Tijdens de eerste paar maanden dat ik thuis zat had ik het moeilijk met het accepteren van mijn situatie. Het gevoel van falen bleef, ondanks de fantastische begeleiding die ik kreeg, ontzettend aanwezig. Toch was een ding voor mij heel duidelijk: de rem mocht, nee móest, erop. Dit was de tijd waarin ik alles mocht laten varen. Ik hoefde van mezelf niet op tijd de was of de afwas te doen, ik hoefde me niet in te schrijven voor cursussen, ik hoefde niet vooruit. Ik mocht gewoon even stilstaan. Op alle mogelijke manieren probeerde ik goed voor mezelf te zorgen. Ik wilde mijn eigen beste vriendin zijn, dus ik zei tegen mezelf wat ik tegen mijn beste vriendin zou zeggen: je hoeft nu even niks te doen. En zodra ik mezelf toestond niks te doen kreeg ik weer ruimte en ging het beter met me.
Het dilemma ná de burn-out
Toen het na een poos (na reïntegreren, daarna weer finaal onderuitgaan en het besluit mijn baan op te zeggen) weer een stuk beter met me ging had ik besloten dat de tijd was gekomen om weer stappen te zetten. Ik wilde dingen ondernemen, vanuit de WW werk vinden, een leuke dansgroep zoeken, meer schrijven. Ik wilde van alles, maar ik merkte dat al die dingen me toch meer energie kostten dan ik had. Het lukte allemaal niet en dat vond ik erg. Ik was toch weer beter? Moest ik mezelf nou gewoon een schop onder m’n kont geven? Een stok achter de deur regelen? Of moest ik toch nog langer rust nemen?
Dit dilemma heb ik sinds dat eerste moment nog veel vaker gehad. Soms in het klein, zoals wanneer ik te moe was om naar de sportschool te gaan, maar tegelijkertijd wist dat ik energiek zou thuiskomen als ik wél ging. Of als ik te sip was om met een vriendin koffie te drinken, maar wist dat ik heel vrolijk zou worden van haar gezelschap. Soms was het ook wat groter. Wilde ik mezelf op een manier dwingen om wekelijks te schrijven? En zou ik een fulltime baan alweer aankunnen? Of ben ik toch nog niet genoeg hersteld en is het beter als ik rustig aan blijf doen?
Welke vraag je jezelf te stellen hebt
Na heel vaak de juiste en vaker de minder handige keuze maken, na veel advies vragen van mensen om me heen, na veel lezen in boeken van wijze mensen en na het volgen van het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol, hoorde ik mezelf vandaag ineens zeggen:
“Soms is het tijd om je te laten meevoeren door het leven en soms is het tijd om doelen te stellen en ervoor te gaan. En als je jezelf eenmaal goed kent, dan weet je welke tijd het is.”
In het afgelopen jaar heb ik bizar veel geleerd, maar een ding springt er voor mij ver bovenuit. Als ik tegenwoordig een soortgelijk dilemma heb, een doorzetten of rust nemen, een schop onder m’n kont of een warm bruisend bad, een rondje hardlopen of toch nog een uurtje slaap pakken, dan stel ik mezelf deze vraag:
Welke keuze brengt me meer zelfliefde?
Vaak komt het antwoord snel en is het overduidelijk. Ja, toch maar dat rondje hardlopen bijvoorbeeld. Ik zou willen zeggen dat ik het dan vervolgens altijd doe, dat ik altijd kies voor dat wat me de meeste liefde voor mezelf brengt, maar dat is niet het geval. Gelukkig heb ik dan weer een keuze. Baal ik van mezelf dat ik voor de minder-zelfliefde optie ben gegaan? Of zeg ik tegen mezelf dat dit voor nu ook oké is? Welke optie brengt me meer zelfliefde?
En ja, soms betekent deze manier van kijken naar keuzes dat het me echt helpt om mezelf een schop onder m’n kont te geven (of een ander te vragen het te doen), maar dan voelt het niet meer als een pijnlijke schop, maar als een liefdevolle duw in de goede richting.
Als jij jezelf de vraag stelt: welke keuze brengt me meer zelfliefde? Welke keuzes zou je dan maken om dit te bereiken? Deel het met ons in de comments!