Wel of geen kinderen? Je omgeving weet het beter
‘Binnenkort gaan je eierstokken wel rammelen hoor!’ of: ‘Moeder worden is echt iets voor jou.’ Krijg je dit soort opmerkingen ook? Hoewel het meestal goed is bedoeld, is het soms knap vervelend, vooral als het maar doorgaat. Lukt het jou om dan bij jezelf te blijven? Hoe ga jij met zulke opmerkingen om? Lach je erom, of drukken ze op je?
En wat doe je als je partner kinderen wil – en jij niet, of je weet het nog niet? Durf je dat dan te zeggen? Of durf je de tijd te nemen die voor jou nodig is om tot het inzicht te komen? En andersom: als jij graag kindjes wilt en je partner weet het nog niet, of wil het niet, hoe ga jij daar dan mee om? Er zijn zo veel scenario’s mogelijk, en dit is voor velen een gevoelig onderwerp.
Zowel met deze overweging als met het verwoorden van het verlangen wil ik heel prudent omgaan. ‘Kiezen voor kinderen’ kan niet, vind ik. De keuze zit hem in het je al wel of niet openstellen voor de mogelijkheid van het krijgen van kinderen. Wetend dat dit absoluut niet altijd gegeven is. Het is daarbij een keuze die zo groots en wezenlijk voelt dat hij royale rijping verdient. Het gaat tenslotte niet alleen om jezelf, maar ook om een nieuw mens, en eventueel: je partner.
ZO VEEL vragen over míjn kinderwens
Ik kreeg de afgelopen tijd zo veel vragen over mijn kinderwens, dat het leek of ik jaren was weggeweest. Iedereen praatte over kinderen en/of kreeg ze. Door de stroom aan vragen en meningen voelde ik de druk toenemen. ‘Moet ik er misschien nu toch eens ‘serieus’ over nadenken (wat dat ook mag inhouden)?’ Hoe meer externe input er kwam, hoe nijdiger ik werd. Op de buitenwereld. ‘Laat mij(n keuze) met rust!’
In het crescendo van irritatie voelde ik iets in mij bibberen als een rietje. Ik had het gevoel dat ik iets verkeerd deed. Het feit dat al die feedback uit mijn omgeving me zo deed wiebelen zei iets. Maar wat? Het leek alsof druk van buiten kwam, maar klopte dat wel?
Sommige antwoorden komen vanzelf
Het was zinloos het antwoord over dat wiebelig gebibber extern te zoeken, dus dook ik naar binnen: klaar voor verkenning. In de stilte, die zo veel antwoorden bevat, kwam (met kalmerend Amsterdams accent) een nuchtere vraag op: ‘Wie zegt dat je het nu moet weten?’ Juist.. Daarop zei ik tegen mezelf:
‘Dit onderwerp leg ik in het rek en ik laat het daar rusten – als een goede fles wijn.’
Wijn heeft om te rijpen geen bedillerige bemoeienis van ons bewuste nodig. Laat staan de zoete en door eigen voorkeuren gekleurde betweterigheid van anderen. Ze ligt in dat rek en als de tijd rijp is ontstaat er een goed product. Of in dit geval; een goede keuze. Er is geen vraagteken of twijfel meer: het is duidelijk. Zo is het geen rationele keuze, impuls-besluit, gewoontehandeling of een door de omgeving beïnvloede zet. Dit besluit voelt helemaal juist aan.
De wetenschap gaat voor de wijn
Freud zei, naadloos aansluitend bij de fles wijn: ‘Wanneer ik een onbelangrijke beslissing moet nemen, vind ik het altijd handig om alle voor- en nadelen af te wegen. Bij vitale beslissingen moet de beslissing echter uit het onbewuste komen, uit iets in onszelf.’
Wetenschapper Ap Dijksterhuis meldt in zijn boek ‘Het slimme onbewuste’ dat we vaker fout kiezen bij complexe overwegingen/keuzes wanneer we bewust nadenken over die keuze. Dit verklaart misschien waarom ik zo onrustig werd van die poging tot nadenken – die ook op niets uitkwam. Als je de keuze laat rusten, staat je onbewuste overigens niet stil. Terwijl wij iets anders doen broedt het onbewuste op de beste keuze. Dijksterhuis noemt dit het ‘Deliberation without attention effect.’
Hoe voelt overgave in vertrouwen
Hoe voelt het als je jezelf toestaat dit thema in je onbewuste te leggen en dat de tijd te gunnen die nodig is? Mij gaf het een enorme rust. Rust in het nog niet weten – omdat dat ineens mocht. Ik merkte dat ik had gevochten tegen mezelf. Omdat ik me had willen forceren iets te weten waar de tijd nog niet rijp voor was. Dat had ik weer naar buiten afgereageerd; naar de Mensen Met een Mening. Grappig genoeg kon ik hun vragen en opmerkingen weer hebben. Ze raakten me niet meer. Als je wilt kun je je omgeving vertellen over je nog-niet-weten, en dat je kiest de keuze de tijd te geven die nodig is.
Zou het niet prachtig zijn als iedereen hierin helemaal zijn/haar gevoel durft te volgen? Ik wens mijn mede-nog-niet-weters alle rust en ontspanning toe – in de wetenschap dat sommige goede besluiten zichzelf nemen. En heb je nog tips of aanvullingen? Laat ze achter in de comments!
