De ommekeer
Hoe anders was ik tijdens een reis in Curaçao: vrij en ontkoppeld. Hier kon ik mezelf zijn, een geweldig gevoel!
Toen ik terugkeerde naar Nederland, voelde ik haarscherp aan dat ik dat thuis niet had. Om maar niet aan dat gevoel toe te geven, vluchtte ik in fanatiek sporten. Een scheiding wilde ik mijn kinderen niet aandoen. Maar na acht jaar ging ik naast mijn vrouw op de bank zitten en zei: ‘Ik kan het niet meer’.
Binnen een maand was ik weg en liet alles achter me. Mijn huis, huwelijk en vrienden. Ik miste mijn kinderen, het werk stond op losse schroeven en mijn moeder overleed. Toen ook het sporten wegviel door twee versleten ruggenwervels en een knieoperatie, voelde het alsof alle stekkers eruit waren getrokken. In een antikraakpand zat ik vol zelfmedelijden op de bank. Vast in slechte gedachten over mezelf en wat iedereen me had aangedaan. Ik zat op een absolute nullijn en dacht: shit wat nu?
Gelukkig waren er wel lichtpuntjes. Er was Jacqueline. Vanaf het moment dat zij mijn vriendin werd, is er zoveel veranderd. Ik voelde een diepe liefde en dacht: wow, wat overkomt me hier? Dit heb ik nooit zo gekend. Daarbij hadden we ons samen opgegeven voor 365 Dagen Succesvol. Het uitzicht om binnenkort een jaar voor mezelf te kunnen knallen, hield me op de been.
Waanzinnige energie
Vanaf de kennismakingsseminars voelde ik me op mijn plek bij 365. Ik moest even wennen aan de grote groep maar voelde al snel wat voor een waanzinnige energie er vrij komt. Er zijn daar zoveel mensen waarmee ik een klik heb, die me begrijpen en me verder helpen. Mensen waar ik mee zou willen werken.
Zoveel mooie inzichten waardoor ik mijn talenten en drive ontdek.
Tijdens het relatieweekend van 365 kwam ik voor het eerst echt in aanraking met mezelf. Daar voelde ik dat ik een emotionele leeftijd had van een vierjarige jongen. Toen ik later in een oefening een brief moest schrijven naar anderen wat ik hun verweet, schreef ik: jullie zien me niet.
‘Draai het nu eens om’, zei David. Toen werd het: ik zie mezelf niet. Dat sloeg in als een bliksem. Niet anderen maar ikzelf had me klein gemaakt. Daarom was ik onzichtbaar.
Vertrouwen in mezelf
Ik vond dat ik niet sterk genoeg was om gezien te worden. Een belemmerende gedachte die gegroeid is toen ik als vierjarig jongetje mijn eerste epileptische aanval kreeg. Als je ineens neervalt, hoe veilig is je eigen lichaam dan? Zonder dat zelfvertrouwen is de rest ook onveilig. En ik snap dat mijn ouders vanuit liefde handelden maar toen ze daar nog een schepje bovenop deden door me te behandelen als een zorgenkindje dat niets kan en mag, werd ik vanzelf onzichtbaar. Die dingen rafel ik de laatste tijd uit. Ik weet nu dat het bullshit is dat ik mezelf wijs heb gemaakt. Want ik kan wel op mezelf vertrouwen.
Zoals tijdens de Nature Quest van 365. In een verlaten bos keek ik in de argwanende ogen van een enorme Schotse hooglander. Het besef: je bent verloren als hij gaat schoppen want je zit vast in je slaapzak.. Maar ik voelde ook dat als ik geen gekke dingen deed, er niets ging gebeuren. Dat ik daarop maar moest vertrouwen. Net als ik nu vertrouwen moet hebben in mijn eigen koers terwijl mijn omgeving dat niet altijd snapt.
Niets is zo krachtig als liefde
Ik heb ontdekt dat alles bij mij draait om liefde. Vroeger werden bij mij thuis geen gevoelens besproken. Jarenlang zat ik op slot. Maar Jacqueline heeft mijn hart geopend. Nu we samen in het jaarprogramma zitten, wordt dat gevoel alleen maar sterker. In ons eigen tempo groeien we, ook naar elkaar toe.
David zei tijdens een bijeenkomst: ‘Als je geen liefde voor jezelf hebt, kun je die ook niet aan een ander geven’. Ik dacht: ik ben mezelf kwijt maar ben dondersgek op haar. Dan moet er toch heel veel liefde in mij zitten? Waar zit die eigenliefde verstopt?
Het was hard werken, maar ik heb hem gevonden. De laatste tijd heb ik fantastische gesprekken met mijn vader. Vol trots deel ik alles met hem, ook als hij het niet begrijpt. En ineens toont hij wel emoties en zegt wat hij denkt. Mooi hoe jezelf accepteren en laten zien, anderen ook opent.
Liefde is voor mij jezelf alles gunnen, los wat anderen daarvan vinden. Alles wat goed is. Voor mij is dat sporten, zorgen dat mijn lichaam fysiek in orde is. Maar ook voeding en genegenheid voor mensen om me heen. De dingen doen, die ik graag wil doen. En als ik slecht in mijn vel zit, erkennen dat het zo is. Geen strijd meer aangaan maar loslaten, accepteren en even nietsdoen. Want ik weet nu dat als ik iets laat bezinken, ik het daarna beter oppak. Die drie maanden doodongelukkig op de bank zitten, had ik nodig om mezelf de vraag te stellen: ‘Als ik alles waaraan ik moet trekken loslaat, wat ga ik dan leuk vinden?’
Eigen koers
Ik weet nu dat ik wil coachen en trainen. Geen nieuwe gedachte, maar ik drukte hem altijd weg. Op YouTube heb ik inspirerende filmpjes bekeken, geweldig! Ik heb boeken gelezen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou openslaan. Hier in het Oosten moet je echt niet aankomen met een boek over de zeven chakra’s, dan spoor je niet. Maar ik deed het wel en heb nu een klankschaal thuis liggen en ben naar een ademcoach en een acupuncturist geweest. Laatst heb ik alle boeken op tafel neergelegd, ernaar gekeken en gedacht: wat vertelt dit me nu? Toen pakte ik mijn eerst gelezen boekje, een schrijven van Fiona Harolds: Wie ben ik? En dacht: dit is wat ik doe bij 365.
Alles viel in elkaar. Wie ik ben? Ik ben iemand die graag anderen wil laten zien wie ze zijn. Hoe ze puur in hun kracht liefdevol kunnen omgaan met zichzelf.
Om daar een missie aan te koppelen, vind ik nog moeilijk.
David vroeg: ‘Waarom begin je er gewoon niet mee?’.
‘Omdat ik hele grote stappen wil maken’.
‘Maar dan blijf je stilstaan’, antwoordde David.
En hij heeft gelijk. Het leven overkomt je. Een rechte koers met zevenmijlslaarzen gaat niet helpen. Kijk maar eens naar een hartslagmonitor: als daar een rechte lijn op verschijnt, ben je dood.
Ik wil stromen
En ik wil juist zo graag leven, niet meer stilstaan. Ik moet bewegen en improviseren, dus vorige week ben ik begonnen als wandel- en fietscoach. Het bleef niet bij lopen, spontaan breidde ik tijdens een pauze de sessie uit met een familie opstelling. Mijn opleiding daarvoor begint pas volgende week maar waarom niet? Het voelde goed.
‘Pak eens een tak voor je vader’, zei ik tegen mijn cliënt.
‘Waar wil je hem neerleggen en wat staat er tussenin?’.
Geweldig hoe de energie stroomde en de inzichten opborrelden.
We waren allebei in ons element.
Een bruisende stroomversnelling
Over elementen gesproken: ineens besef ik dat ik als water ben. Eerst stilstaand, onopvallend en troebel. Maar door de liefde ben ik gaan stromen. Steeds meer een krachtige rivier, bruisend en onstuimig. Speels laveer ik tussen obstakels, niet bang om buiten de oevers te stromen. Heerlijk, verfrissend en zuiver. Kunnen jullie me nog volgen? Of komt deze Tucker teveel in een flow? Deze stroomversnelling voelt overweldigend!
Ik ben iedereen dankbaar voor de inzichten: Jacqueline, jaargenoten en de mannen van 365. Maar vooral bedank ik mezelf. Dat ik van mezelf heb leren houden, me dit gevoel gun en het met jullie wil delen (ook al snap je het misschien niet :-).
Liefde is als water.
Zonder tijd het equilibrium van je zijn hervinden.
Zonder tijd vloeiende,
vloeiende naar onbekende gebieden,
Zo vertrouwd doch zo sprankelend fris
