De afgelopen zomervakantie moest ik door een groeiproces heen. En geen glans zonder wrijving, dus dat was geen pijnloze situatie. Maar wel een belangrijke. Ik merkte dat ik me tegen die pijn verzette. Ik wilde een pijnloos leven. Dat willen we toch allemaal? Ik wilde balans!
Hoe houd jij balans?
‘Hoe houd jij balans?’ Het is een vraag die je ontzettend veel tegenkomt in media. En eerlijk is eerlijk: voor mijn online magazine STRESSED OUT stel ik die vraag ook. En ook wordt míj de vraag regelmatig gesteld. Ook niet zo gek, gezien wat ik doe. En iedereen (inclusief ikzelf) geeft min of meer hetzelfde antwoord: ‘Nou, ik ontspan regelmatig, ik doe aan me-time, ik eet gezond, zo zorg ik dat ik in balans blijf…’
Dat klinkt heel goed, natuurlijk.
Maar, ik merk: we zien balans vaak als een onwrikbare toestand van totale evenwichtigheid. Een soort eiland van stilte, een Mona Lisa-achtige glimlach. Maar die definitie van balans lijkt me een illusie.
Soms gaat het lekker, soms niet
Maar helaas is het leven zo dat het soms even heel lekker gaat en soms ook even helemaal niet. En juist als het laatste het geval is, het gaat even niet lekker, gaan we extra hard op zoek naar ‘balans’ (we eisen het, bijna. We móeten terug ‘in balans’). Waarmee we dan misschien eigenlijk bedoelen: ik wil me niet rot voelen. Dat was dus wat ik ook in eerste instantie probeerde, tijdens die zomervakantie. Niet door de pijn heen, maar ervan weg. Want dat voelt als balans: ‘Hè, ik voel me lekker. Ik ben in balans.’ Nee. Ik ben weg van pijn. Maar als ik pijn wegdruk… komt het toch wel terug. Het getuigt niet van zwakheid te erkennen dat pijn bestaat. Dat lijken we tegenwoordig helaas wél zo te zien, getuige ook alle perfecte instagramlevens.
Nieuwe definitie van balans
Tijdens de zomervakantie besloot ik mijn groeipijn te doorstaan. En mezelf toe te staan een nieuwe definitie van het woord balans aan te nemen. Balans is meebewegen. Het is niet erg als je af en toe omvalt. Daardoor leer je beter opstaan. Balans is het als je daarna weer de kracht hebt om terug te veren, niet te kiezen voor lijdzaamheid, letterlijk en figuurlijk. Dat je niet blijft liggen als iets je tegen de grond heeft geslagen. Je mag best pijn hebben. Pijn hoort bij leven.
En ik merk dat die houding me erg heeft geholpen. Ik zie pijn die bij het leven hoort daardoor niet meer als iets wat ik moet willen vermijden. Als iets wat me ‘uit balans’ brengt. Het is juist onderdeel van de balans van het leven. Balans slaat soms de ene kant op en soms de andere. Het is de kunst daarna weer te glimlachen en te zeggen: what’s next?
Maaike Helmer is stress-expert en founder van het eerste online magazine over stress: stressedout.nl. Dit artikel is een samenwerking tussen 365 Dagen Succesvol en stressedout.nl.
