Kippen zonder kop slapen slecht
Tot ik een artikel las over het misleiden van je brein om dwangmatige gedachten de baas te worden. Zou het mij kunnen helpen? Slapen an sich was namelijk niet het probleem maar het ontspannen in slaap vallen wat vooraf ging. Mijn reactie op niet gelijk in slaap vallen is wat veel mensen met een angststoornis doen: ik verwacht dreiging van iets (niet in slaap vallen en daardoor moe zijn) en zoek naar bescherming (wat me dan ook kan helpen te ontspannen). Maar mijn brein is al in kip-zonder-kopmodus en kakt er alleen maar angstige zorgen uit over alle negatieve dingen die kúnnen gebeuren (nooit meer slapen, altijd moe, hoofdpijn). En dat is het patroon wat ik moet doorbreken.
Is er hoop als corgi’s niet helpen?
Zoals iedereen die ergens ‘last’ van heeft wil ik ervanaf. Maar tegenstribbelen en heel erg wensen dat ik dit niet heb, helpen in dit geval geen ene flikker. Mijn angst groeit zodra ik onzekerheid voel en mijn angststoornis is een continu gevecht met die onzekerheid. Aangezien niks hielp, besloot ik de bizarre theorie van ‘omarmen en vergroten’ uit te proberen. Als mijn angst zich voedt met het gevecht tegen onzekerheid en ik die onzekerheid juist tot belachelijke proporties laat groeien, is de angst dan nog de baas of ben ik dat? Let’s find out!
Slecht slapen, bring it on!
En zo lag ik in bed met De Buurjongen van Jan Siebelink (het boek, niet zijn echte buurjongen) tot het gapen begon. Zodra ik het licht uitdeed en al biggend de lekkerste houding zocht, begon scumbagbrain al met pruttelen en verhoogde mijn hartslag. Ik was verbaasd hoe automatisch de gedachten en fysieke reactie daarop ontstonden. Maar in plaats van te vechten, begon ik te antwoorden; “Yooooh, kom maar op! Ik wil namelijk de hele nacht wakker blijven! Ik hoef niet te slapen, lig gewoon lekker te chillen!”
Ik merkte het aan mijn ademhaling: waar ik eerst moeite had om vol te kunnen ademen door een soort band om mijn borst, werd alles zachter en kon ik vanuit mijn buik ademen. Zodra Brain weer begon te tutten, antwoordde ik gelijk met een overtreffende trap. “Gimme more, hou me wakker, want slapen is voor doetjes!” En ineens werd ik wakker en bleek het half zeven te zijn. What the actual fuck?
Blaffende hondjes slapen niet
In plaats van mee te gaan in de angstige gedachten en hiermee het gedeelte in mijn hersenen te activeren die me alert houden, verblufte ik de angst door juist om meer te vragen. De hersenen raken in verwarring en stoppen met het activeren van die gedachten, want ze krijgen geen feedback van angst meer. Het is als een blaffend hondje: geef je er aandacht aan of probeer je ‘m stil te houden dan blaft ie alleen maar harder, maar zodra je z’n gedrag niet meer voedt, houdt ie vanzelf z’n waffel. Na een paar nachten oefenen is het me eindelijk gelukt om iets van een slaappatroon te ontwikkelen. Zolang ik er maar eigenlijk om vraag om wakker te blijven.
Ik ben benieuwd of het jou ook kan helpen! Deel je ervaringen in de comments!