De Nature Quest is een onderdeel van het Jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol. Een cirkel van enkele meters in de Noordoostpolder is drie dagen en nachten mijn ‘thuis’. Zonder eten. Geen telefoon. Zonder mijn geliefde pen en papier. Geen mens te zien. Why? Die stilte maakt ruimte voor zelfreflectie, een nieuw perspectief. En dat is precies wat ik nodig heb.
Patronen doorbreken
Tijdens mijn solo wil ik een nieuw perspectief creëren om een oud patroon te doorbreken. In het kader van ‘druk zijn’ vind ik de laatste maanden weer allerlei manieren om mezelf te saboteren. Om mijn dromen te ondermijnen. Mijn saboteur is de baas, ik zijn slaaf. Hij dirigeert me om series te bingen en afgezworen sigaretten te roken. Hij draagt me op mijn emoties te verdrinken en me te verliezen in vieze vetten. Gevoed door onzekerheid, als middel om m’n angsten te verdoven. Om te ontwijken wat ik écht wil doen: mijn roman schrijven.
Aan de vooravond van mijn Nature Quest, tijdens het offerritueel, neem ik afscheid van mijn saboteur. Zo kan ik ‘schoon’ aan mijn solo beginnen. Ik schrijf hem een brief, waarin ik hem bedank voor zijn steun en vertel dat ik hem niet meer nodig heb. Hopend dat hij me loslaat, laat ik de brief opgaan in de vlammen. In de dagen die volgen in het bos, wil ik me opnieuw verbinden met mezelf.
Verbinden met mezelf
Ik yoga en doe opstellingen met takjes en stenen om mijn gedachten te ordenen. De aanhoudende regen zie ik als een manier om mezelf te reinigen. De kikkers die me vergezellen bij het vennetje, doop ik tot vertegenwoordigers van de zuivering. Maar een inzicht blijft uit. Ik kruip dieper in mijn slaapzak en besluit een visualisatie meditatie te doen.
In gedachten loop ik naar een koepel van wit licht met daarin een stoel. Op de stoel ligt een brief met in gouden letters mijn naam erop. Ik open de brief, ondertekend door mijn saboteur. “Lieve Karlijn. Ik ben trots op je. Je hebt me niet meer nodig en ik laat je in liefde gaan. Geef jezelf de tijd en ruimte om te doen wat je het beste kunt en het liefste doet. Schrijf, Karlijn. Schrijf. Stap in het licht.”
Op dat moment vallen de eerste zonnestralen door de wolken en op mijn gezicht (true story). De tranen rollen over mijn wangen. Ik voel de rust in mijn lijf dalen.
De stilte in mezelf
De laatste nacht en dag die volgen, gaan snel in volledige ontspanning. Ik slaap veel en geniet van de stilte in mezelf. Dat gevoel houdt ook de dagen na mijn Quest aan. Ik pak moeiteloos mijn gezonde levensstijl weer op en ik schrijf. Voldaan van een zelfverzekerdheid die ik niet eerder voelde, met de rust in mijn lijf.
Wat is jouw grootste eye-opener na het lezen van dit artikel? Wie ben jij als je niets meer hebt? Deel het in de comments!
