Bondgenoten

Even houd ik m’n adem in. Ik weet dat ze geen grapje maakt: als er iemand hard is naar zichzelf is zij het wel. ‘Waarom doen wij vrouwen dat toch?’ vraag ik haar terwijl we wachten op de volgende jurk. ‘Onszelf naar beneden halen, zo belachelijk hard zijn voor onszelf?’ Ze kijkt me aan alsof ze een spook ziet. ‘Jij ook?!’ Nu is het mijn beurt om te lachen als een boer met kiespijn. ‘Don’t we all?’

De sfeer is anders hierna, lichter. Alsof we bondgenoten zijn in een geheim dat alleen wij kennen. Vier jurken en twee flessen champagne later heeft zij een trouwjurk waar ze niet zwanger in lijkt, en heb ik een hoop om over na te denken.

Ik ben echt hard voor mezelf

Een paar weken geleden zei mijn coach het ook: ‘je bent echt hard voor jezelf.’ Ik wuifde het toen weg maar die opmerking is heus wel blijven hangen. En zoals dat gaat bij mij: als ik eenmaal ergens van bewust ben, gaat het opvallen. Dus hoor ik nu de opmerkingen die ik maak over mijn lichaam – hardop in een “grapje” tegen anderen of stilletjes tegen mezelf als ik voor de spiegel sta. Ik zie mezelf worstelen met dat ene project omdat ik twijfel of ik het wel kan. Ik voel het schuldgevoel naast me op de bank zitten als ik nog een aflevering van ‘The people v. OJ Simpson’ instart in plaats van de afwas te doen.

Het is nooit goed. Ik moet zo onwijs veel van mezelf – dromen waarmaken, geld verdienen, een goede vriendin zijn, huis netjes houden, er leuk uitzien, ‘ja’ zeggen tegen nieuwe uitdagingen, consequent bloggen, meer sporten, meer genieten, meer leven. Om te beginnen. Maar omdat ik zo veel moet van mezelf, is het nooit goed. Het is nooit af. En in plaats van dat ik daar vrede mee heb, schrijf ik mezelf er op af. Ik straf mezelf, dan wel door een uur langer te sporten of die zak chips ongeopend weg te gooien – wie doet dat?! – danwel door mezelf in gedachten omlaag te halen.

Wees net zo lief voor jezelf als je voor je vriendinnen bent

‘Helpt dat?’, vroeg m’n coach nog. ‘Natuurlijk niet,’ lachte ik. Ik weet het wel, maar ik kan de uitknop niet vinden. Ik heb nooit geleerd om mezelf omlaag te halen, en toch doe ik het. Het is alsof ik geprogrammeerd ben om dit te doen. Waar komt dat door? Door reclames die me vertellen dat ik ‘nu al moet voorkomen dat ik later rimpels krijg?’ Door foto’s van anderen die altijd op vakantie lijken te zijn? Doordat wij vrouwen dat ‘gewoon doen’?
Ik vind het maar raar. Ik ga ermee aan de slag, ook, want ik zou nooit zo hard zijn voor een ander als ik ben voor mezelf. En aangezien ik het de rest van mijn leven gezellig wil hebben met mezelf, is er werk aan de winkel. Ik ga proberen om, elke keer dat ik mezelf erop betrap dat ik mezelf omlaag haal, een andere gedachte te kiezen. Een helpende, motiverende en opbeurende gedachte. Een eerlijke, zeker, ik ga niet bij de pakken neerzitten en kumbaya zingen. Nee, ik wil niet veranderen in een softie. Misschien alleen een iets softere versie van mezelf, de kant die er allang voor mijn vriendinnen is. 

Hoe zit het bij jou met hard zijn voor jezelf? Herkenbaar? Welke tips pas jij toe om liever te zijn voor jezelf? Deel het in de comments!