Honger naar verbinding
Het lijkt soms wel alsof er in mijn hoofd een hongersnood heerst. Honger naar verbinding. En als er dan ‘voedsel’ is, moet daar zo snel mogelijk zo veel mogelijk van genuttigd worden. De paniek slaat toe zodra er een aanwijzing is dat het voedsel opraakt.
Ik snap het wel. Toen ik jong was werd ik heel veel gepest. En het ergste daaraan vond ik de onbetrouwbaarheid: dat sommige klas- of straatgenootjes de ene dag aardig deden, om de volgende dag weer te pesten. Ik wist nooit wat ik aan zou treffen.
Angst voor verlies
Mijn brein is geconditioneerd geraakt op schaarste. En zoals het toen werkte, werkte het nog steeds. Zodra mijn vriend zich afsloot omdat-ie bijvoorbeeld niet lekker in zijn vel zat, sloeg bij mij de paniek toe. ‘Help, de verbinding is weg! Komt die nog wel terug?’ Met als gevolg dat ik ging duwen en trekken om de verbinding weer te herstellen. Je weet al waar dit naartoe gaat: hij sloot zich verder af, ik raakte nog meer in paniek, en hoppa – ruzie. Een selffulfilling prophecy: angst voor verlies leidt tot … verlies.
Ruzie? Waarschijnlijk is er een bindingspatroon
Mijn vriend en ik noemen deze dynamiek tussen ons ‘Nu Even Wel – Nu Even Niet’. Hoe meer ik Nu Even Wel roep, hoe meer hij neigt naar Nu Even Niet. Ik heb een sterke Drammer in mijn persoonlijkheid, die problemen meteen wil aanpakken. Mijn lief heeft een Duiker, die ingewikkelde dingen liever ontkent. In de coachingsmethodiek Voice Dialogue heet dit een bindingspatroon. Twee verschillende ‘subpersonen’ (delen van je persoonlijkheid) kunnen elkaar absoluut niet luchten. Dit kan je ook ervaren met collega’s of familie.
Het was al heel wat dat wij dit konden herkennen en benoemen. Maar daarmee was het nog niet opgelost.
Elk zelfoordeel maakt het erger
Wat het namelijk nog erger maakte, was mijn zelfoordeel over mijn gedrag. ‘Verdorie doos’, dacht ik over mezelf. ‘Waarom ben je zo bindingsverslaafd? Waarom ben je niet autonomer?’ Ik besloot om in therapie te gaan om hieraan te werken.
Mijn relatie had een time-out en ik wilde dit probleem echt aanpakken. Was het niet voor deze relatie, dan voor een volgende. De therapeute zei iets moois: “Het is toch heel natuurlijk dat een kind verbinding wil, dat het wil spelen met andere kinderen?” Het zinnetje bleef nog dagen in mijn hoofd galmen. ‘Oh’, dacht ik, ‘dus het was niet fout? Ik heb niks verkeerd gedaan!’
Ik begon mezelf te vergeven voor hoe ik me als kind (en volwassene) heb gedragen. Maakte verbinding met een deel van mezelf dat lang ongezien (want veroordeeld) was. En hee, dat was leuk! Door die verbinding met mezelf had ik de verbinding met mijn vriend minder nodig. Het is daardoor een stuk rustiger geworden in mijn relatie.
En mijn vriend? Die is ineens aan het opschuiven. Want nu ik uit de Nu Even Wel kom, komt hij uit zijn Nu Even Niet. Een bindingspatroon werkt beide kanten op. Er hoeft er maar een in beweging te komen en het hele systeem verandert.
Wat is jouw grootste eye-opener van dit verhaal? Leuk als je die deelt in de comments!
