Alleen het fysiek meetbare

Geen paniek, want met drie kleine kinderen thuis is er altijd iemand verkouden. Alsof het bij het concept hoort van de basisschool. We stoppen er kennis in – en een virus. Bij het wegbrengen en ophalen werpen ouders elkaar ook onderling veelbetekenende blikken toe: het is weer zover. Stomtoevallig valt op diezelfde dag een envelop van het Gezondheidscentrum op de mat. Of ik mijn jaarlijkse griepprik weer kom halen. Hoe weten ze nou?

Dan valt er een kwartje. Als het gaat om fysieke ongezondheden, beschouwen we het als een doodnormale zaak om gezamenlijk voor elkaar te zorgen. We delen griepprikken uit. We bouwen verkeersdrempels. We vragen luizenmoeders. We zorgen samen dat het goed gaat met jouw lijf.

Mentale problemen zijn van jou en van jou alleen

Waarom doen we dat dan niet met je hoofd? Zo gauw het gaat over geestelijke problemen, behandelen we elke vraag opeens als een volstrekt individuele aangelegenheid. Die depressie is van jou. Die onzekerheid is van jou. Die eenzaamheid is van jou. Maar wat nou als dat niet klopt? Sterker nog: wat nou als de gedachte dat het iets van jou alleen is (en je er bovendien zélf schuldig aan bent), het alleen maar erger maakt?

Veel filosofen en wetenschappers zijn bezig geweest met het idee dat we niet alleen virussen en bacteriën aan elkaar overdragen, maar dat ideeën en emoties net zo besmettelijk zijn. De filosoof Averroes noemt het: ons universeel intellect. Psychiater Carl Jung noemt het: ons collectief onderbewuste. Alsof er een soort ‘veld’ van informatie en energie bestaat, waar alle mensen op intappen. Er is veel kritiek op die manier van kijken, maar je hoeft maar een blik te werpen op mode, hitlijsten of mediahypes om te zien dat we meer met elkaar delen dan alleen het fysiek meetbare.

Wat ik zo fijn vind aan die gedachte is dit: je bent niet alleen. Je bent niet alleen in je somberheid. Je bent niet alleen in je eenzaamheid. Je bent niet alleen in je twijfel, in je onzekerheid, in je verdriet. Het is van ons allemaal. We zijn samen eenzaam. Of samen onzeker. Het kan dus ook nooit jouw schuld zijn, net zo min als dat griep iemands schuld is, of luizen. Het is er gewoon.

Wanneer ik de gedachte toelaat dat eenzaamheid niet alleen van mij is, maar dat we dat met elkaar delen, verdwijnt meteen de zwaarte ervan. We zijn één, samen. Dat voelt heel anders. Dan kan ik altijd nog een zakdoekje zoeken om het snot weg te vegen, maar opeens voel ik veel meer ruimte om te genieten van de kleur.

Wil je met minder stress en meer zelfvertrouwen jóuw leven leiden?

Heb jij het gevoel dat er meer in het leven zit? Wil je eindelijk je dromen waarmaken? Wil jij geen prima leven, maar een fantastisch leven? Mooi! Je hebt noodzaak gecreëerd om te werken aan jouw beste jaar ooit! Via onze nieuwsbrief helpen we je daar nú mee te starten en blijf je op de hoogte van het 365 Jaarprogramma. Doe je mee? Al 130.000 mensen gingen je voor. Vanaf nu is het tijd voor jou!