Het moment dat ik voor het eerst vriendschap voelde richting stress, kende een vreemde timing. Ik lag namelijk in een korte broek op de massagebank van een haptonoom. We hadden zojuist een oefening gedaan in grensbewaking. Ik zat middenin het herstel van mijn burn-out.

Grensbewaking

Tijdens die grensbewaking-oefening moest ik stilstaan op één been in de kamer, terwijl de haptonoom rustig mijn kant opliep. Ik moest stop zeggen als hij te dichtbij kwam. Stap, stap, stap, liep hij mijn kant op. Tot hij zo ongeveer ín mijn aura stond. Voor het eerst sinds het ontstaan van mijn burn-out voelde ik iets lichamelijks. Een steek in mijn buik. ‘Je bent te dichtbij’, piepte ik. ‘Waarom zeg je dat niet vóór ik te dichtbij ben?’, antwoordde de haptonoom.

De standaardmodus: negeer stress

Ik had me altijd met hand en tand weten te verzetten tegen gevoelens van ongemak. Tegen stress. Fluisterde er flink wat ongenoegen in mijn oor, dan riep ik hard terug: ‘Rot op, ik kan je hier niet gebruiken! Niet nu, niet later, gewoon helemaal niet. Hup, wegwezen nou!’ Dát was hoe ik communiceerde met stress. Ik was van het ‘niet lullen, maar door…’

Van een ‘beetje’ stress naar een burn-out

Stress? Ik? Nee joh. Piekeren? Kwaaltjes? Joh, laat mij maar tien minuutjes, het gaat wel weer. Hoe harder ik stress weg probeerde te schreeuwen, hoe harder het terugtoeterde. Tot stress me dan uiteindelijk pootje tilde, met die burn-out. Onder het mom: wie niet horen wil, moet maar voelen. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik bewust de schakel maakte: ‘O wacht, je kunt met stress-signalen ook iets doen! Ernaar luisteren en ernaar handelen bijvoorbeeld.’

Stress wil gewoon gehoord worden

Er vielen allerlei stukjes op hun plek. En toen ik – met de hulp van eerder genoemde haptonoom (om weer ‘in mijn lichaam te komen’) én een psycholoog (om mijn valkuilen te leren herkennen) – helemaal hersteld was van mijn burn-out, besloot ik iets wat mijn leven zou veranderen. Ik zocht toenadering naar stress en besloot dat stress en ik bff’s zouden worden (en kwam ik er later achter dat een TED-talk dame hetzelfde idee had). Dat ik dat ik naar stress zou luisteren, zoals naar een vriend, in plaats van me ertegen te verzetten. Want mijn ervaring leerde: het gaat dan niet weg. Stress wil gewoon gehoord worden. En dat veranderde mijn leven. In plaats van dat ik me ertegen probeer te verzetten, omarm ik het en ga een gesprek aan: ‘Ha, welkom. Kom maar hier, stress, wat is er dat je me wilt vertellen? Wat negeer ik? Waar moet ik op letten? Wat moet ik beslist niet doen? Ah, precies. Dankje.’ Was stress eerst mijn vijand, nu sla ik mijn arm eromheen. En je zult zien, nu we het goed kunnen vinden samen, komt stress veel minder langs. Als het maar weet dat ik luister als het weer voor de deur staat.

Maaike Helmer is stress-expert en founder van het eerste online magazine over stress: stressedout.nl. Dit artikel is een samenwerking tussen 365dagensuccesvol en stressedout.nl.