Wat is je plek als kind?
“Dat is je plek als kind.” David de Kock wijst naar de schouders van de man en de vrouw in de familieopstelling op het podium. Ik zit te kijken vanaf de zijlijn. In de zaal. In gedachten zit ik als klein meisje op de schouders van mijn papa.
Als kleine blonde puk. Veilig, op de nek van mijn vader met zijn handen stevig om mijn voeten. Zijn horizon is mijn horizon. Met papa kan ik de wereld aan. Want papa kan de wereld aan. Hij weet hoe het leven moet. En ik lift met hem mee.
Kinderen zoeken de goedkeuring van hun ouders
Die veiligheid duurde en duurde. Maar naarmate de tijd vordert, in mijn zoektocht naar mijn eigen wijsheid, voelen de handen van papa als een ijzeren greep. Mijn held wordt mijn haat. Ik zijn spiegel, hij steeds kwaad. Hij opvliegend. Ik tegen de draad.
Ik voel weerstand opkomen. Een oud gevoel van frustratie, van niet begrepen worden. Het treedt ongevraagd mijn lijf binnen. Terwijl ik niets liever wilde, en wil, dan begrepen worden. Goedkeuring krijgen. Voor de keuzes die ik maak. Van de twee mensen die ik het meeste lief heb. En zonder twijfel ook andersom.
Je hebt geen ouders. Je bent je ouders
“Je hebt geen ouders. Je bent je ouders”, hoor ik David op het podium zeggen. “Je bent de samensmelting van hun DNA, van de man en de vrouw waaruit één nieuwe cel geboren is. Dat ben jij. Het kind. Je staat aan het uiteinde van het systeem. Op de schouders van je ouders.”
Even weet ik niet wat ik moet voelen. Opluchting, verwarring of afkeer. Wat moet ik op de schouders van mijn ouders? Ik ben blij dat ik op eigen benen sta. Eindelijk.
Kijk eens op deze manier naar de relatie met je ouders
“Als je op de schouders staat van je ouders, ligt jouw horizon verder. Het is logisch dat ze niet alles begrijpen. Je kijkt verder dan zij ooit kunnen doen. De verantwoordelijkheid voor je leven ligt bij jou. Hun taak als ouder is volbracht: jouw op de wereld zetten. Het helpt om op die manier naar de relatie met je ouders te kijken, al is het maar metaforisch. Als je het zo bekijkt, heb je de goedkeuring van je ouders niet meer nodig.”
Plotseling ontstaat er is ruimte, ik ontspan. In gedachte klim ik op de schouders van mijn ouders. En opeens, opeens ontvouwt de wereld zich aan mijn voeten.
Je bent verder dan je ouders, jouw horizon ligt verder. Wat zijn jouw ervaringen? Deel hieronder in de comments!