“Jobhopper en relatiehopper”
Gekscherend noemt Monique zichzelf weleens een jobhopper én een relatiehopper. “Dat was helemaal niet mijn bedoeling. Maar in relaties en op het werk kreeg ik vaak na een tijdje het gevoel dat er iets niet klopte. Dan stopte ik, maar wist ik ook niet wat ik wel wilde. Ik was gewoon zo erg bezig met anderen happy maken dat ik geen idee had wat bij mij paste.”
Zes jaar geleden ging het lampje bij Monique uit. Een burn-out! Ze vertelt: “Toen pas ging ik me afvragen ‘Wat ben ik eigenlijk aan het doen en waarom doe ik het zo?’. Na een tijdje moet je re-integreren op het werk. Maar ik werkte bij een servicedesk in een drukke kantoortuin met altijd veel reuring en drukte om me heen. Die baan paste niet echt bij mij, maar was meer een praktische keuze. Ik vond alleen al die tijd dat ik het maar moest volhouden. Totdat het dus écht niet meer ging.”
Altijd in versnelling 5
Te veel doorzettingsvermogen en wilskracht zaten Monique toen al in de weg. De bedrijfsarts zei haar niet voor niets: “Ken jij ook andere versnellingen dan de vijfde? Je staat altijd aan. Na het werk haal je snel je dochter op, ga je dan snel weer naar huis, kook je vervolgens snel en dan help je ook nog anderen… Maar wanneer vind je rust?”. Monique had het voor die tijd niet eens in de gaten. Maar opeens vielen de puzzelstukjes op hun plek. “Ik sliep slecht, werd vermoeid wakker en had een kort lontje. Allemaal omdat ik nooit naar mezelf luisterde! Later leerde ik dat mijn autonome zenuwstelsel steeds in de stress-modus stond: ik zat voortdurend in de overlevingsstand.”
Na haar burn-out wilde Monique ander werk doen. Ze was altijd zoekende geweest qua baan en had veel gesprekken met loopbaancoaches gevoerd. Zelf die kant op gaan voelde als een logische weg. Na een opleiding ging ze aan de slag als loopbaancoach en later als tweede-spoorcoach bij een re-integratiebureau. Maar opnieuw liep Monique vast. Ze moest zich houden aan allerlei standaard procedures vanuit het UWV, maar merkte dat de gebaande paden niet altijd werkten bij cliënten en bij haarzelf. Na een tijdje kon ze, door alles wat ze extra wilde bieden aan cliënten, de caseload niet meer aan.
Monique merkte op dat moment dezelfde klachten als die ze eerder had ervaren. “Ik kwam weer met mezelf in de knoop en merkte opnieuw dat ik mezelf kwijtraakte.” Ze besloot in overleg met haar werkgever om opnieuw een andere weg in te slaan.
Uit elkaar gegroeid met partner
Terwijl Monique qua werk een andere kant op ging en met onder andere wandelcoaching en haptotherapie aan zichzelf werkte, liep het thuis niet lekker. Haar verantwoordelijkheidsgevoel zat haar ook daar in de weg. “Ik dacht steeds: als anderen maar happy zijn. Maar ondertussen waren mijn ex-partner en ik uit elkaar gegroeid.”
Op dat moment besefte Monique opnieuw dat doorzettingsvermogen je flink in de weg kan zitten. “Je kunt wel blijven vechten, maar soms is dat niet meer goed voor jezelf. Goed voor mijn dochter was het evenmin. Toch duurde het lang voordat ik de keuze durfde te maken om te scheiden.”
Verleden aankijken
Zo gebeurde er in één keer van alles in Moniques leven. Maar scheiden van de vader van haar dochter en stoppen met haar werk gaf haar ook ruimte om opnieuw “aan zichzelf te sleutelen”, zoals ze dat zelf noemt. Monique startte met een opleiding tot hooggevoeligheidsdeskundige. De opleiding bleek interessant, maar ook confronterend. “Ik wilde het per se afmaken, maar kwam mezelf behoorlijk tegen. Ook zei de trainer dat ik te makkelijk over dingen van vroeger heen stapte en dat het belangrijk was om dit eerst voor mezelf uit te zoeken. Dat was niet leuk om te horen. Maar het was tegelijkertijd een eyeopener.”
Monique dacht altijd: “Dingen zijn nu eenmaal zo gelopen. Dat kun je niet veranderen. Ga maar gewoon door met je leven!”. Maar nu ze erbij stilstond, besefte ze pas dat ze veel had meegemaakt. Haar vader was alcoholist, haar ouders zijn gescheiden en ze ging al jong op zichzelf wonen. Na de scheiding kwam haar moeder er alleen voor te staan en deed ze vaak een beroep op Monique. “Onder andere door familieopstellingen en door Miracle Roadmap merkte ik dat ik steeds maar anderen aan het helpen was.”
Door, door, door
Monique vervolgt: “Ik was continu aan het zorgen voor mijn moeder en stond ook vaak klaar voor mijn broer en zus. Ik liep ondertussen vast in die opleiding, maar wilde toch door, door, door. Met de opleiding, met het klaarstaan voor familieleden, met de zorg voor mijn dochter, met alles. Alleen toen stootte ik mijn hoofd heel hard tegen een houten balk op zolder en kwam ik letterlijk tot stilstand. Ik liep een lichte hersenschudding op en moest in één klap een flinke dot gas terug nemen.”
Monique herinnert zich nog goed de woorden die haar trainer destijds tegen haar zei: “Zie die hersenschudding als een kans. Raak niet gefrustreerd over wat je niet kunt, maar pak je rust en neem het zoals het is”. Het opende haar ogen voor eens en altijd. Ik bleef al die tijd rennen en in dezelfde valkuilen stappen. Door de hersenschudding werd ik gedwongen anders te kijken. Dit werkte zo niet.”
Niet meer in mijn eentje ploeteren
In eerste instantie probeerde Monique in haar eentje met de situatie te ploeteren. Lachend: “Ik had allerlei zelfhulpboeken gekocht en dacht: ‘Ik zoek het zelf wel uit’. Daar werd ik alleen niet zo vrolijk van en het voelde ook eenzaam.” Die eenzame ontwikkelreis veranderde toen Monique een video van Arjan tegenkwam. “Het ging over uit de ratrace stappen en paste heel goed bij de thema’s waar ik zelf aan werkte: stoppen met rennen en vaker teruggaan naar jezelf.” Monique besloot aan Miracle Roadmap mee te doen. “Ik dacht: ik kan wel alles in mijn eentje uitzoeken, maar ik kan het ook samen doen. Dat klinkt veel gezelliger!”
De eerste live-dag vond Monique overweldigend én een warm bad tegelijk. “Iedereen zit daar met een eigen verhaal en wil dingen anders dan hoe ze nu gaan, maar is ook zoekende wat ze dan wel willen en hoe. Dat schepte direct een band.”
De tijd om te rouwen
Aan het eind van Miracle Roadmap ziet Moniques leven er al heel anders uit. Lachend geeft ze toe: “Ik heb me de afgelopen 1,5 jaar suf gehuild. Dat moest er blijkbaar allemaal uit na al die tijd. Onder andere door de familieopstellingen bij Miracle Roadmap merkte ik hoeveel pijn er nog in mijn lichaam verstopt zat. Ik huilde om mijn ouders, over de te volwassen rol die ik blijkbaar aannam als kind, over de niet zo hechte band met mijn familie, over het alsmaar doorrennen…”
Wat voor Monique vooral het verschil maakte, was het besef dat ze bepaalde verwachtingen had die niet uitkwamen. “Ik zocht bevestiging en een luisterend oor bij familie. Maar zij konden me dat niet geven. Mede door Miracle Roadmap kan ik daar nu eindelijk om rouwen.”
Uit de reddersrol
Verder heeft Monique geleerd om niet te snel in de reddersrol te schieten. “Bij de hooggevoeligheidstraining leerde ik dat mensen die dingen hebben meegemaakt vaak anderen willen helpen. Maar ze hebben regelmatig zelf ook nog onopgeloste eindjes. Het is belangrijk om die eerst te onderzoeken of op te ruimen voordat je anderen helpt. Dat geldt ook wel een beetje voor mij.
Monique staat nu rustiger in het leven, haar hoofd voelt leger en ze kan beter haar grenzen aangeven. Ze vult aan: “Ik ben eindelijk tot de kern gekomen van mijn eigen burn-out. Ik wist wel dat ik een hoog verantwoordelijkheidsgevoel had en soms te lang doorzette. Maar dat weten is iets anders dan er wat mee doen. Zolang je het alleen als kennis aanneemt, blijf je in dezelfde valkuilen stappen. Dan had ik over een tijdje wéér een burn-out gehad. Ik ben blij dat ik Miracle Roadmap heb gedaan. Het heeft me geholpen om nu echt een ander pad in te slaan.”
