Al sinds de mens in grotten woont zoekt hij, volgens mij, vooral zekerheid. Ergens diep van binnen loert namelijk nog steeds het idee van gevaar, ook al is het gevaar wat er toen speelde – sabeltandtijgers, niet weten of en waar je morgen eten vandaan moet halen, geen vaste verblijfplek, je kent het wel – voor de meesten van ons inmiddels wel geweken.

Toch is zekerheid, naast geluk en succes, misschien wel het meest begeerde woord van onze tijd. Men wil graag een stabiele relatie, een eigen huis, een vaste baan. Een ritme. Weten waar je aan toe bent zodat je goede keuzes kunt maken.

Sleur houd je in je comfortzone

Voor mij staat zekerheid gelijk aan sleur. Van een vast contract word ik lui, kan ik, nu ik ‘m heb, wel concluderen. Voor dag in, dag uit hetzelfde doen mis ik de discipline en van het idee dat nog weet-ik-hoe-lang te moeten doen krijg ik serieuze kriebels.

If you think adventure is dangerous, try routine. It’s lethal. – Paulo Coelho

Ik durf zelfs nog een stapje verder te gaan: ik ben bang voor sleur (en daarmee voor zekerheid). Het geeft me het gevoel dat ik stil sta. Dat ik niet meer groei, niet meer leer, niet meer voluit leef. Groeien, leren en leven doe je namelijk het best buiten je comfortzone en sleur houdt – heel erg – van een comfortzone. Misschien komt daar mijn constante drang naar uit mijn comfortzone stappen wel vandaan, uit die angst om stil te staan. Sleur maakt me ook onrustig, omdat ik soms bang ben dat er niet genoeg tijd is om te doen wat ik allemaal wil doen. Wanneer ik eenmaal besloten heb dat ik iets wil, wil ik het NU. Geduld is zeker niet mijn schoonste zaak!

Durf je voor het onbekende te kiezen?

Een paar weken geleden werd het me teveel, dat zoeken en pushen, niet wetende naar wat en waarom, alleen maar gebaseerd op een “er moet toch meer zijn” gevoel en gedreven door de verlammende gedachte dat het allemaal NU moet. Eventjes dacht ik aan opgeven. Aan gewoon maar doen wat er van me verwacht wordt, omdat het makkelijker is dan er steeds weer tegenin gaan. De begane paden bewandelen, want wie ben ik om te twijfelen aan of het me gelukkig maakt of niet? Iedereen om me heen doet het, waarom moet ik nou weer zo nodig anders zijn? Heel even balanceerde ik op de grens van onverschilligheid: wat zou het makkelijk zijn als het me allemaal niet zoveel zou doen. Als ik niet zoveel zou willen. Als ik niet zoveel zou zijn.

En dat is precies wat die verdraaide sleur zo gevaarlijk maakt. Het is zo makkelijk om erin te blijven hangen omdat je ervoor moet kiezen – en er vervolgens ook echt iets mee moet doen! – om iets goeds op te geven in de hoop dat het beter wordt. Maar wat als het niet beter wordt? Wat als dit het is? Je bent in constante tweestrijd tussen het bekende (waar eigenlijk, als je eerlijk bent, niets mis mee is en waar vooral genoeg mensen voor tekenen, hallo groepsdruk!) en het onbekende (wat vooral onbekend en daarmee per definitie spannender, maar ook onzekerder is).

There is no passion to be found in settling for a life that is less than the one you are capable of living. – Nelson Mandela

Maar het niet doen, het niet onderzoeken, het niet najagen van dat “er moet toch meer zijn”-gevoel, is dat niet ook een vorm van opgeven? Betekent dat niet dat je twijfelt aan je mogelijkheden, aan wie en wat en waar je allemaal zou kunnen zijn? In plaats van te denken “wie ben ik om te twijfelen aan dat wat iedereen doet en wil”, kun je je beter afvragen wie je zou zijn om het niet te doen. Of je jezelf zo tekort wil doen. Degenen die denken dat ze de wereld kunnen veranderen, zijn degenen die het doen.

Wil je meer van dit soort interessante artikelen wekelijks ontvang in je mailbox? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief!

Vlecht Je Uit Je Sleur

Nee, je hoeft niet meteen je baan op te zeggen, je relatie te verbreken of te emigreren naar de andere kant van de wereld. Of wel, als je denkt dat dat de oplossing is. Please do. Maar als je (nog) afhankelijk bent van je inkomen, blij met je lief of gelukkig waar je woont en wel het gevoel hebt dat het allemaal net even iets spannender/bruisender/levendiger kan, kun je ook dichterbij beginnen. “Vlecht het leven dat je wil plukje voor plukje in je leven zoals het nu is,” adviseerde een wijze man mij een maand of drie geleden.

Het kwartje is nu pas gevallen. Waar ik me maandenlang vooral verzette tegen wat ik niet wilde – de baan die ik nu heb, met name – vergat ik even dat alles wat je aandacht geeft, groeit. Dus in plaats van me te verzetten tegen wat er is, kan ik beter mijn aandacht verleggen naar wat er voor verlangen schuilt in dat waar ik me zo tegen verzet. Ik wil duidelijk ander werk, maar ben nog te afhankelijk van het loon om het gelijk helemaal op te geven.

De formule voor een gelukkig leven

En ineens is ook mijn verlangen zo klaar als een klontje. Ik zou het te gek vinden om mijn blog volgend jaar uit te breiden en er meer tijd en aandacht aan te kunnen besteden. Het is immers iets waar ik goed in ben, waar ik blij van word en waar ik mensen mee kan helpen. Was dat niet de toverformule voor een gelukkig en succesvol leven? Ja, ik zal er voorlopig nog bij moeten werken. Maar ik zal mezelf de komende tijd vooral moeten aanleren van en het focussen op een routine – ik heb me laten vertellen dat er een groot verschil is tussen routine en sleur! – omtrent mijn blog en het zo langzaamaan in mijn leven te vlechten tot er niets anders meer nodig is. Of tot er iets anders voorbij komt wat ik leuk vind. Onvoorspelbaar… Dat was toch wat ik wilde?

Dit vind je vast ook leuk om te lezen:

Je comfortzone: veilig, maar ook een plek waar groei en ontwikkeling stilstaan