Inmiddels ben ik veertig en heeft de schaamte plaatsgemaakt voor een diepe genegenheid voor mijn sociaal onhandige vader. Na een hersenbloeding die hij vijf jaar geleden opliep, kan hij niet meer goed praten. Maar waar anderen zelfmedelijden zouden krijgen of in een sociaal isolement zouden raken, is mijn vader nog even levenslustig als daarvoor. Ondanks zijn spraakgebrek stapt hij zonder gêne op vreemden af om een praatje te maken. Het gaf me een nieuwe blik op mijn vader en ik begon hem steeds meer te waarderen.

Ook last van een slechte relatie met je ouders? Dit is hoe ik leerde accepteren

1. Probeer hem/haar niet te veranderen

Er was een tijd dat ik hoopte mijn vader te kunnen redden van zijn sociale onhandigheid. Ik ging met hem mediteren en gaf hem zelfhulpboeken cadeau. Hij stond er zelfs even open voor. Maar het had uiteindelijk geen enkel resultaat. Ik gefrustreerd natuurlijk. Totdat ik me besefte dat ik mijn vader helemaal niet kón veranderen. Het enige wat ik kon veranderen, was mijn eigen reactie op zijn gedrag. Ik besloot hem volledig te accepteren om wie hij was, zonder enige hoop of verwachting dat hij ooit zou veranderen. Sindsdien begint mijn bloed niet meer te koken als hij weer over een bekende Nederlander begint die hij via zes omwegen kent. Dat is niet alleen prettig voor mijn eigen gemoedsrust, ook onze relatie is erdoor verbeterd.

2. Vier de lichtpuntjes

Tien jaar geleden gingen mijn ouders na drieëndertig jaar huwelijk scheiden. Opeens bleek mijn vader best zorgzaam te kunnen zijn. De scheiding bevrijdde hem van zijn vastgeroeste patroon. Als ik nu op bezoek kom haast hij zich naar de keuken om hapjes en drankjes te maken. Dat was in zijn eerdere leven ondenkbaar geweest. Het zijn kleine lichtpuntjes, maar ik vier ze als oorlogsoverwinningen. Hoe meer ik mijn vaders positieve kant zie, des te beter ik hem kan accepteren en waarderen.

3. Verander de vorm van het contact

Als ik mijn vader elke week zou zien, zou ik waarschijnlijk nog steeds geïrriteerd raken. Maar één keer in de twee maanden is prima te doen. Ik weet ook dat ik geen lange, diepzinnige gesprekken met hem moet proberen te voeren. Dus gaan we samen naar het WK schaatsen in Amsterdam en hebben alsnog een topavond. Als je innerlijk niet veel met je ouders hebt, hoef je niet meteen de relatie in de ijskast te doen. Je kunt beter de vorm van het contact veranderen.

4. Ik ben mijn vader

Als ik eerlijk ben zie ik best veel van mijn vader terug in mezelf. Oók zijn irritante trekjes. Als ik mijn vader zou afwijzen, zou ik mezelf afwijzen. Door hem te accepteren krijg ik de kans om zijn onvolkomenheden in mezelf te aan te pakken. Via mijn vader leer ik dus mezelf beter kennen. Aangezien we allemaal blinde vlekken hebben voor onze eigen imperfecties, kunnen we voor meer zelfinzicht ook eens naar de gelijkenis met onze ouders kijken. Pijnlijk, maar erg leerzaam.

Wijs je ouder(s) dus niet af, ook al heb je grote moeite met ze. Door je ouders in al hun onvolkomenheden te accepteren en praktische oplossingen te zoeken in het contact, kun je de relatie verbeteren.