Onvoorwaardelijke liefde. Het klinkt zo mooi. Het roept romantische beelden bij me op: van elkaar houden ondanks ziekte, een bierpens of een iets te kortpittig kapsel. Maar waar ligt de grens?

Relatie over: liefde weg?

Ik had zo mijn twijfels over de onvoorwaardelijkheid van liefde door de gevolgen van een relatie die ik zes jaar lang had. Tijdens die relatie was ik juist de grootste pleitbezorger van onverwoestbare liefde. Niets zou mij en mijn toenmalige vriend uit elkaar krijgen, zeker wijzelf niet!

Zelfs toen we elke week ruzie kregen, het vaker uit was dan aan en we steeds meer vreemden voor elkaar werden vocht ik dapper door. Pas toen mijn vriend vreemdging was de maat voor mij vol.

Liefde is een altijd stromende rivier

Na een gevoelsmatige eeuw van liefdesverdriet was ik er mooi klaar mee. Ik hield lekker niet meer van hem! Niks onvoorwaardelijke liefde, dacht ik: ik ga pas weer van een Kloris houden als-ie mijn liefde waard is, en ik zou kappen met geven en nemen. Geen gekke gedachte, op zich. Toch weet ik nu dat het niet helemaal klopt.

Laatst legde David op Radio 1 het als volgt uit:

 “Liefde is als een stromende rivier. Het water is er als je er in zwemt, en je geniet va elke minuut. Maar als je eruit stapt blijft het water gewoon stromen. Jij bent niet nodig voor de rivier. Het is er ook zonder jou. Liefde is per definitie onvoorwaardelijk. Zoals een cirkel altijd rond is, en een boom altijd van hout. Haal de onvoorwaardelijkheid weg, en je haalt de liefde weg. Wat overblijft is een ruil. Je hebt geleerd om in die ruil te geloven. Als je vroeger stil zat, kreeg je liefde. Als je zoet was, kreeg je liefde. Je leerde: “als ik het goed doe in de ogen van een ander, krijg ik liefde terug”, en dat de voorwaarden een risico zijn. Je bent gaan geloven dat je liefde moet verdienen. Daarom ben je nooit af. Het moet altijd beter, perfecter, mooier, groter, zodat er maar van je gehouden wordt. Maar wat nou als die liefde nooit van buiten KAN komen. Omdat de enige liefde die telt de liefde voor jezelf is. Pas als het niet nodig is dat de ander van je houdt, ben je vrij. Vrij om vervolgens eindeloos veel van elkaar te houden.”

Alles is liefde

Ik had onze liefde voorwaardelijk gemaakt: wij zijn uit elkaar, dus ik hou niet meer van jou. Dit voelde destijds als de enige oplossing, ook al voelde het niet goed. Het was eigenlijk ook niet waar. De liefdesrivier was nooit opgehouden met stromen. Ik merkte er alleen niets van, omdat ik liefde zag als een ruil. Deze ruilhandel had ik eigenlijk de hele relatie lang al gevoerd. Hoe terecht mijn wensen misschien ook waren; mijn ex kon daarmee nooit de status van goed-genoeg bereiken.

Niet zo vreemd dat het uiteindelijk is geknapt. Nu, jaren later, nadat de breuk me vrij heeft gemaakt en ik inmiddels heb geleerd echt van mezelf te houden, kan ik pas echt onvoorwaardelijke liefde voor mijn ex voelen. Op een andere manier dan vroeger, maar het houden van is er. En het is eigenlijk nooit weg geweest.

Houden van elkaar kan altijd

Onvoorwaardelijke liefde betekent niet dat je alles slikt. Als het niet werkt, is het tijd om te vertrekken. Het betekent wel dat je nog steeds van iemand kunt houden. Sterker nog, je kunt altijd en voor altijd van elkaar houden. Of je nou nog samen bent of niet.