Eline: “Voelen? Dat durfde ik niet. Dus was ik altijd bezig om pijn buiten de deur te houden.”

Elf jaar geleden nam Eline een moeilijke beslissing: ze zette een punt achter haar relatie met de vader van haar zoons. “Hoewel ik nog steeds achter die beslissing sta, voelt het ook als falen dat het niet is gelukt tussen ons. Mijn jongste was pas 2 jaar toen wij uit elkaar gingen. Gelukkig had ik een fijne baan als docent Engels en vond ik snel een huurhuis. Vanaf dat punt ben ik alles op alles gaan zetten om het hoofd boven water te houden. Financieel gezien, maar ook emotioneel.”

Tijdens de relatie met haar ex had Eline altijd grotendeels voor de kinderen gezorgd; haar ex-partner bracht dus meer geld in het laatje. “Na de scheiding had ik een huis dat onder water stond, een spaarrekening van slechts € 800 en een lege portemonnee. Vanaf dat moment ben ik gaan rennen om alle gaten te vullen. Financieel gezien – om alsnog ooit een huis te kunnen kopen – maar ook op emotioneel vlak om alle gevoelens weg te drukken.”

Roofbouw plegen

Naast haar baan voor 4 dagen als docent Engels, werkte Eline in de weekenden als examinator. “Tegelijkertijd zorgde ik dat ik er overdag zoveel mogelijk voor de kinderen was. Om dat voor elkaar te krijgen, werkte ik daarna tot diep in de nacht door. Als de kinderen er maar geen last van houden – dát was wat telde. En er speelde nog iets mee: ik durfde niet toe te laten wat toegelaten wilde worden: de pijn, het gevoel van falen, het verdriet…. Maar ondertussen pleegde ik roofbouw op mezelf.”

Eline dacht altijd: ‘Eerst werken, dan pas plezier maken!’. Dat harde werken is haar met de paplepel ingegoten. “De niet-lullen-maar-poetsen-mentaliteit uit mijn opvoeding zit er bij mij stevig ingeramd. Maar dat matcht niet altijd met de gevoeligheid die ook in mij zit.” Achteraf gezien had ze het liever anders aangepakt. “Als je nooit klaar bent met werk – zoals in het onderwijs vaak het geval is – is er ook nooit ruimte voor plezier.”

Na een tijdje ging het wringen. Eline belandde na de scheiding in een depressie. Ze deed alles wat ze kon om maar goed voor haar kinderen te zorgen en alles te bolwerken. Maar de zorg voor haarzelf? Die schoot er vaak bij in. Ze verloor zichzelf in pleasen en zichzelf wegcijferen om niemand tot last te zijn. Die neiging had ze als jong meisje al en zat er nog steeds in.

Jarenlang bleef de pleaser in Eline bestaan. Totdat ze vorig jaar een functioneringsgesprek had dat insloeg als een bom. “Mijn leidinggevende zei: ‘Je legt de lat te hoog.’ En ja, ik wist dat ik perfectionistisch was. Ik werk hard en wil het hoogst haalbare voor mij en mijn leerlingen bereiken. Maar dat is toch mijn eigen keuze?”.

Wat Eline vooral raakte, was de toevoeging: ‘Veel mensen vinden met jou samenwerken ingewikkeld, omdat ze het gevoel hebben jouw ‘niveau’ niet te kunnen evenaren.’ Ze vertelt: “Wat eigenlijk niet mijn probleem was, werd dat nu wel. De opmerking ‘Wil je daarop letten en er rekening mee houden?’ vatte ik op als een afwijzing. En tegelijkertijd wist ik: ‘Dit gaat niet over mij, maar mij wordt wel gevraagd rekening te houden met een ander.’ Wat ik mooi vind aan mezelf – mijn inzet en discipline – werd voor mijn gevoel niet gewaardeerd. Het werd benoemd alsof anderen last hadden van hoe ik werk, terwijl ik nooit verwachtingen heb gehad over hoe anderen hun werk doen.”

Het gesprek bleef haar achtervolgen. “Ik kon er niet van slapen. Ik ben zelfs meerdere keren teruggegaan om het erover te hebben, want ik wilde niet dat het op deze manier in mijn dossier kwam te staan. Maar diep vanbinnen wist ik dat het me raakte omdat het een patroon blootlegde. De belemmerende overtuigingen ‘Ik ben anderen tot last’ en ‘Ik veroorzaak gedoe’ zijn pijnpunten uit mijn verleden die door dit ene gesprek blootgelegd werden. Dáár moest ik iets mee.”

Zijn wie je bent

Om te ontdekken waarom die opmerking haar zo raakte, volgde Eline eerst een cursus. “Ik ontdekte dat ik altijd zocht naar erkenning en dat perfectionisme mijn manier was om gezien te worden, om goed te maken wat ik fout had gedaan.” Later volgde ze een webinar van 365 om hier verder in te duiken en vervolgens stapte ze in Miracle Roadmap in. “Dit programma helpt me om met zachtere ogen naar mezelf te kijken. Ik zie niet meer alles als een strijd, maar accepteer eindelijk dat ik er mag zijn zoals ik ben.”

Eén specifieke opdracht uit Miracle Roadmap raakte Eline diep. ‘Mag er van jou gehouden worden?’, vroeg Arjan. “Ik weigerde die oefening te doen. Het voelde te kwetsbaar.”, reageert Eline resoluut. De pijn zat diep. “In de relatie met mijn ex had mijn ex-partner meer geld ingebracht, terwijl ik mijn bijdrage had geleverd door er voor de kinderen te zijn. Toen ik dat aankaartte, was het antwoord daarop: ‘Ik kan een overzicht voor je maken met wat jij allemaal gekost hebt.’ Toen knapte er iets in mij. Ik besloot toen dat ik nooit meer mijn hand zou ophouden. Ik zou nooit meer vragen om geld, liefde, of hulp. En ik zou anderen niet tot last zijn. Deze ene vraag triggerde dat stuk opnieuw.”

Het is ook precies die opdracht die Eline inspireerde om nog een tweede keer aan Miracle Roadmap mee te doen. “Ik wil zo graag die opdracht wél doen, juist omdat ik het spannend vind. Binnenkort komt die opdracht er weer aan. Dit keer ga ik hem wel aan.”

Niet meer vluchten voor gevoelens

Door Miracle Roadmap leerde Eline om niet langer te vluchten voor haar gevoelens. “Voorheen wilde ik pijn vermijden. Als ik me rot voelde, zocht ik afleiding in werken, reizen of gewoonweg bezig zijn. Maar je neemt natuurlijk altijd jezelf mee.” Afgelopen zomer pakte ze het anders aan. Ze ging alleen op vakantie. “In Zweden, omringd door de mooiste natuur, voelde ik me opeens zó verdrietig. In plaats van weg te rennen, liet ik het voor het eerst toe.”

Eline’s omgeving merkt de verandering ook. “Mensen zeggen dat ik zachter ben geworden. Dat is wat mij betreft het mooiste compliment.” Ook op werk merkt ze een verschil. “Ik besef nu dat mijn waarde niet alleen ligt in hoe hard ik werk. Ik ben minder bezig met wat anderen van mij vinden én ik ben minder bezig met wat ik van mijzelf vind. Want eerlijk is eerlijk: vaak zijn we zelf onze grootste criticus. Ook ik was altijd mijn eigen grootste criticus. Nu word ik langzaamaan mijn eigen beste vriend.”

Innerlijke vrede

Toen een vriendin Eline laatst vroeg wat ze voor haar verjaardag wilde, lachte ze: “Innerlijke vrede, graag!”. Om tegelijk te beseffen dat ze dat inmiddels deels heeft gevonden. “Ik begon aan Miracle Roadmap met een gebroken hart. Niet gebroken door liefde, maar doordat ik me teleurgesteld voelde over alles wat niet was gelukt. Door Miracle Roadmap zie ik in dat ik altijd al goed genoeg ben geweest. Er is geen mislukking. Alles wat gebeurt, werkt uiteindelijk vóór je of gaat weer voorbij. Dat besef heeft me zoveel rust en ruimte gegeven. En ja, dus ook innerlijke vrede.”

Gun jezelf liefdevolle ogen naar jouzelf en de ander

Eline hoopt dat meer mensen zichzelf de bijzondere ervaring gunnen die Miracle Roadmap is. “Natuurlijk vond ik het de eerste keer ook spannend in een groep onbekenden. Maar iedereen die deelneemt, heeft hetzelfde doel: een nog betere versie van jezelf worden. Dat verbindt! Ik gun iedereen deze omgeving waarin je leert met liefdevolle ogen naar jezelf én de ander te kijken. En ik hoop dat ook jij het jezelf gunt om in plaats van je grootste criticus je eigen cheerleader te worden.”