Mijn hart volgen

Er ging een wereld ging voor me open. Tot nu toe had ik altijd vaste banen gehad, merendeels op kantoor, en zei ik pas een baan op als ik een andere had. Zo reeg mijn werkleven zich aan elkaar. Ik was de laatste jaren daarin al erg zoekende, maar wist niet precies naar wat. Het leverde grote frustraties op. En nu, na mijn ultieme dieptepunt, lag de toekomst open en lag er een richting aan mijn voeten. Maar wat een ander leven. Het was een richting, een pad, dat totaal afweek van het gebaande pad waar ik al jaren op liep, het pad zoals ‘het hoorde’. Dit nieuwe pad was geen vaste baan, geen maandelijks gestort salaris, het was één en al onzekerheid. Dit was een leven op zijn kop, dit was 100 % anders. En ondanks dat ik diep van binnen geen twijfel voelde, was ik wel onzeker. Kon dat wel? Mijn hart volgen? Echt mijn leven omgooien? Een weg inslaan die niet in het ‘gewone’ maatschappelijke plaatje paste?

Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the things you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade wind in your sails. Explore. Dream. Discover. – Mark Twain

Deze, voor mij tot dan toe onbekende tekst, kwam in korte tijd meerdere keren op mijn pad. Het betekende het bekende duwtje, of zeg maar gerust de duw in mijn rug. Want wat als ik hier nu niets mee deed? Wat als ik nu (weer) niet luisterde naar die diep gekoesterde wens? Wat als ik nu weer ‘gewoon’ op zoek zou gaan naar een baan en mijn oude leven weer zou oppakken? Hoe keek ik dan over twintig jaar terug? En op dat moment verliet ik de veilige haven..

Het roer omgooien

Ik begon me te verdiepen in het bouwen van een website en begon eens wat teksten op papier te zetten. Gaandeweg kwamen de ideeën, de vorm en de naam. Het werd een driehoek. Een driehoek van drie kernwoorden: reizen, schrijven en inspireren. De wil om ook iets voor anderen te betekenen zat diep. En dit was voor mij de perfecte combinatie. En een paar maanden later lanceerde ik On her way. Dit was de weg waar ik jarenlang naar had lopen zoeken, dit was ik, dit voelde thuis…

En voorzichtig keek ik uit naar een nieuwe reis. En de reis vond mij. Want ook nu viel mijn oog zomaar op een oproep voor de Kili-Challenge: het beklimmen van de Kilimanjaro voor WarChild. En ook al zou mijn inschrijving nog maanden duren, op dat moment wist ik dat dit was wat ik ging doen. De psychologische berg waarop ik in mijn hoofd op weg was naar boven, kreeg een prachtige parallel door letterlijk te gaan klimmen; de reis zou me leiden naar het dak van mijn geliefde Afrika én het was voor een geweldig doel in deze tijden van oorlog. Dit was het passende puzzelstukje. En al gauw begonnen de intensieve voorbereidingen voor een reis die vanaf de inschrijving geen dag uit mijn hoofd zou verdwijnen.

Buiten je comfortzone stappen

Je eigen weg kiezen, je hart volgen, een ongebaand pad bewandelen. Het is vaak niet de makkelijkste weg. Want je stapt buiten je comfortzone, het vraagt om keuzes, het past veelal niet in het door ons gecreëerde maatschappelijke plaatje en wat als mensen je niet snappen? En dat zijn vaak redenen waarom we toch het pad vaak links laten liggen en eraan voorbij wandelen. Omdat het niet kan. Omdat het niet past. Maar wat als je dan over twintig jaar terugkijkt? Ik heb eindelijk durven en leren kiezen om mijn hart te volgen. Omdat ik geen spijt wil krijgen. En dat is de meest dankbare les die mijn burn-out me heeft geleerd.

Nu jij. Wat haal jij uit dit artikel? Welk inzicht kun je toepassen op je eigen leven? We zijn benieuwd! Deel je het met ons in de comments?