Ik was zevenentwintig en al zes jaar samen met ‘hem’. Onze relatie was achteraf gezien enorm scheef, labiel, gebouwd op psychologische spelletjes en onvolwassenheid. We hadden beiden onverwerkte emotionele issues en gebruikten elkaar om daar maar niet mee bezig te hoeven zijn.
Hij dronk, gokte en had enorm veel medelijden met zichzelf, ik had een minderwaardigheidscomplex en at te veel of helemaal niets en zo bouwden we samen aan een geweldige disfunctionele relatie. Toen we zo’n beetje uitgeluld waren was het uiteraard tijd om te trouwen, want dat is wat veel mensen in een disfunctionele relatie doen: trouwen en kinderen maken, zodat je je aandacht op iets anders kunt vestigen dan elkaar.
Help ik ga trouwen!
Zo stonden we in bruidskleding voor de deur van de trouwzaal te wachten tot iedereen op zijn plek zat en wij naar binnen konden. En daar kwam de gedachte, zo helder alsof iemand het hardop in mijn oor zei: “Doe het niet. Je weet dat jullie niet samenblijven.” Holy Fuck… En natuurlijk ging op dat moment de deur open en stond er een zaal vol familie en vrienden te stralen (behalve mijn moeder want die heeft altijd gelijk) en deed mijn aanstaande echtgenoot vol overtuiging de eerste stap. En liep ik mee…
Alle twijfel werd verpletterd door de automatische piloot die over mijn interne intercom aan het tetteren was. “Lachen! Je vindt dit wel leuk! Je wilt wel trouwen! Je hebt die jurk niet voor niets aan! Alles is al betaald, je kunt niet stoppen! Straks krijg je taart. Je vermoordt twee oma’s als je ‘m nu peert! GO GO GOOOOO!”
En zo klonk er tweemaal ‘Ja, ik wil’, werd er getekend, ringen omgedaan, gegeten, gedronken en lag ik ’s avonds in mijn eentje in bed te huilen omdat mijn kersverse man comateus met een fles whisky op de bank lag en ik wist dat ik een enorme fout had gemaakt.
Vanaf dat moment werd het niet veel beter. We kochten een huis maar toen we daar introkken werd pijnlijk duidelijk dat de ruzies en het drinken niet magisch oplosten een huwelijk of een nieuwe eethoek. Integendeel, het leek alsof de remmen los waren en alle gebeurtenissen een katalysator waren voor alles wat niet goed was. De bom barstte vijf maanden na onze trouwdag, toen hij tijdens een etentje met zijn bezopen hoofd een scène schopte en zichzelf en ons gezelschap volledig voor schut zette. Het laatste restje genegenheid en angst of twijfel om uit de relatie te stappen verpulverde letterlijk.
De Mooiste Dag Van Ons Leven
Die nacht lag ik weer alleen te huilen in bed, ziek van de realisatie dat alles zou gaan veranderen maar standvastiger dan ooit. De angst voor reacties van anderen, die mij toentertijd tegenhield om de trouwzaal niet in te lopen, bleek uiteraard nergens voor nodig. Natuurlijk waren mensen geschokt, maar tot mijn grote verbazing was er veel meer bewondering en steun voor mijn dappere keuze! De scheiding vloog er doorheen en zeven maanden na ‘De Mooiste Dag Van Ons Leven’ had ik mijn eigen achternaam weer terug.
Ik heb er achteraf weleens over nagedacht waarom ik de relatie niet eerder beëindigde. Het was een combinatie van onwetendheid, gebrek aan (levens)ervaring en zelfvertrouwen, trots en angst. Ik had mezelf zo overtuigd dat een volwassen relatie zo hoorde, met ruzies, jezelf wegcijferen en ‘we zijn al zo lang samen, dit is hoe het is’.
Ben ik bitter? Nee, want ik heb er enorm veel van geleerd! Ik kan mijmeren over wat er had kunnen gebeuren als ik het anders had gedaan maar achteruit fantaseren brengt je niets. Ik leerde dat angst een slechte raadgever is en je hoofd volstoppen met overtuigingen heel veilig voelt maar je belemmeren om een betere keus te maken.
Scheiden of blijven bij twijfels?
Bijt in godsnaam door die zure appel heen en wéét dat je niet door woorden of meningen kunt sterven. Hoe moeilijk de keuze die je moet maken ook is, hoeveel teleurstelling jij dénkt te brengen bij anderen: het is jouw leven! Als je dingen anders wilt ben jij de enige die dat voor elkaar kunt krijgen door een andere keuze te maken. Ik ben inmiddels tien jaar verder en wat toen een immens enorm ding leek is nu niets meer dan een vlek in mijn verleden. Ik vergeet zelfs soms dat ik getrouwd ben geweest.
Worstel je met een keuze zoals je relatie beëindigen, baan opzeggen, afscheid nemen van een plaats of van mensen? Bedenk dan welke vrijheid of mogelijkheden je keuze je zal geven en vraag je af hoe belangrijk de mening van anderen over die keuze over vijf of tien jaar voor je is? Wacht je op een teken, dan is dit het! Trust your gutt, je weet allang al wat je moet doen.
