Al snel merkte ik dat mijn vrouw er heel anders in stond. Zij wilde niks fixen, ze wilde juist op een goede manier uit elkaar. Ik laveerde tussen hoop en wanhoop. Hoop dat het perfecte plaatje van ons gezin intact zou blijven. Afgewisseld door wanhoop omdat ik twijfelde of dat nog wel was wat ik werkelijk wilde. In feite dobberde ik een beetje rond op zoek naar iets dat me terug op koers kon brengen. Alleen had ik nog niet door hoe ver ik was afgedreven.
Toen las ik over de Doorbraakdagen. Het leek me een ideale manier om een transformatie te kunnen maken. Om lekkerder in m’n vel te zitten, m’n drijfveren en doelen helder te krijgen. En om weer aantrekkelijk te worden voor m’n vrouw. Toch hield ik ook een deurtje open voor een andere uitkomst. Dat het leven misschien iets anders voor me in petto had. Ik twijfelde geen moment om me aan te melden.
De dag van de Doorbraakdagen – Had ik er te veel van verwacht?
Wat me opviel waren de vrolijke gezichten. Het waren 365-veteranen, zo leerde ik later. Die draaide al een tijdje mee. Persoonlijk herkende ik me meer in de gezichten van andere nieuwkomers. Gespannen, wat onzeker, maar vol van verwachting.
Met bonzend hart en een werkmap onder m’n arm liep ik De Basiliek in Veenendaal binnen. Ik zocht een plekje op één van de 600 stoelen. Op dat moment merkte ik pas hoe hoog mijn emotie zat. Ik voelde dat ik dit evenement heel belangrijk had gemaakt. Dat al m’n eieren in dit 365-bakje zaten, omdat therapieën niets hadden opgeleverd en m’n relatie reddeloos was. De enige die ik nog kon redden was ikzelf. Had ik er te veel van verwacht?
Even voelde ik me eenzaam tussen die honderden vrolijke gezichten. Want hoe realistisch was het dat dit evenement alles voor mij oké zou maken? Mijn vertrouwen in een echte doorbraak werd met de seconde kleiner. Want na deze vijfdaagse stond ik gewoon weer met beide benen in een gebroken gezin. Of toch niet?
Meer vrolijke gezichten
David en Arjan renden het podium op. Hoewel ik alleen hun stemmen kende van de podcasts, gaven ze me meteen een veilig gevoel. Mijn twijfel ebde langzaam weg en ik gaf me over aan de fijne energie die de zaal vulde. David vertelde dat we met elkaar een ‘sacred space’ hadden. En Arjan moedigde ons aan om onderling geen kletspraatjes te voeren maar échte gesprekken. In deze veilige haven deelden we met elkaar onze intentie voor de vijf dagen. Voor mij was het een drieluik:
- Ik wilde een zelfverzekerde versie van mezelf worden
- Ontdekken wat ík wil en eigen keuzes durven maken
- En herkennen welke patronen uit mijn jeugd in de weg zitten
De start van het programma was lekker energiek en stond in het teken van elkaar leren kennen. Het was fijn om niet steeds op m’n plek te zitten, maar zo nu en dan ook door de zaal te bewegen voor een mini-opdracht. Dat hielp me over de drempel om m’n verhaal te delen en in verbinding te komen met anderen. Hierdoor durfde ik steeds meer van mezelf te laten zien.
Vier thema’s voor geluk
Na een heerlijke lunch met pokébowl van de foodtruck gingen we aan de slag met onze belemmerende overtuigingen. Ik leerde dat vier thema’s van grote invloed zijn op ons geluk:(Mentale) Gezondheid, Relaties, Werk en Geld. Voor mij scoorde alleen het laatste thema een dikke onvoldoende. Maar dat bepaalde wel mijn algehele geluksgevoel: een droevige 3. Daar moest ik me dus op richten deze dagen.
Maar met die conclusie deed ik de Doorbraakdagen te kort. Want we hadden slechts kennisgemaakt; de echte diepgang moest nog komen. Voor mij zat die in de meditaties en de familie-opstellingen. Van het eerste had ik een beeld, alleen bleek ik hiermee 365 alweer te onderschatten. De familie-opstellingen kende ik nog niet. En het verraste me hoeveel herkenning ze opriepen bij de toeschouwers. Ook bij mij.
Ben jij iemand die snel een oordeel klaar heeft staan?
Een oordeel over jezelf of over een ander? Dan hebben we een cadeautje voor je. In dit werkboekje met vragen en oefeningen ga je je bewust worden van je oordelen en oefen je met compassie, vriendelijkheid en begrip, zowel naar anderen als naar jezelf. Het doel? Vrede sluiten met de realiteit.
Wie wordt er kleiner als ik groei?
Arjan stelde die vraag aan de zaal. Omdat hier een belemmerende overtuiging achter schuil kan gaan die je ervan weerhoudt om te groeien. Ik had er geen duidelijk gevoel bij. Totdat David een familie-opstelling deed met een vrouw die vroeger was gepest. Hij legde uit dat het ook ‘de omgeving’ kan zijn die je tegenhoudt. Het gevoel dat daarbij hoort: ‘Iedereen moet mij leuk vinden.’ Daarin zat grote herkenning voor de pleaser in mij. En het nadeel van please-gedrag is dat het ten koste gaat van jezelf. David reikte een behulpzame zin aan: ‘Het maakt niet uit hoe het overkomt, het doet ertoe hoe het vertrekt’.
Wat er achter dit fenomeen zit, is minstens zo herkenbaar. Een constant stemmetje dat zegt: ‘Ben ik wel goed genoeg?’ Een interessante vraag is wanneer je in je jeugd bent afgewezen dat deze stem er is. Helder in mijn geval: mijn biologische vader vertrok uit mijn leven rond mijn zesde. Wat een waanzinnige inzichten!
Spontane tranen
Mijn ervaring met mediteren ging niet veel verder dan de Headspace-app. Hoe anders was deze bijzondere ervaring onder begeleiding van David! Dat begon al met het liggend installeren van 600 mannen en vrouwen in de Basiliek. Het paste maar net. We deden een meditatie volgens de Wim Hof-methode. Die had ik thuis ook weleens gedaan, maar zoveel mediterende mensen in één ruimte doet iets met de energie.
De meditatie bestond uit een lange reeks zeer intensieve ademhalingen, gevolgd door een flinke poos je adem inhouden, om vervolgens te ‘tonen’. Hierbij zet je je stem steeds verder aan, totdat je schreeuwt zo hard als je kan. Dat tonen had ik om verschillende redenen thuis nooit gedaan. Vooral om politie aan de deur te vermijden. Maar in deze veilige, open sfeer durfde ik het wel. Aangemoedigd door de mensen om mij heen die zich ook steeds meer durfden te laten gaan. Groei begint buiten je comfortzone. En in dat tonen zat nou juist het effect. Want na dit ritueel kwamen m’n tranen spontaan. Zonder duidelijke reden.
We herhaalden de meditatiecyclus, en weer kwamen er tranen nadat David de zaal bedankte. Het voelde alsof hij mij persoonlijk bedankte. Het raakte me. Ik voelde het gemis van een liefhebbende vaderfiguur die dankbaar voor mij was. Blijkbaar heb ik erkenning meer in mijn leven gemist dan ik dacht. En bijzonder dat mijn lijf dit eerder begreep dan ik met mijn hoofd kon bevatten.
Wat een doorbraak
Vijf Doorbraakdagen laten zich niet simpel samenvatten. Maar dat het zó magisch zou worden had ik niet durven dromen. Veel energie, een waanzinnige sfeer en mensen die de diepere gesprekken niet schuwen. Ik ben all-in gegaan: meditaties, eye gazing, affirmaties, een geheim delen, de longen uit m’n lijf schreeuwen en ik heb zelfs de ecstatic dance-avond meegepakt waarvan ik van tevoren niet wist of ik het zou durven.
Wat het me heeft gebracht? Veel belangrijke inzichten in hoe ik in elkaar zit en waar belemmerende overtuigingen zitten. Ook weet ik beter hoe ik wil dat m’n leven eruitziet. En mijn belangrijkste ontdekking: in dat beeld past mijn huidige relatie niet. Sinds ik dit weet kunnen we in liefde uit elkaar, in plaats van met weerstand. Daardoor hebben we in één avond alle belangrijke afspraken kunnen maken. Over de verdeling van kinderen, huis, auto, spullen. En we hebben mooie laatste herinneringen als gezin gemaakt met twee weken vakantie.
In mijn volgende blog vertel ik meer over hoe mijn leven eruitziet ná de scheiding en hoe ik langzamerhand weer de miracles heb kunnen toelaten in mijn leven.
Van zo’n doorbraak had ik niet durven dromen. En daar wil ik meer van. Daarom doe ik vanaf september mee met Miracle Roadmap. Omdat ik alles uit m’n leven wil halen in deze nieuwe vorm. Benieuwd naar mijn ervaring? In een reeks blogs volg je mijn stappen richting een nieuw bestaan als co-ouder. En welke invloed het Miracle Roadmap-programma op m’n leven heeft.
