Ik heb eens zitten rekenen: tussen mijn 18de en 29ste heb ik bij elkaar bijna drie jaar huilend in bed doorgebracht. Wegens liefdesverdriet, voornamelijk. Ik kroop er in die periodes ook wel ’s uit hoor, en de tranenkraan lekte niet aan een stuk door, maar als het even kon verborg ik me bibberend onder de klamme lappen. Ik ben in totaal vier keer voor langere tijd naar m’n ouderlijk huis teruggekeerd, heb m’n studie uitgesteld, heb een baan laten schieten en zat me voortdurend zorgen te maken dat ik jaren aan kostbare tijd lag te verspillen nu ik jong was, en ik toch iets van mezelf zou moeten maken!

Quarter life crisis-taboe

Ik ben niet de enige, heb ik ontdekt. Veel twintigers zitten vaker in zak in as dan dat ze in de gloria verkeren. Dit kan natuurlijk ook met andere zaken te maken hebben dan liefdesmalaise. Vaak worden we in de jongvolwassen fase geplaagd door onzekerheid en twijfel over onze prestaties, uiterlijk, keuzes, werk en studie, hebben we te kampen met de erfenis van onze opvoeding en verwachtingen van ouders en valt volwassen zijn gewoon vies tegen.

Dit vertellen we liever niet aan de buitenwereld. Er rust toch een taboe op problemen en verdriet, en bij de pakken neer gaan zitten wordt streng afgekeurd. Sociale media laten je geloven dat de rest van de wereld 24/7 lachend de polonaise danst. Dan kan jij toch niet in een hoekje weg gaan zitten kwijnen?

Maak van je shit je mest

Schaamte voor je troubles is gelukkig nergens voor nodig. Je zit niet voor niets tot je nek in een quarter life crisis: het leidt ergens toe! Zo heeft al die ellende mij uiteindelijk alles gebracht wat ik nu heb: al zes jaar een superrelatie, een eigen bedrijf, een groter empathisch vermogen, levenservaring, mensenkennis en een veerkracht die ik nooit eerder voor mogelijk had gehouden. 

Ik schrijf dit alles toe aan die duistere periodes en de lessen die ik eruit leerde. Want om niet meer voor foute mannen te kiezen had ik meer zelfliefde nodig. Die zelfliefde bleek ook noodzakelijk om dappere stappen te kunnen zetten op het gebied van leren en ondernemen! En juist de gaten in mijn CV hebben ervoor gezorgd dat ik deze blog-job heb, en dat jij dit nu leest.

Je shit wordt dus uiteindelijk vruchtbare mest. Maar hoe krijg je dat voor elkaar? Gewoon op je kont gaan zitten wachten tot je dertig wordt gaat je namelijk niet helpen.

Vier tips om je twintiger jaren gladder te laten verlopen

1. Sta het toe. Het is helemaal okee om je leven niet op de rit te hebben. Daar ben je 20-something voor. Je mag je ellendig voelen. Sterker nog: je kunt je gevoelens maar beter helemaal toelaten, want alles waar je je tegen verzet wordt alleen maar erger. Dan maar regelmatig een pyjamadag met Teddy en Ben & Jerry.

2. Zet het in het licht. Je bent niet alleen. Die wetenschap alleen al werkt verzachtend. Samen snotteren is leuker en brengt je verder.

3. Doe je huiswerk. Deze is cruciaal. Al dat verdriet en die frustratie betekenen dat je je te ontwikkelen hebt. Doe dit dan ook! Zoek coaching of therapie, volg cursussen, praat met oude wijze oma’s, maak een wereldreis, mediteer; wat dan ook. Grijp elke kans aan die er is om te werken aan je persoonlijke groei. O, en wil je een midlife-crisis met drie scheidingen, een impulsief aangeschafte boot en een tenenkrommend kapsel voorkomen? Aan de slag dan!

4. Je doet het al geweldig. Geef jezelf een schouderklopje en hou vol! Er komen makkelijker tijden. Doe ondertussen waar je blij van wordt, en neem lief zijn voor jezelf ontzettend serieus.

Dus, zit je in de shit? Denk aan wat er vroeg of laat op je ligt te wachten: mest!

(PS: ouder dan dertig en nog steeds in de shit? Geen paniek: bovenstaande geldt gewoon ook voor jou.)