Ik delete de blog en barst in huilen uit. Huil zoals ik al jaren niet heb gehuild; ik geloof dat ik zelfs in paniek ben. Mijn lief, die tegenover mij zit, moet om me lachen. Hij weet – zoals altijd – al veel langer wat ik steeds probeer te ontkennen. Dat ik me had verheugd op het einde, stiekem zelfs zin had in werkloos zijn. Eindelijk tijd en ruimte om te onderzoeken wat ik dan wel wil, want dat dit het niet is, is wel duidelijk. Het is tijd.

Baan ontgroeid

Tijd om afscheid te nemen van deze baan, van dit leven. Na zes jaar in de detailhandel gewerkt te hebben is het tijd om iets anders te gaan doen. Iets wat ik écht leuk vind, waar ik écht blij van word. Ja, dit was leuk. Ja, ik heb er veel van geleerd. Mezelf verbaasd omdat ik er onverwachts best goed in was. Van parttime medewerker naar storemanager gegroeid. Meer dan een miljoen omzetten in het volledige jaar dat ik er storemanager was. Leuke collega’s aangenomen, opgeleid, door (en op) zien groeien. Zelf misschien wel opgegroeid, door de verantwoordelijkheden die ik ineens had.

Maar dit was mijn kans. Mijn kans om te ontsnappen uit de sleur waar ik ongemerkt in was beland, mijn kans om echt nog wat te maken van mijn leven. Die laat ik me toch niet zomaar door mijn neus boren omdat er een groepje mannen wat geld tegen de keten aangooit?! Gelukkig is het al snel duidelijk wat hun intenties zijn: snel alles uitverkopen, geld opharken en dan alsnog de stekker eruit. Ik teken bij voor drie maanden, maar spreek met mezelf af dat ik in die drie maanden ga onderzoeken wat ik dan wel wil.

Op zoek naar mijn passie

Ik had namelijk – al jaren – geen idee. Beter gezegd, ik had een heleboel ideeën. Zo veel, dat ik niet wist waar ik moest beginnen. Combineer dat met het gevoel te moeten kiezen, één van mijn vele ideeën uit te werken en de rest op een plank te leggen: dat wilde ik helemaal niet. Ik wil niet kiezen, ik wil alles. Alles doen, alles leren, alles kunnen. Alles meemaken. En met alles bedoel ik echt alles: ik wil schrijven en filmen, filosoferen en inspireren. Spreken, workshops geven, boeken uitbrengen. Foto’s maken op festivals. Yoga. Een opleiding Psychologie en een master Sociale Psychologie. Ik wil reizen. Verhuizen. Een puppy. Social media doorgronden en er de beste in worden. Ik wil sowieso de beste worden in alles wat ik doe.

Da’s best lastig, kan ik je vertellen. ‘Je kunt niet alles,’ hoor ik van veel mensen. Je moet kiezen. Mensen die alles kunnen, kunnen niks. Tenminste, niks echt goed. Maar is dat wel zo? Is het, anno 2016, nog wel zo dat je één pad moet kiezen en daar de rest van je leven niet meer vanaf mag wijken? Ik krijg het van het idee alleen al Spaans benauwd.

Doen wat je leuk vindt

Nu, ruim een half jaar later, is alles anders. Hoewel ik er echt zin in had om werkloos te worden, ben ik geen dag werkloos geweest. Ik had mezelf al voor het aflopen van mijn contract bij de KvK ingeschreven als zelfstandige en kon de dag nadat ik de sleutel van de winkel inleverde aan de slag met de eerste opdracht. Beginnersgeluk? Waarschijnlijk. Ook werkte ik al snel weer in loondienst, hoewel ik me had voorgenomen dat nooit meer te doen. Ik doe dit werk ook niet omdat het moet, maar omdat het kan. Omdat het leuk is. En omdat ik er onwijs veel kan leren, omdat ik er blij van word.

Wat heb je nog meer voor reden nodig? Dat is eigenlijk sowieso de leidraad voor hoe ik nu leef: ik doe (vrijwel) alleen maar dingen die ik leuk vind en heb mezelf beloofd nooit meer in een situatie te blijven hangen zoals toen ik in de winkel werkte – afhankelijk, ongelukkig, uitgeblust.

Ja, ontslagen worden was een cadeau. Mijn redding, misschien zelfs. Het laatste zetje in de goede richting. In een half jaar tijd ging ik van (bijna-)werkloos, uitzichtloos en levenloos naar iemand die kansen pakt, een leven wat elke dag anders is, een bankrekening gevuld met bevestiging: ik kan alles wat ik wil. Ik hoef helemaal niet te kiezen. Ik hoefde alleen maar in mezelf te geloven en erop te vertrouwen dat als je niet weet waar je heen wilt, het ook niet uitmaakt welke kant je opgaat. Ik kom er wel.

Wat is jouw belangrijkste eye-opener in deze blog? Laat het ons hieronder weten!