Ik denk aan het steengoede lied, Ik heb een heel zwaar leven, van Brigitte Kaandorp. Ze zingt;

“Ik heb een heel zwaar levaaaaah…. Alles is voor mij ontzettend moeilaaaaaaak… Ik heb echt een heel zwaar levaaaaah…. Nee nee, maar écht waaaaaar… Alles is voor mij gewoon ontzettend zwaar.” 

Maar ík heb het vanmorgen écht zwaar. Ik trek mezelf kreunend uit bed, om te ontdekken dat mijn vriend’s tosti ijzer het in de stekkerdoos van mijn elektrische tandenborstel heeft gewonnen. En dat mijn favoriete yogalegging zichzelf heeft liggen vermenigvuldigen in de wasmand. Ik moét mezelf naar yoga zien te krijgen. Eenmaal zwetend in één of andere strijdpose zal de mist opklaren. Dan zal ik uit dat gitzwarte hoofd van me, dat vadsige lijf inzakken. En zal ik voelen dat er heus wel weer een lichtje aan de horizon verschijnt. Volgend jaar of zo…

Slachtoffer zijn

Is lijden geen fascinerend fenomeen? Wat maakt deze ochtend nu precies zo zwaar? Het feit dat ik maar vijf uur heb geslapen? Daar heb ik op een festival beduidend minder last van… Of dat ik gister twee repen chocola en een pak koek naar binnen heb gewerkt? Dat was gister in bed even afzien, maar daar heb ik nu toch geen last van? Ik ben helemaal voor toegeven aan vermoeidheid, verdriet en grenzen. Maar dat weet ik nog weleens te verwarren met toegeven aan mijn eigen slachtofferschap. Het verschil tussen voelen en lijden ligt genuanceerd en als je die twee uit elkaar weet te houden, mag je jezelf gerust ‘gevorderd’ noemen. Want wat is het verschil tussen voelen en lijden eigenlijk?

Oordelen over jezelf

Als ik voel wat er is, dan voel ik dat ik moe ben van mijn eigen eisen. Dat er soms een zware last op me drukt en dat ik het gehad heb met dat streven naar bewustzijn en ontwikkeling. Hoe bewuster ik van mijn eigen gedrag word; van mijn eet- en gedachtepatroon, van mijn smartphone- en Netflix verslaving, hoe minder ik van het leven lijk te kunnen genieten. Als je niet oppast, bestaat dit ‘bewuste leven’ uit een constante confrontatie met wat je nog niet kan. Waar je nog niet bent. Afgewisseld met een euforisch halleluja momentje hier of daar, waarin je jezelf op de schouders klopt omdat je even op je paasbest bent. Het moment dat je die kilo kwijt bent, stralend van energie wakker wordt, precies op het juiste moment de juiste woorden vindt of een snauw inslikt richting kind of partner. Op dat moment ben je even helemaal “perfect” en dus “gelukkig”. Totdat het, totaal onverwacht, weer helemaal “mis” gaat.

Zelfoordeel leidt tot lijden

Het zijn die labels “perfect”, “gelukkig” en “mis” die de boel beduvelen hier. Het verschil tussen voelen en lijden is namelijk de bijkomstigheid van goed en fout, de waardeoordelen waarmee we van jongs af aan thuis en op school zijn opgevoed. Het is het verschil tussen “Ik heb zes uur geslapen” en “Ik had ook niet zo zwak moeten zijn en al die repen chocola en afleveringen Girlboss moeten verorberen”. De realiteit is dat snacken, Whatsappen of uren bankhangen niet tot lijden leidt. Het kan heus tot fysiek, emotioneel of spiritueel ongemak leiden. Je kunt best voelen dat je gedrag je niet voedt. Dat je behoefte hebt aan iets anders. Maar het oordeel dat je ‘nu niet goed leeft’ en de eis dat je ‘binnen een week herboren moet zijn’, is wat tot onnodig lijden leidt. Zelfoordeel leidt tot lijden.

Goed of fout bestaat niet

“Het is weer helemaal mis”, bestaat niet. Goed of fout bestaat niet. Wat goed en fout is, wordt door mensen bedacht en is sterk onderhevig aan de tijd en cultuur waarin we leven, aan je opvoeding en aan jouw al dan niet perfectionistische karakter. Goed of fout is een mening, geen feit. In feite bestaat alleen maar ‘wat is’. Welk waardeoordeel je geeft aan ‘wat is’, mag je zelf weten. Dus aangezien elk ontwikkelingsproces haar eigen tijd nodig heeft en je hier zelf het oordeel over velt… Lijkt het je dan niet fijn om deze ontwikkeling vanuit een positief licht te bekijken? Lijkt het je niet fijn om zogenaamde resultaten los te laten en oog te hebben voor de intentie van je hart? Mijn hart staat erom te springen…

Dit vind je vast ook interessant om te lezen: