Ingrid: "Na het verlies van mijn man en PTSS besloot ik: vanaf nu wil ik me elke 10 jaar beter voelen!"

Man verloren tijdens zwangerschap

Ingrid herinnert zich maar al te goed de bewuste avond. “Ik was bij de verloskundige geweest. ‘Is je man oppassen?’, vroeg ze nog. ‘Zo gaat het met de tweede, hè? Dan moet je de taken verdelen’, vervolgde ze. Nietsvermoedend ging ik blij naar huis om mijn man te vertellen dat het hartje klopte. Maar mijn man was niet lekker geworden en lag op bed. Na een tijdje raakte hij zelfs bewusteloos, waarop ik meteen 112 heb gebeld.” De dag erna stond er een batterij aan artsen voor Ingrids neus. “Het spijt me, Ingrid, de tumor van je man is teruggekomen en dwars door de hersenstam gegaan. Als we opereren, zou Henk als een kasplantje verder leven”, kreeg ze te horen.

Er schoot van alles door Ingrids hoofd. ‘Ik ben zwanger. Dit kan nu toch niet?’ Tegelijkertijd voelde ze veel strijdlust en schoot ze in de regelmodus. “Toen ik hoorde dat mijn man nog een paar uur tot een week te leven had, rolde al snel een vraag uit mijn mond: mag Henk dan mee naar huis?’. Ik wilde mijn man niet alleen laten. Ook was er zo de gelegenheid voor mijn bijna 2-jarige dochter om bij haar vader te zijn. Wonder boven wonder ontwaakte Henk zelfs uit zijn coma toen hij contact maakte met onze dochter. Hij zei dat hij in het voorportaal voor de dood was geweest en hier nog wat af te maken had. Zes weken later liep hij door de kamer nadat hij halfzijdig verlamd was geweest. Een medisch wonder!”

Mede dankzij alternatieve zorg konden Ingrid en Henk nog samen de babykamer afmaken, de feestdagen vieren en de tweede verjaardag van Susanne meemaken. “Het was emotioneel om dat nog samen mee te maken. Henk is een paar maanden later, 6 dagen na de verjaardag van onze dochter, overleden.”

Niet altijd gezien worden

Daarna brak voor Ingrid een pittige tijd aan. Ze was 25 weken zwanger met een dochtertje van 2. “Rouw en nesteldrang is een lastige combinatie”, zei de verloskundige niet voor niets. Ze blikt terug: “In het begin kwam er veel bezoek. Vaak vroegen ze dan hoe het met de baby of met Susanne ging. Vóór zijn dood gingen de vragen meestal over mijn man en hoe het met hem ging. Daarna was ik een magneet voor mensen die hun verliesverhaal wilden vertellen als troost. Ik miste het weleens dat mensen naar mij vroegen. Natuurlijk had ik dierbaren, zoals mijn moeder en stiefvader, om me heen om op de kinderen te passen. Maar los daarvan voelde ik me alleen met mijn eigen verdriet.”

Ondertussen ging Ingrid door met haar kinderen. Door haar achtergrond als intern begeleider in het speciaal onderwijs is ze zich bewust van de magische wereld van jonge kinderen. ‘Papa is dood. Het lijkt alsof hij slaapt, want hij heeft zijn ogen dicht. Maar hij wordt nooit meer wakker’, had ik aan mijn dochter verteld. De huisarts vertelde dat kinderen niet rouwen. Maar ik zie het anders en er kwamen steeds meer mensen op mijn pad die bekend zijn met rouw bij kinderen. Daar haalde ik veel steun uit.”

Mezelf iedere 10 jaar beter voelen

Tijdens de verhuizing kreeg Ingrid herbelevingen van de begrafenis en veel verwerkingsdromen. PTSS, zo hoorde ze later. Ze werd volledig afgekeurd en ging in therapie. “Mijn inkomen daalde flink en als klap op de vuurpijl werd ook nog de nabestaandenwet veranderd voor jonge weduwen. In al mijn boosheid belde ik de krant, waardoor ik op tv kwam met een paar aquareltekeningen die ik had gemaakt. Dat leverde toch nog iets moois op: ik werd door een uitgever benaderd en maakte met die aquarellen het boek ‘Dag papa in de hemel’. Het was het eerste prentenboek over een echte papa die dood gaat en de gevolgen daarvan voor een kind.”

Als Ingrid een paar jaar later 40 wordt, heeft ze haar man “overleefd”. Dat was een pittige drempel. Als ze vlak daarna de diagnose PTSS krijgt, besluit ze dat ze zich de komende 10 jaar beter wil voelen dan nu het geval is. “Op mijn vijftigste voelde ik me inderdaad heel veel beter dan op mijn veertigste. Ook op mijn zestigste lukte het om me beter te voelen dan 10 jaar daarvoor.” Ik zie mijn toekomst met nieuwsgierigheid tegemoet. Ik speel toneel, zing en schrijf nu mijn tweede boek. Dat was mijn droom als kind! De stijgende lijn zet nog steeds voort.”

Al een paar keer had Ingrid over Miracle Roadmap gelezen. “Ik wilde al eerder meedoen, maar dat lukte niet qua planning. Toen ik Arjan hoorde vertellen over het VREDE-model, kreeg ik kippenvel. Dit wilde ik ook. Ik besloot mezelf een aanmelding voor Miracle Roadmap cadeau te geven als start van mijn pensioen. Het sprak me aan dat je het in een cirkel doet, een mentor hebt en het samen doet. Dit leek me een mooie manier om verder te groeien, wat een van mijn kernwaarden is.”

Alle handen in de lucht

Het meest bijzondere moment was voor Ingrid toen alle handen voor haar de lucht in werden gestoken. Het raakte haar diep. “Ik had vlak daarvoor de catchbox gekregen, omdat ik iets wilde inbrengen tijdens de livedag. David had het over verdrietig zijn om wat er niet meer is, en dan specifiek na een scheiding of bijvoorbeeld na het verlies van een baan. Ik vond het jammer dat hij de optie niet aanstipte dat je ook kunt rouwen om het verlies van een partner. Dat wilde ik benoemen, al was het maar voor mezelf.”

Toen Ingrid dat aandroeg in de zaal, kwamen al snel de tranen. “David vroeg ook waarom het me raakte dat hij dit niet had benoemd. Toen drong het extra tot me door dat het iets triggerde. Ik had me heel vaak niet gezien gevoeld in mijn verdriet om mijn man. Ik had het al die jaren alleen gedaan met mijn kinderen en was vaak zo sterk geweest. Maar wanneer zei nu eens iemand van buitenaf: ‘Je hebt het goed gedaan!’? Terwijl ik mijn verhaal deed, gingen in de hele zaal honderden handen met het ‘Ik steun je’-teken de lucht in. Ik had kippenvel over mijn hele lijf. Wauw, voor het eerst in mijn leven voelde ik me écht gezien.”

Vriendschappen loslaten

Miracle Roadmap liet Ingrid ook concrete stappen zetten. “Ik had vaak de neiging om de ander voor te laten gaan op mijzelf. De vraag waarom het volkomen logisch is dat mensen van je houden vond ik heel spannend om te stellen. Ik werd me er daardoor van bewust dat ik het lastig vind om uit te reiken. Bij één vriendin voelde ik me afgewezen, omdat ze er geen antwoord op wilde geven. Ik ben toen bewust gaan voelen wat dat met me deed. Door die opdracht zijn sommige vriendschappen verdiept en andere op een lager pitje gezet. De tijd zal het leren wie er met me meegroeit.”

Nieuw boek over rouw

Met pensioen of niet, Ingrid is nog altijd lekker bezig. Ze werkt momenteel aan haar tweede boek. Ook dit gaat over rouw, onder andere op basis van haar eigen ervaringen. “Ik heb net groen licht gekregen van de uitgever voor mijn manuscript. Een enorme mijlpaal! Het voelt zo goed om dit verhaal nu de wereld in te gooien.”

Tegelijkertijd is “Mag mijn verhaal er zijn?” ook altijd een vraagstuk voor Ingrid geweest. “Laatst zat ik bij een webinar over Eagle Lodges. Daar viel de vraag ‘Ben ik welkom met mijn verhaal?’ en ook ‘Wie ben ik zonder mijn verhaal?’. Het raakte me. Dat is precies waar ik jarenlang tegenaan liep. Maar eindelijk kan ik zeggen: “Ja, ik en mijn verhaal mógen er zijn.”

Gun jezelf Miracle Roadmap

Ingrid raadt iedereen aan om Miracle Roadmap te volgen. “Of je nu 30 bent of – zoals ik – bijna 70, wie wil er nu niet groeien? Miracle Roadmap is een fijn programma, omdat het heel praktisch is ingestoken. Er zitten veel opdrachten en inzichten in die je direct kunt toepassen in het dagelijks leven. Mij heeft het veel gebracht. Er is meer rust in mezelf gekomen en ik kan met meer afstand naar lastige situaties kijken.”

 Ze glundert: “Dus ja, ik ben een heel eind op weg om me op mijn zeventigste opnieuw 10x beter te voelen dan op mijn zestigste. Als jij jezelf dat ook – op welke leeftijd dan ook – gunt, dan is dit hét programma voor jou.”