Hoe mijn gevoel van veiligheid volledig verdween

Grenzen aangeven is nooit mijn sterkste kant geweest. Dat verergerde nadat ik als brugklasser onbevangen tegen een paar meiden op het fietspad riep: ‘Ga even aan de kant, dan kunnen we er langs’.

Als antwoord sloegen ze op me in met paard rijzwepen en trokken me tegen de grond. Daar werd ik volledig in elkaar gemept, terwijl mijn fietsmaatjes verbouwereerd en bang toekeken. Uiteindelijk werd ik gered door een voorbijganger en een buurtbewoner. Toen was de schade al geleden. Behalve een gescheurde oogkas was mijn gevoel voor veiligheid volledig verdwenen. 

In de greep van de doodsangst

Op school dook ik in paniek onder een grote stapel jassen en tassen toen ik de stem van één van mijn aanvalsters hoorde. ‘Zij heeft nog een lesje nodig’, snauwde ze tegen mijn klasgenoten’. Opnieuw was ik in de greep van de doodsangst die ik had gevoeld toen ze op me inbeukten.

Ik was zo bang dat ik niet meer naar school durfde. Daarom fietste mijn vader twee maanden met ons mee. En met een cursus zelfverdediging leerde ik me wapenen tegen geweld. Maar mijn wereldje werd klein. Eigenlijk had ik als puber de wereld moeten gaan ontdekken, maar ik trok me het liefst terug op een eiland. Mijn veilige eiland, De Hoeksche Waard

Aangerand in de boomgaard

Totdat ik daar een paar jaar later op een landweggetje door een lange gestalte van mijn fiets werd getrokken en in een boomgaard werd aangerand. Weer voelde ik die doodsangst en deed aanvankelijk precies wat hij vroeg. Ineens bedacht ik me: dit gaat me niet nog een keer gebeuren. Ik beet hem, sloeg hem en raakte hem waar ik hem kon raken. Zo hard als ik kon… 

Daarna greep ik mijn fiets en vluchtte naar huis. Zonder een woord te zeggen, sprong ik daar onder de douche en kroop in bed. Vastbesloten om hier niet mijn ouders mee te belasten. Ik had al zoveel aandacht gekregen toen ik in elkaar geslagen was. 

Er niet mogen zijn

Thuis op mijn kamer kon ik de afschuwelijke nachtmerries verbergen maar tijdens schoolkamp bleek dat onmogelijk. Daar kwam de aanranding aan het licht en kon ik niet anders dan het ook aan mijn ouders te vertellen. Mijn moeder reageerde zoals altijd lief en onvoorwaardelijk.  Mijn vader riep woedend: ‘Wie?!! Wie heeft het gedaan?!!’ Vertel dan maar dat het iemand uit de Hoekse Waard is. Het was allemaal zo dichtbij. 

Wat mij het meeste raakte, was dat mijn zusje me niet geloofde. Zij oefende druk op me uit om mijn “verzinsel” en aangifte in te trekken. Dat zorgde voor veel spanningen in het gezin. Daardoor kon en mocht de aanranding er niet meer zijn van mijn vader: ‘Je hebt het verteld, wij weten het. Nu moet je verder met je leven en er maar niet meer over praten’.
Niet wetende wat die opmerking met mij zou doen.

Depressief

Want ik voelde me in de kou staan. Ik trok me nog verder terug in mijn schulp. Onzeker, eenzaam en depressief dacht ik: wat doe ik nog hier op deze wereld? Wat heb ik te bieden? De enige die me echt begreep en steunde was mijn moeder. Alleen toen bij haar een jaar later borstkanker met uitzaaiingen werd geconstateerd, dreigde ik de enige persoon met wie ik kon praten, kwijt te raken.

Onveilig huis

Misschien dat ik daarom viel voor de avances van mijn ex-man. Hij overlaadde me met aandacht. Ons huwelijk begon veelbelovend met een mooie traditionele bruiloft. Totdat ik een baan vond en van mijn eigen geld een auto kocht. ‘Hoe kun je dat doen zonder met mij te overleggen? En wanneer ga je dan poetsen, strijken en koken’, ontplofte hij. 

Vanaf die tijd liep ik op eieren thuis. Steeds meer ontpopte hij zich binnenshuis als een tiran die me sloeg en misbruikte. Weer ging er iemand over mijn grens. Ik overleefde door het geweld langs me af te laten glijden. Hij mishandelde dan wel mijn lichaam, mijn geest had hij niet meer. 

Van relatieproblemen naar een scheiding

Uiteindelijk strandde onze relatie toch. Niet door zijn klappen maar door zijn zwijgen. Toen zijn vader me na een miskraam toebeet: ‘Zie je nou wel dat je een waardeloos wijf bent, je kan niet eens een zwangerschap voldragen’. Mijn man zei NIETS

Toen was voor mij de maat vol. Als hij nu al niet opkwam voor hetgeen wat een kindje had moeten worden, hoe zou dat dadelijk gaan? Zou hij überhaupt wel iets voor onze kinderen doen? Ineens was me helder dat ik alleen kinderen wilde krijgen in een veilige situatie. Met een vader die er wel voor ze was. Dat ging mijn man niet doen, dus ik vroeg de scheiding aan en stuurde hem weg.

Vechten voor je geluk

Er was nog een andere man die regelmatig een klap uitdeelde, en een burn-out voor nodig totdat voor mij echt de grens werd bereikt. ‘Ga je vechten voor je baan of voor je geluk?’, vroeg de bedrijfsmaatschappelijk werker. Ik kon niet anders dan voor het tweede kiezen. Dat was het begin van een nieuw leven. 

Het begon met focus op mijn eigen herstel en mediation. En ineens was er het moment dat ik weer wat wilde gaan doen. Googlend op geluk en succes, kwam ik terecht op de site van 365 Dagen Succesvol en besloot naar een kennismakingsseminar te gaan. 

‘Als je je werk niet meer leuk vindt, dan zeg je je baan toch op?’, zei David daar.Ik vroeg David om uitleg. ‘Jij bent verantwoordelijk voor jouw geluk’, zei hij. Zo simpel was het dus. 

Teruggetrokken en onzeker stapte ik het jaarprogramma in. Lang is het leven me overkomen. Ik besef nu dat op het moment dat ik werd neergeslagen, ik een slachtoffer was geworden. Dat ik geen grenzen aangaf omdat ik niet vertrouwde op mijn kracht en geen eigenliefde voelde. 

Nature Quest

Daarom was de dag alleen in de natuur (de Nature Quest) zo confronterend voor me.‘Betaal ik nou zoveel geld om hier een dag te zitten?’, zei ik dwars. Wat ik echt voelde was weerstand om onder ogen te zien wat er allemaal met me was gebeurd. Ik was bang dat ik zonder al die problemen niet zoveel was.

In die twaalf uur trok mijn hele leven aan me voorbij. Er was een moment dat ik finaal in paniek raakte en dacht: zie je nou wel, ik kan dat niet. Ik ben een nietsnut! Ik stond al op om naar mijn buddy te rennen toen ik bedacht: als ik nou eens probeer om voor mezelf te zorgen. Zo goed als ik kan. Huilend ging ik weer liggen en viel in slaap. 

Mijn hele leven ongelukkig?

De dag daarop nam ik weer de trein van Tiel naar Utrecht en twijfelde of ik niet verkeerd was ingestapt. Het was net of ik de eerste keer de reis maakte. Ik zag de wereld met een andere blik. Net als dat ik totaal anders naar mezelf keek. Ik besefte dat me nare dingen waren overkomen. Maar wil ik mijn hele leven daardoor ongelukkig blijven? Nee! 

Ooit besloot ik als zestienjarige om me te verstoppen met mijn verhaal. Omdat ik niet te veel wilde zijn en me ervoor schaamde. Nu was ik er klaar voor om het verleden in het licht te zetten. Om daarna met een leeg hoofd een nieuwe start te kunnen maken.

Ik vertelde op het podium mijn verhaal aan mijn 150 jaargroepgenoten. Rustig en stevig stond ik daar en voelde hun medeleven en hun steun. Ook groeide mijn zelfvertrouwen en eigenliefde. Op dat moment koos ik ervoor om alles wat er gebeurd was achter me te laten en door te gaan. Ik ben veel sterker dan ik altijd heb gedacht.

Naar een mooie, veilige wereld vol mogelijkheden

Enkele dagen later belde ik met mijn vader. Het was een gesprek over alledaagse dingen, niks bijzonders. En ik had er vrede mee. Eerder was ik  nog op zoek was naar erkenning van wat mij was overkomen, nu niet meer. Ik besefte als hij beter had gekund, hij dat had gedaan. Datzelfde geldt voor mij. Het is goed zo, want wat telt is dat hij van mij houdt en ik van hem. 

In één van de laatste dagen dat mijn moeder nog leefde zei ze: ‘Willy, geniet van iedere dag. Van alle mooie dingen, ook al zijn ze nog zo klein. Zorg dat je gelukkig wordt. En volg je eigen pad, vertrouw op je kracht en intuïtie. 

Die woorden hebben mij al ver gebracht en zullen mij nog zo veel meer moois gaan brengen. Mijn moeder kon zo genieten van de bloemen die bloeiden in haar tuin, van de kleine dingen… Ook ik waardeer de kleine dingen, maar tegenwoordig denk ik grootser. Ik  zie de wereld aan mijn voeten liggen en besef dat deze ook mooi, veilig en vol mogelijkheden is.