kritiekpunten als kanonskogels binnen.

Angst als raadgever

Toch dwong ik mezelf om door te gaan. Ik schreef mezelf in voor een songwritingcursus en maakte mijn eerste liedje. De eerste keer dat ik het liet horen, pakte de helft van de zaal tissues. Het ontroerde mij weer dat ik met mijn eigen creatie, zo veel teweeg kon brengen. Dat ik bij een onbekende even zijn hart kon openen door een paar woorden op muziek.

Het was jaren later, toen ik al bij een krant werkte, dat ik echt op de plek terecht kwam waar ik wilde zijn. Ik hoorde dat er een cabaretopleiding bestond in Den Bosch. In mijn hoofd kwam opeens alles samen. Mijn maatschappelijk bevlogen journalistieke kant en mijn behoefte om zingend en pratend een verhaal te vertellen op een podium. Maar ja, dan moest ik weer auditie doen. Ik raapte mezelf bij elkaar. Ja hoor, ein-de-lijk. Ik werd aangenomen. Na een jaar studeren deed ik in juni mee met het Utrechts Cabaret Festival en daar won ik de Persoonlijkheidsprijs.

25 september sta ik op het podium met mijn eigen avondvullende show en ik ben daarvoor weer strontzenuwachtig. Ik weet nu alleen dat die angst onderdeel is van een creatief leven. Sterker nog, dat je er naar moet luisteren. Het heeft je zoveel waardevols te vertellen. Het vertelt je wat je werkelijk wilt in je leven. Vaak houden we dat voor onszelf verborgen, want wat je echt wil, je zielsverlangen, staat dus zo dichtbij je kern, bij wie je bent, dat als iemand dat afwijst, het voelt het alsof jij wordt afgewezen.

Maar het is ook een richtingaanwijzer. Hoe groter het verlangen om iets te realiseren, hoe groter de angst dat het fout gaat. Trek je niet terug door die angst, maar maak van je angst een goede raadgever. Het is een richtingaanwijzer. Een richtingaanwijzer naar een dapper maar ook creatief en vervullend leven.

Heb jij wel eens last (gehad) van faalangst? We zijn benieuwd naar jouw ervaring. Deel je ze met ons in de comments?